De uitslag liep een beetje vertraging op doordat enkele redactieleden de hele dag niet meer van hun skippybal of pogo-stick af waren te krijgen nadat ze hadden ontdekt dat die ogenschijnlijk zware jeugd van hun toch wel mee bleek te vallen. Ook trokken onze moderators erop uit om de familie van de deelnemers te ondervragen of alle verhalen wel geheel op de waarheid berustten. Nou, na alle bullshit, compleet met wasberen, F-16’s, onderzeeboten en alienontvoeringen eruit gefilterd te hebben presenteren wij nu de gelukkige winnaars van de drie exemplaren van Untold Legends: The Warrior’s Code voor de PlayStation Portable;
Paul Tanja schonk ons zijn verhaal hoe hij samen met zijn vriend ternauwernood aan de wachters van zijn kamp kon ontsnappen, helaas hebben de twee heren geen meisjes kunnen bereiken op hun nachtelijke omzwervingen. Als troost krijg je een PSP-game, Paul!
Ik was in mei afgelopen jaar op kamp. En wat doe je in een kamp ’s nachts, niet slapen in ieder geval. In de 3e nacht wouden we overlopen naar de meisjes. Bijna iedereen van onze kamer was wakker gebleven en was klaar om te vertrekken, 2 jongens wouden nog langer wachten, maar de 2 anderen en ik gingen nu. Toen we het raam uit waren en buiten stonden sprong er een leider achter een tafel 4 meter van het raam af naar boven. Hij vertelde later dat hij toevallig wat hoorde en daarom achter de tafel ging zitten. Maar goed wij renden zo hard als we konden om het kamphuis heen naar de andere kant. We waren sneller aan de andere kant maar wisten dat hij snel zou komen. Eén jongen ging ergens achter een boom staan, ik spronge de bosjes in en ging liggen achter een boom. De laatste jongen ging naast plantenbak staan die naast de deur stond waar leiders uit konden komen. Wat ook gebeurde, hij was er dus als 1e bij. De jongen (Rutger) en ik bleven rustig liggen. We zagen telkens allemaal leiders langskomen met zaklopen maar ze zagen ons niet. Toen het rustig was kwam Rutger naar mij toe en we praten wat we moesten doen. Hij vertelde dat toen hij achter de boom stond, er vlak naast hem 2 leiders die op wacht zouden blijven staan eerst gingen plassen voordat ze actie ondernamen. Dat was wel lachen. We bleven samen nog een tijdje liggen toen er nog twee jongens van onze kamer (de jongens die nog wouden wachten) langs ons renden recht op de 2 wachters af. Die waren dan ook meteen gepakt. We waren dus de enige 2 die nog niet waren gepakt van alle jongens, best wel vet. We bleven liggen in de bosjes en zagen toen 2 (niet leiders maar wel ouder dan 16) naar buiten gaan en op de ramen van de meisjes kloppen en weer wegrennen helemaal in een deuk. De meisjes dachten dat wij het waren en deden vrolijk de ramen open en hingen half uit het raam, toen er een leider naar ze toekwam die waarschijnlijk dacht dat ze wouden overlopen. Dus Rutger en ik zeiden: “Die krijgen straf.” Maar tot onze stomme verbazing mochten de meisjes naar buiten komen en gewoon een buiten zitten en wat drinken. Zo zie je maar weer hoe meisjes worden voorgetrokken bij kampen. We wachten weer een tijdje tot het weer rustig was. We waren nat van de grond en hadden het ijskoud, af en toe moest een van ons plassen van de spanning, want het is spannend als je midden in de nacht in de bosjes lichten en je weet dat je er goed bij bent als je gepakt word. We besloten van boom naar boom verder van het kamphuis weg te gaan en met een omweg terug naar de kamer te gaan. Doordat allebei de wachters roken zagen aan het puntje van de sigaret waar ze waren. Toen we een paar bomen verder waren kwam een hoofdleider van het kamp (een uur ongeveer sinds de ontsnapping uit de kamer) en die zei tegen de wachters: “Kom maar terug, het is nu geen grapje meer.” Daar schrokken we wel van dus we gingen voorzichtig helemaal verkleumd naar onze kamer zonder gezien te worden. Bij onze kamer klopten we en we werden er als helden ontvangen. In de kamer lag wel een leider. Hij was niet boos want hij kon ons niks meer maken, buiten zijn we namelijk niet gezien. We moesten wel naar de 2 hoofdleiders en hadden een gesprek dat het wel spannend was en het er bij hoorde. We hadden ijs- en ijskoude voeten maar waren de helden van het kamp, omdat we de leiders hadden ontweken voor het eerst in 7 jaar.
