Wanneer je ooit bent wakker geworden en direct door een stuk fruit bent benaderd om iedereen van kant te maken, stop maar met lezen. Voor jou schuilt er weinig nieuws in de volgende review. Mocht je dat nog nooit hebben ervaren en graag willen weten waar zo’n scenario toe kan leiden, lees dan vooral door. Deadtoast Entertainment verschaft je met My Friend Pedro gedurende enkele uurtjes een trip waarvan je eerst denkt “what the f#ck heb ik net gespeeld?”, welke direct gevolgd wordt door “geef me meer!”
Pedro, het meest ongezonde stuk fruit ooit
My Friend Pedro is namelijk een twin stick arcade shooter met een gezond fruitgehalte, maar ook een zeer ongezond gehalte aan geweld. Wat ooit begon als een browsergame, groeide al snel uit tot de uitgebreidere game die ik nu onder handen heb genomen. Een uitgever was al snel gevonden, waarbij het me niet verbaast dat Devolver Digital deze in het repertoire heeft opgenomen. Met ultra-gewelddadige games als de Hotline Miami-serie, Ruiner en SCUM in het assortiment, mag My Friend Pedro zich daar met recht tussen voegen. Net als met die andere games (op SCUM na, want die heb ik niet gespeeld) heb ik me met My Friend Pedro uitermate vermaakt. Misschien wel iets te veel.
Ondanks dat de protagonist helemaal niks zegt, voel ik ‘m wel. Ik ben ook wel eens wakker geworden na een hevige avond stappen, waarna de gehele dag aanvoelt als een wazige “wat is er allemaal aan de hand?”-ervaring. Bij onze naamloze gemaskerde vrind gaat het allemaal een stapje verder. Hij wordt wakker omdat een banaan genaamd Pedro tegen hem begint te wauwelen en hem aanspoort tot het gebruik van excessief geweld. Om hem daarin bij te staan, geeft Pedro hem op de korte en lange termijn diverse vaardigheden mee, waarvan bullet time de meest prominente is. Het is in het begin allemaal eventjes wennen, maar wanneer je het hele ‘slo-mo schieten terwijl je inkomende kogels gracieus ontwijkt’-circus onder de knie hebt, is My Friend Pedro een ware dans des doods.
C-c-c-combo’s maken!
Het is ook best voornaam om dit kogelballet vlot meester te worden, want alles draait in My Friend Pedro om zo snel mogelijk en stijlvol kills aan elkaar rijgen zonder daarbij geraakt te worden, of in ieder geval zo min mogelijk. Daar valt namelijk de meeste voldoening uit te halen. Je kunt lineair door elk level banjeren en headshots poppen tot je het einde hebt gehaald, maar daar is ook niks aan. Dat zal het scorebord aan het einde van elk level je ook duidelijk maken. Weet je wat wél leuk is? Gebruik maken van de omgeving en een legio aan nietsvermoedende idioten mollen door je kogels van een steelpan af te laten ketsen, terwijl je de laatste gast spaart om deze met bravoure in zijn zak te trappen. Wil je liever ondersteboven aan een takel hangend kogels laten regenen of tegenstanders met een skateboard onthoofden? Wat jij wil, makker! Het kan allemaal. Het is jouw feestje.
Hoewel dit alles echt bananas klink – en geloof me, dat is het ook echt – zorgt het er wel voor dat je aardig wat vaardigheden moet opdoen voordat je de scorebalk aan het eind van elk level mooi vol ziet lopen. Geraakt worden, vijanden overslaan, achterlijk langzaam spelen en saai zijn hebben allen invloed op de eindscore, die stevig wordt beïnvloed door de multiplier die net zo hard kan dalen als dat deze oploopt. Maar goed, dat is dan mede de drijvende veer achter een game als My Friend Pedro. Lekker knallen en ventjes mollen is hartstikke dolletjes, maar een zo goed als perfecte score is natuurlijk de kers op je banana split. Het spoort je in ieder geval wel aan om je hoogtepunten met je matties te delen, welke voor het gemak als GIFje kunnen worden opgeslagen.
Enigszins (begrijpelijk) gelimiteerd
Tot zover heb ik niks als lof voor Deadtoast Entertainment, de eenmansonderneming die verantwoordelijk is voor dit adrenaline-opwekkend spektakel. Op het gebied van gameplay tikt My Friend Pedro bijna alle vakjes aan, al valt er wel te debatteren over de besturing die soms een beetje indirect aanvoelt. Het is dan ook deze gameplay – in combinatie met een lekkere soundtrack – die de game helemaal maken. Op een diep gelaagd verhaal hoef je niet te rekenen, maar ik had ook niet anders verwacht om eerlijk te zijn. Ook de vele monologen van Pedro laten het af en toe een beetje afweten. De ene keer gniffel ik om een leuk gevonden oneliner terwijl het relaas erna me soms plaatsvervangende schaamte geeft. Gelukkig valt dat allemaal over te slaan en kun je na een onderbreking van luttele seconden weer lekker door met je slachtpartij.
Ook het wapenarsenaal is niet bijzonder uitgebreid. Wie ooit een generieke shooter heeft gespeeld, heeft vast en zeker te maken gehad met standaard pistolen, een shotgun, een machinegeweer met raketwerper en een Uzi. Onze gemaskerde anti-held beschikt naarmate de tijd verstrijkt eveneens over deze wapens, maar daar blijft het ook bij. Enerzijds is dat niet heel veel, maar anderzijds kun je er genoeg capriolen mee uithalen om de gameplay lekker fris en fruitig (…) te houden. Laat ik het zo zeggen, het is exact genoeg om er een uurtje of vier volle gas tegenaan te kunnen.
Laat dat nu ook exact de geschatte duur van My Friend Pedro zijn. Misschien dat je het nog een beetje rekt door combo’s over snelheid te verkiezen, maar over het algemeen moet je het in vier uurtjes kunnen klaren. Is dat kort? Misschien wel, maar bedenk je dat we hier met een indie te maken hebben die minder dan twee tientjes van je banksaldo vereist. En mocht je nou echt prat gaan op perfecte scores, dan kun je altijd nog je kunsten verfijnen door de game nog een keer te spelen voor die perfecte run. Speel hem dan wel in Bananas Mode. Wees een kerel en gaan met die banaan.
Conclusie
My Friend Pedro is bij uitstek de fix voor iedere gamer die niet vies is van grof geweld en onnozelheid. Deze typische Devolver Digital-game zit gameplay-technisch lekker strak in elkaar en schotelt je gedurende een uurtje of vier acrobatische, adrenalineverhogende actie toe. De monologen van Pedro maken hier en daar misschien een slippertje, maar dat risico loop je wanneer je een banaan bent. Gelukkig drukt dat de pret niet heel erg. Het visuele – alsook het audiotechnische – spektakel genaamd My Friend Pedro is wat mij betreft zijn aanschafprijs dubbel en dwars waard. Amper twee tientjes is niks wanneer je jezelf beseft dat je er ineens een vriend voor het leven bij hebt, ook al is het een banaan.