Review: Astral Chain

Geef Platinum Games wat geld en tijd en dan krijg je bijna altijd een topproduct terug. Als je bekend bent van onder andere Bayonetta, Nier: Automata en Vanquish, dan zijn de verwachtingen altijd hoog. Al helemaal als de bedenker van Devil May Cry, Hideki Kamiya, zich met dit project bemoeid heeft. Met Astral Chain wordt deze keer alleen de Nintendo Switch gezegend met een game van Platinum.

Astral Chain is voor het gevoel binnen no-time verschenen. In februari is de game onthuld tijdens een Nintendo Direct en zes maanden later al op je eigen Switch. Al had ik met liefde ook iets langer gewacht, want Platinum heeft toch een sterk staaltje vermaak geleverd.

Relatie aan de ketting

Zoals bij veel games uit de koker van Platinum, is de wereld in Astral Chain naar de bertverderrie door rare wezens. Deze Chimeras lijken uit een andere dimensie te komen en besmetten de wereld met een goedje genaamd red matter. Er is echter een manier gevonden om een Chimera te gebruiken als wapen, tegen zijn eigen soort. En dat is waar jij als protagonist de boel mag komen redden in The Ark.

Je bent namelijk een agent die met behulp van een machine, de Chimera kan temmen waardoor ze veranderen in een Legion. Deze zit met een ketting aan je vast en luistert als een trouwe hond naar je. Geen overbodige luxe in een vechtpartij tegen Chimera’s, aangezien ze sterk zijn en sommigen zelfs onzichtbaar voor iedereen – behalve als je zo’n Legion aan de ketting hebt gelegd.

Uiteindelijk is het je doel om erachter te komen wat deze dreiging heeft veroorzaakt en hoe je het een halt toeroept. Verder wil ik alle spoilers vermijden, al moet ik wel zeggen dat het verhaal iets te cliché is zo nu en dan. Het is vermakelijk, maar het is niet van het absurde niveau in Nier: Automata, waarin complexe thema’s je constant aan het denken zet.

Meneer agent

Astral Chain lijkt op het eerste opzicht op een lineaire actiegame. Lekker vechten, tof verhaal volgen en dan na een dozijn uurtjes de boel afsluiten. Maar niets is minder waar. Je bent tenslotte een agent en die heeft naast zijn grote onderzoek, ook wat kleinere taken te volbrengen. En sommige daarvan zijn ronduit wat knullig.

Het verhaal bestaat namelijk uit een aantal missies, waarin de wereld semi-open is. Je gaat je vooral bezighouden met het opspeuren van de slechteriken, maar er zijn ook verschillende plekjes te vinden waar je de lieve buurtagent kan uithangen. Wijs iemand de weg, haal een kat uit de boom en nog meer van dit soort positieve taken. En dat terwijl de wereld al bijna is vergaan. Het voelt wat onnodig en misplaatst. En toch is het ook weer leuk.

Het hoofdverhaal bevat daadwerkelijk wat ouderwets speurwerk en zelfs wat puzzelelementen in samenwerking met de verschillende Legion. Het is diep genoeg om vermakelijk te zijn, zonder dat het storend wordt. In essentie blijft Astral Chain een actiegame en actie krijg je ook meer dan genoeg. De detective uithangen zorgt wel voor wat afwisseling, wat ik wel kan waarderen.

Extra paar handjes

De hoofdmissies zijn een stuk spectaculairder en eindigen ook bijna altijd wel in een episch gevecht. Je komt genoeg merkwaardige schepsels tegen, denk aan slangen, grote monsters en zelfs een soort zombie. En iedere missie heeft wel wat bosses verstopt om je skills te testen. Het vechten tegen de Chimera’s voelt de eerste paar missies ontzettend onwennig, aangezien je in essentie twee personages moet besturen. Eerst voelt de ketting als een vloek, maar hij is vaker een zegen.

Het samenspel met de vijf beschikbare Legions maakt Astral Chain zo bijzonder. Met goede timing bij bijvoorbeeld het ontwijken van aanvallen, kan je een Sync-Attack uitvoeren, waarin je extreem veel schade toedient aan de tegenstander. Ook is de ketting zelf te gebruiken als obstakel om vijanden vast te zetten of te laten struikelen. Als je de route van je Legion goed bepaalt, dan kan je jezelf een flink voordeel geven tijdens het gevecht.

De protagonist zelf kan flink van zich afslaan met drie verschillende wapens: het pistool, een zwaard en zijn wapenstok. Door te wisselen van wapens in een gevecht kan je heerlijke combo’s creëren, al blijft het soms erg lastig om dan ook nog op je Legion te letten. Gelukkig heeft Platinum een aantal hulpmiddelen in Astral Chain gestopt, om de beginnende speler een beetje te helpen. In combinatie met een iets lager tempo dan de meeste Platinum-titels, is Astral Chain de meest toegankelijke game van de studio.

Gladde en scherpe hoekjes

Over het algemeen staat Astral Chain als een huis. De soundtrack verstevigt het huis nog even met een lekker stevig muziekje, perfect tijdens het vele vechten in de game. Er is echter een aspect dat niet onbesproken mag blijven. De personages komen niet helemaal lekker over om meerdere redenen.

Het design is niet echt indrukwekkend, met een paar generiek uitziende mensen in een politievest. Het is echter helemaal wat pijnlijk om te zien in cutscenes. Terwijl de omgeving er fantastisch uitziet, staan de personages wat onwennig tegen elkaar te praten. Het is allemaal een beetje statisch en had iets beter opgepoetst mogen worden.

Conclusie

Astral Chain is wederom een geweldige titel uit de stal van Platinum Games. Met een nieuwe twist aan het vechten en zelfs met je Legion de detective uithangen zorgt voor een vreemde, maar toch ook heerlijke mix. De Ark ziet er ook indrukwekkend uit, al is het jammer dat de personages dan een beetje uit de toon vallen en het verhaal halverwege wegzakt. Desondanks is Astral Chain de volgende must-have voor op je Nintendo Switch.