Emotionele band met Zelda in Skyward Sword is veel sterker, aldus Fujibayashi

Tijdens een interview met 1UP wist Hidemaro Fujibayashi, director van het recentelijk verschenen The Legend of Zelda: Skyward Sword, te vertellen dat hij altijd moeite heeft gehad met het frequent terugkerende scenario binnen de Zelda-serie: het moeten redden van een zekere, blonde prinses.

Something that always gives me trouble when I’m working on Zelda is the fact that, although the point of his adventure is always to save Princess Zelda, that seems more and more contrived the further away Zelda is from Link in terms of relationship.

Het komt er volgens de beste man namelijk veelal op neer dat je haar maar moet redden, want ze is nou eenmaal een prinses of iets dergelijks. Met Skyward Sword is hier eindelijk verandering in gebracht, want het doel van de game was ditmaal om de speler volledig te motiveren om Zelda te redden.

It’s like you see this girl for just a moment and you’re supposed to want to rescue her because she’s probably a princess or something.

One of the themes here was to figure out how to really make the player think ‘I want to save her!’ instead of just making him do so as part of the story progression.

Fujibayashi verklaarde verder dat wanneer je in voorgaande titels eenmaal gescheiden was van Zelda, dat je haar pas weer aan het einde van het avontuur weer ontmoette. In Skyward Sword is de emotionele band met Zelda echter veel sterker en ze zal meerdere malen net aan je voorbij glippen.

In previous games once you were separated from Zelda, you really didn’t see her again until the very end of the game. That makes it harder to keep the player motivated through the whole adventure.

“We’ve tried to make it easier to care for Zelda in this game, but that won’t be enough to keep the player going to the end, so you also have several near-misses with Zelda throughout the game. We tried to have it so you miss Zelda only by the slimmest of margins – you have enemies like Ghirahim saying things like ‘Zelda’s right on the other side of this door.’