Tegenwoordig klotsen de LEGO-spellen tegen de plinten omhoog. Of het nu in het Star Wars-universum is, de werelden van Marvel en DC-strips, of gewoon LEGO in het algemeen, de lijst met videogames rondom de Deense blokjes lijkt eindeloos. Maar voor zover ik weet – en geloof me, ik kan het mis hebben – heeft geen van hen me ooit de opdracht gegeven om dingen vanaf nul te bouwen. Dingen slopen? Zeker. Studs verzamelen tot het me de strot uit kwam? Absoluut. Maar gebruik maken van mijn creatieve kant, iets waarvoor LEGO uiteindelijk is ontworpen? Niet echt. Gelukkig is daar LEGO Bricktales om daar verandering in te brengen. Hoe dan? Door speler de opdracht te geven om cruciale decorstukken in een diorama op te bouwen. En dat kan het meest wholesome ding ooit zijn. Met de nadruk op ‘kan’.
Ik heb de LEGO Bricktales demo geprobeerd en ontdekte daarna iets over mezelf: ik ben een ‘overthinker’. Als ik onbeperkte opties krijg, heb ik de neiging om veel te diep in de materie duiken. Ik heb ook ontdekt dat ik het vermogen bezit om ultra-simplistisch te worden zodra ik me realiseer dat het te ver doordenken me niet noodzakelijkerwijs sneller of beter bij mijn doel brengt. Hoe kwam ik daar achter? Door een brug te bouwen in Bricktales.
In zekere zin voelt LEGO Bricktales aan als die keren dat ik en het kind van mijn vriendin ongegeneerd een Curver-doos vol stenen op tafel leeg mikten. Niks boekje, gewoon uit het blote bolletje. Jezelf een doel stellen en er volle bak voor gaan. “Bouw een helikopter of iets wat er van wegheeft”. Terwijl ik door de stapel bouwstenen voor me bleef graven, nam mijn 7-jarige aartsvijand gewoon een 2×10 lat, een stoel, een paar op elkaar gestapelde 2×2 stenen en een propeller. Oké, misschien wat hendels om het er legitiemer uit te laten zien, maar dat is het dan ook. Ziet het eruit als een helicopter? Soort van, denk ik. En dat is voor meneer goed genoeg. Ik? Tja, ik probeerde nog iets te bedenken dat als goed landingsgestel zou kunnen dienen.
LEGO Bricktales doet in principe hetzelfde. Het geeft je een project en een vast aantal bouwstenen en daar moet je het mee doen. De regels zijn op één hand te tellen: het moet stevig genoeg zijn om je robot-companion te dragen en je mag niet buiten de gestelde grenzen bouwen. Er is geen regel over het gebruik van alle stenen. Als je het kunt laten werken met de helft van wat je krijgt dan is dat prima. En dat fuckte met mijn ietwat autistische brein. Want waarom zouden ze me meer geven dan ik nodig heb?
Het antwoord daarop is eigenlijk heel simpel. Omdat er meer dan één manier is om je doel te bereiken en LEGO Bricktales moedigt je aan om ze allemaal uit te vogelen. En eerlijk gezegd, dat maakt dit spel een potentiële winnaar als je het mij vraagt. Je hoeft niet volgens het boekje te gaan, tenzij de game je letterlijk vraagt om iets na te bouwen. Maar voor de rest mag je doen wat je leuk of nodig lijkt. Wie boeit het dat het lijkt alsof het is gebouwd door een 7-jarige? Alleen jij, waarschijnlijk. En als dat je stoort, ben jij de enige die jou kan vertellen om het esthetisch aangenamer te maken. Bricktales doet dat zeker niet.
Aan de andere kant, semi-autistisch als ik ben kon ik niet zomaar mijn fugly, amateuristische “brug” dumpen in een wereld die er verder onberispelijk uitziet. Dus huppetee, terug om het allemaal opnieuw te doen, maar dan mooier. Zelfs als ik mezelf daarvoor haatte omdat de besturing soms meer hinderlijk was dan iets anders. Maar dat iets wellicht iets waar ClockStone Software op kan voortbouwen.
Als je LEGO Bricktales wilt proberen, ben je van harte welkom. Er is momenteel een demo beschikbaar op Steam.
