Review: Transference

Een psychologische thriller die het verschil tussen films en games moet overbruggen. Althans, dat is wat Elijah Wood (beter bekend als Frodo) van Transference wilt maken. Met een korte demo kregen we even te zien wat Transference in huis heeft. Maar weet Ubisoft ook deze testversie te overtreffen, of is de game in tegenstelling tot de demo ondermaats?

Het experiment

Allereerst verwelkomt Transference je in een duistere en lugubere straat met maar één gebouw, naast dit gebouw is een oneindige en duistere leegte. Het niet bepaald warme welkom geeft dan ook de zeer duistere ambiance weer, een die de rest van de game zal blijven.

Transference bestaat uit drie verschillende perspectieven, met een druk op de lichtknop is het mogelijk om van perspectief te veranderen. Dat is ook nodig voor enkele puzzels, zo moet je enkele puzzelstukken halen uit het derde perspectief en deze terugbrengen naar het eerste. De puzzels zijn uiteindelijk behoorlijk makkelijk, maar worden onnodig moeilijk gemaakt door weinig tekst en uitleg.

Music is the key

Een duistere en lugubere game zoals Transference kan natuurlijk niet zonder de nodige jumpscares, dit gedeelte wordt dan ook goed uitgevoerd. Hoewel, na enige tijd beginnen de vele schrikmomenten wel repetitief en saai aan te voelen. Zo staat er té vaak een persoon aan het einde van de gang die je even doet realiseren dat dit spel niet geschikt is voor mensen met een zwak hart.

Op grond van geluiden en muziek is Transference ijzersterk. De stemmen die zachtjes naar je fluisteren, de opbouwende spanning door de muziek en de ietwat trippende geluiden zorgen ervoor dat je, je nooit veilig voelt ten tijde van het experiment.

P.T. naar virtual reality?

Toch moet ik al snel de vergelijking met P.T. leggen, dit heeft er voornamelijk mee te maken omtrent de opbouw van Transference. De hele game speelt maar in één gebouw af, het trappenhuis is een oneindige loop en vaak kom je weer op hetzelfde punt uit na het vinden van een belangrijke puzzelstuk.

Ook zou de game een verhaal moeten hebben, deze is echter lastig te vinden. Doordat het verhaal wat aan de magere kant is, afgezien van kleine beetjes aan videobestanden die wel wat vertellen, is het lastig om precies .te achterhalen welke boodschap de ontwikkelaar wilt geven Toen de game was afgelopen had ik dan ook al snel de gedachte; wat heb ik nou eigenlijk gespeeld? En die vraag komt ook nog eens zeer snel opzetten, de game is namelijk na één à twee uurtjes spelen al klaar.

Conclusie:

Transference biedt voor virtual reality en non-vr platformen een solide psychologische thriller aan, met een prachtige lugubere omgeving en vele schrikmomenten. Toch voelt de game na verloop van tijd voornamelijk repetitief aan. De korte speelduur gecombineerd met het uiterst vage verhaal en de weinige tekst en uitleg helpt Transference ook niet in zijn voordeel.

De speelbare testversie is dan ook geen goede representatie van Transference, zo zijn de schrikmomenten zelfs heviger in de demo dan in de game zelf. Transference heeft in mijn optiek dan ook ondermaats gepresteerd ten opzichte van de uitgegeven demo.