Men neme een fraaie setting, een gevaarlijke partij aan de macht, mensen die in opstand willen komen en een toevallige passant die eigenlijk geen onderdeel wil uitmaken van alle ellende maar uiteindelijk geen keus heeft. Sodemieter die boel in de blender en de smoothie die je dan naar binnen giet smaakt overduidelijk naar Far Cry. Deel 6 volgt het bekende recept, maar levert dat anno 2021 nog een lekker drankje op?
Boegbeeld van Far Cry 6 is al sinds het begin de man die zijn stem en uiterlijk leent aan Antón Castillo: acteur Giancarlo Esposito. Sjon-Carlo Despacito voor vrienden van de Gamersnet podcast. Die kerel van Los Pollos Hermanos uit Breaking Bad, Moff Gideon uit The Mandalorian en de directeur van Vought in The Boys. Een subliem acteur, wat al bewezen werd met diverse toffe in&out character video’s voor de release. En zeker geen lieverdje, zo blijkt al snel. Meneer Castillo heeft, samen met zijn zoon Diego, nogal wat plannen voor ‘zijn’ eiland…
Vive la viviro!
Welkom in Yara. Totaal niet te verwarren met Cuba. Nee, een dictator aan de macht en de verwijzingen naar rebellen en bloederige opstand is puur toeval. Echt. Yara was ooit een pareltje in het Caribisch gebied. Tijden veranderen, rebellen worden hard onderdrukt (lees: zonder pardon afgeschoten) en de eilanden die samen Yara vormen zijn vrijwel afgesloten van de buitenwereld. Dikke prima vindt leider annex dictator Antón Castillo, die beloofde om Yara weer welvarend te maken. Dat bracht hem ooit legaal aan de macht, maar in zijn regeerakkoord stond waarschijnlijk niets over het uitbuiten van de “mindere inwoners” van Yara door ze te laten werken op de plantages. Daar maakt de overheid namelijk van tabaksplanten het medicijn Viviro, dat helpt tegen kanker. Flinke inkomsten voor onze dictator. Kleine regeltjes voor de vakbond: je medewerkers sterven een gruwelijke dood door blootstelling aan chemische troep waarmee de planten worden bespoten.
Zoals je zou verwachten begint het langzaam weer te broeien in de binnenlanden van Yara. Voorzichtig aan begint de rebellie weer vorm te krijgen. Er moet een einde komen aan de dodelijke praktijken van Castillo. Tijd voor de toevallige passant: jij! Als Dani Rojas (man/vrouw), modale inwoner van Yara, ben je getuige van de gruweldaden van Castillo. Zonder iets te spoilen is het begin van Far Cry 6 best heftig. Vrijwel elke Far Cry begint met een heftige gebeurtenis, waarna je in het diepe wordt gegooid, maar laten we zeggen dat Far Cry 6 extreem geweld zeker niet schuwt. Je overleeft alle hectiek uiteraard en komt vervolgens in aanraking met de rebellen. Helemaal overtuigd van hun missie ben je nog niet, het liefst zou je willen vluchten naar Amerika. Toch laat je je overhalen om het beste te maken van de situatie en tijdelijk te helpen, waarbij je eerste kennismaking met het verzet al snel naar meer smaakt.
Agressief rotbeest
Het is wat kort door de bocht, maar in de basis is Far Cry 6 een herhaling van zetten. Precies zoals je mag verwachten als je minstens één van de vorige delen hebt gespeeld. Je hebt een wereld met verschillende gebieden, die je stukje bij beetje vrij moet spelen. In Far Cry 5 betekende dat afrekenen met milities en leden van de familie Seed. In dit zesde deel is het je taak om het rebellenleger te vergroten door bondgenoten te vinden. Die bondgenoten verwerf je door hun gebied te ontdoen van vijandig gespuis en andere klusjes op te knappen. Zie je de overeenkomsten?
Het recept is dus bekend, maar eigenlijk is dat totaal niet erg. De formule werkt gewoon heel goed. De sfeer druipt er meteen vanaf, de omgevingen zien er echt prachtig uit (zelfs op een simpele PS4) en voor je het weet waan je je echt in het avontuur van Dani. ‘Mijn’ vrouwelijke Dani is een echte tough bitch mét karakter. Hard, maar aandoenlijk. Zeker als je even wegdroomt op een jetski, terwijl Dani meezingt met één van de vele herkenbare Latin-nummers die tot de soundtrack behoren. Als je dat gevoel voor elkaar weet te krijgen, dan doe je echt wel wat dingen goed als ontwikkelaar zijnde. Natuurlijk ben je soortgelijke handelingen aan het doen als in eerdere delen, zoals het veroveren van allerlei vijandige nederzettingen, maar laten we wel wezen: dat hoort inmiddels bij het smoeltje van Far Cry. Het blijft heerlijk om te kiezen of je voor stealth of lekker volle bak guns blazin’ gaat op een missie. En luid en duidelijk kontschoppen in Yara kan je zeker!