Nick de Klerk kon samen met zijn vader nog maar net zijn zus redden van het drijfzand door een tak te gooien. Van ons krijg je Untold Legends: The Warrior’s Code tegen de schrik, Nick!
- We gingen een rondje in het park lopen en zagen dat de vijver het water eruit is gepompt dus lagen er van die bergen met modder, zand en water dus ik, mijn vader en mijn zus gingen daarop klimmen en op een gegeven moment zaten we vast. Wij denken: weg wezen ik ging zo snel als ik kon naar de kant en net voor de kant zak ik ineens weg, toch weet ik eruit te komen en blijf mijn schoen hangen. M’n vader was er ondertussen ook al uitgekomen maar mijn zus bleef hangen want dhaar laarzen bleven hangen en ze kwam er niet uit. Toch wist ze zich te bevrijden zonder laarzen en heeft ze mijn schoen gepakt en zakte ze daar in de smurrie en toen kwam mijn vader in actie. Hij liep naar een boom en brak gewoon een tak af en gooit die tak naar haar toe en sleepte haar aan de kant, echt mijn zus was zo bang en als ik er nu nog aan denk vind ik het raar dat we daar eigenlijk opgeklommen zijn.
In zijn vorig leven leefde Jorren Aerts als indiaan van de Ongiara-stam langs de Niagara-rivier. Zijn familie verzekerde ons dat hij in zijn vorige verschijning toch echt doorging voor een eendagsvlieg, maar om zijn schrijfkunst en fantasie te prijzen sturen we je alsnog een exemplaar van de PSP-game op, gefeliciteerd!
- Lang geleden woonden de Ongiaras-indianen langs de Niagara Rivier. Tijdens een zomer stierven er veel mensen, maar niemand wist wat de oorzaak was. De stam geloofde dat ze de dondergod Hinum, die samen met zijn twee zoons in een grot achter de Niagara watervallen woonde, moesten kalmeren.
De Ongiaras stuurden kano’s vol met fruit, bloemen en wild de watervallen af, maar het aantal doden nam niet af. De indianen besloten de mooiste maagd van de stam te offeren. Lelawala, de dochter van stamhoofd Chief Eagle Eye werd uitgekozen.
Op de afgesproken dag verscheen Lelawala in een witte jurk aan de rivier boven de waterval. Ze had bloemen in het haar gestoken. Ze stapte in een witte kano, stortte over de rand van de watervallen en was op slag dood. Haar vader was zo verdrietig dat hij in z’n kano sprong en haar de waterval af volgde.
Wat Eagle Eye niet wist was dat de zonen van dondergod Hinum Lelawana in hun armen opvingen. De broers wilden allebei met Lelawana trouwen. Het slimme meisje beloofde een van de broers te accepteren als ze haar vertelden welk kwaad wezen de mensen van haar stam doodde. De jongste broer vertelde haar over een reusachtige waterslang, die op de bodem van de rivier woonde. Een nacht per jaar kreeg de slang honger en dan vertrok hij naar het dorpje om het water in de rivier te vergiftigen. Daarna at hij de zieke mensen op.
Via haar geest vertelde Lelawana haar volk het verhaal en gaf opdracht om de slang te doden. Tijdens het volgende bezoek aan het dorp werd de slang door moedige indianen dodelijk verwond. Toen hij terugkeerde naar zijn hol bleef hij met zijn kop aan een kant van de rivier steken en met zijn staart aan de andere. Met zijn lichaam vormde hij een halve cirkel. Dit is de rand van de Horseshoe Falls.
Lelawala keerde terug naar de grot van Hinum, waar ze nu nog steeds woont als ‘Maid of the Mist’.
Alle prijsvraagwinnaars; gefeliciteerd!