Iedere shooter die je tot nu toe hebt gespeeld, lijdt aan een fundamenteel probleem. Of het nou Call of Duty of Half Life is, iedere shooter heeft tot nu toe een monumentale fout gemaakt: bewegen vanuit het eerste-persoons perspectief heeft altijd onnatuurlijk gevoeld. DICE gaat met Mirror’s Edge die regel breken.
In FPS games heb je nooit echt gelopen, eerder gegleden. Springen is een soepele aangelegenheid geweest en klimmen kon je terwijl je je geweer nog vast had: beweging en interactie met je omgeving zijn nooit echt sterke punten geweest van het FPS genre. Als je in menig FPS vooruit loopt loop je altijd meteen op volle snelheid en kan altijd meteen stoppen of een scherpe draai maken. Als je in Mirror’s Edge vooruit loopt is dat een heel ander verhaal: de armen van het hoofdpersonage zwaaien wild langs haar lichaam terwijl ze op snelheid komt en stoppen en draaien gaat gepaard met veel geschud van de camera en het geluid van haar sneakers die over de vloer schuren.
Get a move on!
Mirror’s Edge is een game over beweging. Faith, de lenige vrouw die je bestuurt , is een bijzonder atletisch ingestelde meid: met alle liefde rent ze op muren, springt ze van grote hoogten en hangt ze aan touwen. Dat doet ze niet voor de lol: ze is op de vlucht. Faith woont namelijk in een stad waar alles en iedereen bestuurd wordt door de regering. In dit toekomstbeeld komt niemand buiten zonder toestemming, niemand zegt iets wat niet gezegd mag worden en de politie staat op iedere straathoek. Dat zint de beweging waar Faith lid van is niet en dus krijgt ze de opdracht om als koerier belangrijke pakketjes naar verschillende locaties te brengen.
[SCREENSHOTS]
Faith is niet bepaald een stevige meid, dus knokken zal je niet veel doen in Mirror’s Edge. Eerder rennen voor de spierbundels die je opjagen, want daar is ze wél echt goed in. Je hebt een wapen tot je beschikking maar verwacht niet veel schade te doen bij de klerenkasten waar je mee te maken zult krijgen. De enige manier om ze af te schudden is het gebruiken van de omgeving. Faith kan over dunne balken lopen, aan touwen hangen, muurtjes oprennen, koprollen maken en onder dingen zoals garagedeuren doorglijden. De wereld is erop gemaakt dat de speler nooit moeite zal hebben om te weten waar hij heen moet gaan. De gebouwen zijn simpel gehouden qua architectuur. Ze zijn ook helemaal schoon. Nergens propjes of kauwgom, alles is perfect maar daarom ook een beetje té perfect. De keuze voor schone en simpele gebouwen geeft ruimte aan de ontwikkelaars om de speler aan te geven waar hij of zij heen moet. Als je in een hectische achtervolging zit en je moet je snelheid hoog houden, is het natuurlijk dodelijk om een verkeerd pad te kiezen. Om dit te voorkomen hebben de makers de efficiëntste paden gemarkeerd met kleur. Ze willen de speler onderbewust sturen naar de kant die ze op moeten, om een soepele speelervaring te behouden.
Revolutie?
Mirror’s Edge lijkt een grote stap in de goede richting te zijn voor het FPS genre. Je hoeft maar één keer te zien hoe Faith’s armen langs haar lichaam zwaaien terwijl ze snelheid maakt om overtuigd te zijn: dit is hoe het voortaan moet. DICE wijkt ver van bewandelde paden door je zo min mogelijk te laten vechten. Het is een game over rennen en over acrobatiek. En dat zijn we niet gewend vanuit het eerste persoons perspectief. De omgeving is ook anders dan anders: de stad van de toekomst waar de regering een perfecte klinische schijn ophoudt, dat is nog eens een keer andere koek dan de bruine, apocalyptische omgeving waar menig shooter zich tegenwoordig afspeelt. We hebben nog niet veel gehoord van Mirror’s Edge, maar de plannen die er liggen spreken zeker tot de verbeelding.
Mirror’s Edge komt in 2008 naar de Xbox 360, PlayStation 3 en PC.