Zo krijg je diverse dierlijke bondgenoten. Krokodil Guapo, het hondje Chorizo of de sterke waakhond die Dani besluit om te dopen tot Boom Boom. Eentje die meteen voor de ballen gaat, zeg maar. Wil je echter nóg lomper te werk gaan, zorg dan dat je Chicharrón weet te vinden. Deze vechthaan is echt een agressief rotbeest, maar gelukkig wel eentje die aan jouw kant staat. Mocht je wel van een potje hanengevechten houden, dat kan ook! In de diverse guerrilla kampen kan je je eigen haan besturen in een gevecht dat als een soort Street Fighter is opgezet qua uitstraling, arena en gameplay. Uiteraard krijgt de winnaar van het hanengevecht de nodige Yara pesos, wat je goed kunt gebruiken om je inventaris te verrijken met wapens en ander fijn spul.
The Right Tool for the Right Job
Op het gebied van wapens is in Far Cry 6 nog meer de nadruk komen te liggen op het customizen van wapens. “Resolver” zoals de locals het noemen. Recyclen van ogenschijnlijk oude troep, om er krachtige en verrassende wapens van te maken. Van vlammenwerper tot de nu al legendarische Discos Locos: de cd-schieter uit een prille trailer, waarmee je stukjes van de Macarena hoort tijdens het schieten. In feite is het een variant op de zaagbladen schieter uit Far Cry New Dawn, maar deze muzikale versie is een stuk toffer.
Naast wapens in elkaar knutselen zal je ook veel tijd kwijt zijn aan het optimaliseren van je arsenaal. Sleutelen aan wapens valt samen met het gebruik van verschillende munitie. Sommige tegenstanders zijn kwetsbaar voor soft round kogels, andere juist voor armor piercing rounds. Deze info kan je vergaren door een gebied te verkennen met de camera van Dani’s telefoon. Het stomme is echter dat vrijwel elke vijandige locatie wel over meerdere soorten vijanden beschikt. Hierdoor moet je eigenlijk altijd je eigen arsenaal bewust heel divers houden qua munitie, om zo effectief mogelijk te zijn. Best irritant, want het liefste reserveer ik twee slots al standaard voor de meest ideale stealth wapens, zoals een goede pijl en boog of een dodelijk nietpistool. Tijdens het spelen was ik dan ook lang niet altijd heel bewust aan het wisselen van wapens tijdens een grootschalig gevecht, dus dit element om vijanden te voorzien van specifieke eigenschappen had echt niet gehoeven. Het is irritant als je merkt dat je vijanden wel heel veel kogels absorberen, maar het is natuurlijk altijd nog een oplossing om de hele omgeving in vuur en vlam te zetten.
En vuur en vlammen ga je zeker krijgen dankzij de Supremo. Supremo’s zijn extreem krachtige wapens die je als een soort rugzak bij je draagt en maar beperkt in kunt zetten. Alleen als de Supremo meter vol is kan je je Supremo activeren. Door te wachten, en vooral door vijanden uit te schakelen, vult de meter van de Supremo weer. Je eerste Supremo is een heel handige raketlanceerder. Ideaal om af te rekenen met veel vijanden en helikopters. Later in het spel kom je nog meer toffe Supremo’s tegen die ik niet zal spoilen. Kleine hint: het kan nog explosiever, vuriger of schokkender uitpakken dan je draagbare raketlanceerder. Heel vet!
Geef Nooit Op
Voor de rest heeft het ontwikkelteam vooral wat details net iets anders opgezet. Zo is er geen sprake meer van een klassieke skill tree om nieuwe vaardigheden vrij te spelen. In plaats daarvan bepaalt de kleding en uitrusting die Dani heeft welke vaardigheden en bonussen je krijgt. Het is gelukkig niet zo dat je om de twee minuten Geef Nooit Op speelt met Peter-Jan Rens en laat het doek maar zakken voor twee rebellen pakken. Toch is het wel aan te raden om goed te kijken naar wat Dani draagt en welke perks je uit je inventaris kunt halen. In de praktijk zal het echter vaak blijken dat je dit domweg vergeet. Dan ben je al aan het knallen of sluipen en focus je echt niet meer op een aangepaste outfit. Net als de aangepaste kogels voelt ook deze verandering als onnodig complex en omslachtig. De traditionele manier van vaardigheden vrijspelen had wat mij betreft niet op de schop gehoeven.
Om nog even snel wat extra positieve punten aan te stippen in beknopte vorm: hulde voor de wijze waarop je nu overal voertuigen kunt krijgen. Yara is heel groot, dus het is des te fijner dat je altijd snel transport kunt regelen. Dat is vaak ook veel leuker dan gewoon een fast travel te gebruiken, want je komt nogal eens wat onverwachte mensen en missies tegen onderweg. Ook heeft men uit New Dawn een stukje base building overgenomen, waarbij je de diverse guerrilla kampen kunt upgraden met nieuwe faciliteiten. Dit zorgt ervoor dat je diverse handige extra’s kunt vrijspelen en het is een mooie stimulans om grondstoffen te vergaren tijdens je avonturen.
