The return of the king? Het is inmiddels een vraag die al jarenlang gesteld wordt bij iedere nieuwe PES-release. Daar waar Pro Evolution Soccer ten tijde van de PlayStation 2 de absolute koning van het voetbalgenre was, heeft Konami de overstap naar de PlayStation 3 en Xbox 360 nooit echt weten te verteren. Ondertussen zijn we alweer een generatie verder en lijkt de Japanse uitgever PES weer wat uit het verdomhoekje te krijgen. Ook dit jaar is het dus weer de vraag; is de koning van het voetbal terug?
We Are the Champions
De ontwikkelaars van PES hebben het niet al te makkelijk. Jaar na jaar lijkt Konami licenties in te moeten leveren voor de voetbalgame en zo was het ook voor PES 2019 weer raak. Hoewel de grote voetbalcompetities altijd al in beperkte mate aanwezig zijn in Pro Evolution Soccer, waren de aanwezigheid van de Champions League en Europa League de afgelopen jaren nog een doekje voor het bloeden. Dit jaar is dat noodverband er echter afgetrokken en hebben Konami en de UEFA hun samenwerking stopgezet.
Natuurlijk, onder andere de Franse, Portugese, Belgische, Turkse en Russische competities zijn, evenals de Eredivisie, volledig gelicentieerd. De echte topcompetities zijn echter stuk voor stuk niet volledig. Hoewel Konami nog wel enkele individuele licenties, van onder meer Barcelona, Arsenal en Liverpool, heeft vastliggen, ontbreekt er toch wat sfeer als je tegen pak hem beet Man Red of Man Blue speelt in plaats van respectievelijk Manchester United en City.
A Kind of Magic
Ultiem draait het er natuurlijk niet om met welke club je speelt, maar om hoe PES speelt. Daarover kunnen we kort zijn, want Konami heeft zijn zaakjes op dit front uitstekend op orde. PES 2019 voelt iets minder snel dan zijn voorganger. Doordacht spel loont en dat is een goede zaak. De game heeft daarbij een bepaalde mate van onvoorspelbaarheid, waardoor het altijd spannend is wat er gaat gebeuren. Kortom, voetbal in PES 2019 voelt als voetbal.
Daarnaast is een voetbalgame natuurlijk niet spannend als de gameplay niet in de markt wordt gezien met wat leuke PR-termen. Bij PES 2019 zijn dat de ‘Magic Moments’. In totaal elf nieuwe vaardigheden, waaronder de no look pass, penaltyspecialisten en effectballetjes, die spelers een uniekere feel moeten geven. Of het nu (mede) door deze Magic Moments of niet, qua animaties zit PES 2019 keurig in elkaar.
Play The Game
Ten opzichte van voorgaande delen zijn er natuurlijk tal van verbeteringen op te sommen. Grafisch oogt het allemaal weer een stukje fraaier en het scheelt merkbaar dat Konami zijn krachten niet langer over twee generaties consoles heeft hoeven te spreiden. De introductie van Quick Subs, waar concurrent FIFA vorig jaar mee pronkte, maakt je het leven tijdens wedstrijden weer net wat makkelijker. De Master League heeft net wat meer jus met de komst van een voorbereidingstoernooitje, uitgebreidere transfermogelijkheden en de introductie van de challenges.
Tegelijkertijd blijft PES 2019 op het vlak van content toch wat karig aanvoelen. De Master League heeft al jarenlang geen echte veranderingen ondergaan. De ‘Become a Legend’-modus voelt, zeker sinds de introductie van The Journey in FIFA, daarnaast wel heel simplistisch opgezet. Ook bij de myClub-modus kan de vergelijking met FIFA niet ontbreken. Hoewel het leuk in elkaar zit, weet Konami’s variant op Ultimate Team EA’s paradepaardje ook dit jaar niet voorbij te streven.
Conclusie
Er is, zoals eigenlijk ieder jaar, genoeg op PES aan te merken. Het aantal licenties is beperkt, de scheidsrechters inconsistent, vernieuwing in de Master League is ver te zoeken en MyClub loopt mijlen ver achter bij FIFA’s Ultimate Team. Tegelijkertijd heeft Konami bij het belangrijkste component van PES 2019, de gameplay, de spijker op de kop geslagen. PES 2019 balt namelijk heerlijk weg. De gameplay heeft een mate van onvoorspelbaarheid, zonder oneerlijk aan te voelen. Net dat beetje traagheid waardoor de gameplay niet al te arcade aanvoelt, zonder dat de spelopbouw een langzaam gedrocht wordt. Langzaam maar zeker maak je je de gameplay van PES 2019 meester. Op het moment dat B. Goios dan ook gekroond is tot topscorer van de competitie en je eindelijk een Master League-seizoen winnend afsluit, dan maken al die licenties je ineens helemaal niets meer uit.