Brothers in Arms: Hell’s Highway

Oorlogje spelen. Welk kind heeft dit nou niet gedaan? De ‘pauw pauw’s en de ‘jij bent dood!’-kreten zijn menig achtertuin niet vreemd. Oorlogsshooters zijn dé oplossing voor een ieder die deze nostalgische tijden wil herleven. In mijn geval dubbelop, aangezien Brothers in Arms: Hell’s Highway zich bijna écht in mijn achtertuin afspeelt. Ubisoft gunde ons in Parijs een kijkje!

De presentatie van het nieuwste deel van Brothers in Arms werd verzorgd door een rasechte (?) kolonel, die menig veldslag van dichtbij had meegemaakt. Een dergelijk veteraan zou dus perfect uit de voeten kunnen met een game als Brothers in Arms: Hell’s Highway. Zoals we wel gewend zijn van oorlogsgames de laatste tijd, probeert ook Brothers in Arms: Hell’s Highway een zo reëel mogelijk beeld neer te zetten van een bepaalde historische gebeurtenis. Deze gebeurtenis is voor ons Nederlanders erg interessant, aangezien de ‘main event’ in de game de grootste paratroop-drop in de geschiedenis belichaamt.

Operation Market Garden

Zo heet de missie die de geallieerde troepen zo rond ’44 meekregen. Soldaten zouden in vijandelijk gebied gedropt worden, om zo Nederland snel te kunnen bevrijden. We weten inmiddels dat dat allemaal niet zo snel ging als aanvankelijk gedacht. Over deze periode gaat de game, in het specifiek over ‘Hell’s Highway’, de snelweg die van Eindhoven door Veghel naar Grave loopt. Brabantse gezelligheid, dus. Voor de fans van de serie: wees niet getreurd, want Matt Baker en Joe Hartsock en kornuiten zitten gewoon weer in de game. Zij het wél in opgepoetste versie uiteraard. Essentie van Brothers in Arms is eigenlijk altijd het gebruik maken van je team geweest, en Hell’s Highway doet dan ook niet anders.

Maybe you can hire the B-team

In teams werken is dus opnieuw ontzettend belangrijk. Wederom heb jij het bevel over jouw squad, die ditmaal ook bestaat uit een handig mannetje met bazooka. Onneembare vestingen zijn ineens neembaar door jouw bazookasoldaat er op af te sturen, om vervolgens de vesting ‘to smithereens’ te blazen. De soldaat, die overigens oneindig veel kogels heeft, kan dit echter niet zomaar doen. Ten eerste is er de mogelijkheid dat hij simpelweg mist. Als in: ‘niet raak’. Ten tweede kan jouw mannetje niet zomaar gaan schieten als hij in een spervuur van mitrailleurkogels ligt. Geen tijd, laat staan ruimte om eens rustig aan te leggen op het door jou opgedragen doel. En daar kom jij met je andere teammaten om het hoekje kijken. Hell’s Highway legt namelijk nóg meer de nadruk op tactiek, waarbij flanken dus noodzaak is. Terwijl jouw bazookamannetje onder vuur genomen wordt, is het aan jou en je mannen de zaak een omtrekkende beweging te maken, om de aandacht op jou te vestigen, eventuele belagers uit te schakelen om vervolgens de bazookasoldaat in stelling te brengen. Flanken die er niet zijn kun je creëren, aangezien er érg veel te vernielen valt in de game.

En daar komt direct het tweede, nieuwe tactische aspect om de hoek kijken: slopen! Is er geen flank? Schiet een schuurtje overhoop, blaas een stapel zandzakken op en hop, daar is je flank. De vijand heeft geen schijn van kans. Dat hebben ze ook niet als zijzelf achter een schutting liggen of eenzelfde stapel zandzakken, want ook deze leggen het af tegen jouw kogels of granaten. En ach, als je dan toch bezig bent kun je wellicht ook een granaatje richting die Deutschen gooien, dat zorgt namelijk voor een erg vermakelijk slow-motion effect. Natuurlijk werkt dit alles ook in jóuw nadeel. Zoals de presentatie zelf ook al liet zien is het niet wijselijk achter een tuinhekje te schuilen, want met slechts enkele schoten is ook dit geval aan gruzelementen geschoten. Dekking zoeken achter een sterk gebouw is dan raadzamer.

Ook nieuw

Ook nieuw is de ‘feel’. Veel meer dan in vorige delen zijn de bewegingen die je als Sgt. Baker maakt, realistisch neergezet. Het scherm schommelt lichtjes heen en weer wanneer je beweegt, bij sprongetjes zal de camera zich niet recht vooruit blijven fixeren en wanneer je om een hoekje schuilt, zul je plaats nemen achter bijvoorbeeld een muurtje in third person-view. En dat alles ziet er natuurlijk prachtig uit. Hell’s Highway biedt dus behalve nieuwe gameplay-elementen ook grafische updates, naast de next-gen graphics op zich.

En ja, wederom ontkom ik er niet aan: ook déze game heeft het helemaal in zich om een dikke, moddervette topper te worden. Ik persoonlijk kan niet wachten om mijn achtertuin van oosterburen te verlossen, maar mijn en een ieders geduld wordt nog even op de proef gesteld. De game staat namelijk (nu nog) gepland voor eind dit jaar. Bekijk intussen nog even de trailer van de Ubidays om je honger even te stillen. Of juist aan te wakkeren.