Doordat we de game al ruim voor de release kregen, was de co-op functie helaas nog niet uitgebreid te testen. Het is vooral fijn om te weten dat vrijwel de hele campaign in co-op speelbaar is, zodra je een specifieke missie in het begin hebt volbracht. Daarbij zijn er Special Operations beschikbaar in guerrilla gebieden, speciaal gemaakt voor co-op. En ook niet onbelangrijk, beide spelers nemen zaken als ervaring en inventaris mee.
La Casa de Far Cry
Is het dan alleen maar gejuich en subliem? Als we kritisch zijn niet. Zo lijdt de beleving er een beetje onder dat er veel gewisseld wordt tussen super lollig versus harde actie en spanning. Elke Far Cry bevat wel beide ingrediënten, waarbij serieuze zaken worden afgewisseld met humor. Het verhaal en de personages in Far Cry 6 wisselen naar mijn smaak wel heel vaak van toon, waarbij over de top eerder regel dan uitzondering is. Dat deed bij vlagen iets teveel denken aan een Just Cause-game. An sich niets mis mee, maar het haalde wel een stuk beleving weg bij de serieuze momenten en de verhalende missies, die juist wat meer spanning en intensiteit proberen te brengen. Het is leuk als je grappige personages tegen komt, bijvoorbeeld de bijna bejaarde rebellen van een eerdere opstand. Alleen als die grappige toon zo lang wordt doorgetrokken, ook in veel missies, verlies je behoorlijk wat connectie met het verhaal en het feit dat men best wel een duister thema probeert neer te zetten.
En net als je denkt dat je een serieus moment te pakken hebt in een prille missie, komt ineens een remix van het lied Bella Ciao uit de speakers. Stijlvol, maar dat is voor mij echt onlosmakelijk verbonden met La Casa de Papel. Ik snap dat de makers het verhaal een stukje emotie wilden meegeven en dat het ‘een momentje’ moest opleveren. Gebruik dan wat anders dan een lied dat miljoenen mensen inmiddels alleen kennen van een extreem populaire Netflix-serie. Het gevolg was dat ik vrij weinig mee kreeg van de emotie en dat het al snel weer vol gas knallen en explosies werd. Niets mis mee, maar ook dit had met veel meer impact gebracht kunnen worden.
Naast emotionele afstand is er ook nog de letterlijke afstand. Zoals gezegd is Yara echt gigantisch en dat maakt het tot een heerlijke wereld om te ontdekken. Het is alleen jammer dat veel missies je doelbewust enorme afstanden laten afleggen. Zeker missies die zijn opgeknipt in een paar subdoelen. Haal ergens een pakketje op. Kom je daar, mag je naar een tweede locatie die echt kilometers verderop ligt. Dat had wel een stuk minder gemogen, zodat je niet in een enkele missie verplicht bent om gigantisch veel kilometers te maken. Dat ontdekken komt toch vanzelf wel als er genoeg leuks te vinden is.
Conclusie
Het is totaal niet verrassend dat Far Cry 6 op heel veel fronten de bekende formule volgt. Een formule die grotendeels prima in elkaar steekt en met het prachtige Yara weer een geweldige wereld aflevert om helemaal in op te gaan. Het is alleen heel persoonlijk of je deze smoothie nog lekker vindt of toe bent aan een ander drankje. De reviewer van dienst heeft zich er heel goed mee vermaakt en ik beleef nog net zoveel plezier als jaren terug aan het uitschakelen van een vijandige locatie, lekker sneaky of met extreem geweld. De dierlijke medestrijders, de extreme Supremo’s, een wereld bomvol sfeer, Dani als tof personage… het blijft een heerlijke zandbak om tientallen uren in door te brengen.
Kritische noten liggen vooral in de details. Zo is het hele upgraden van wapens en vaardigheden koppelen aan uitrusting onnodig complex. Dat heeft een Far Cry echt niet nodig om interessant te blijven en op dat vlak moet de serie het niet zoeken qua vernieuwing. Ook is het jammer dat de game bij vlagen wel heel jolig wil doen, waardoor het af en toe af zakt naar het niveau van een Just Cause. Niets ten nadele van die game, maar daar staat Far Cry normaliter ver vanaf. Het duistere verhaal van Far Cry 6 heeft soms gewoon wat te lijden onder de overdaad aan humor. Ook het feit dat je in veel missies gedwongen wordt om behoorlijk wat kilometers af te leggen, is niet altijd even leuk. Maar het blijven details…
Het eindoordeel hangt vooral af van je behoefte aan grote veranderingen. Dat kan makkelijk twee punten verschil betekenen. Wil je echter met mij proosten met hetzelfde drankje, dan staat je wederom een heerlijk Far Cry avontuur te wachten.