Review: Mario Tennis Aces

Het zat Mario’s serie sportspellen de afgelopen jaren niet mee. Met de verzwakte afzetmarkt van de Wii U leek het momentum verloren, waartegen bijvoorbeeld een Mario Tennis: Ultra Smash absoluut niet opgewassen bleek. Nu retourneren Nintendo en ontwikkelstudio Camelot dan eindelijk met een veelbelovender vervolg: Mario Tennis Aces. Is dit dan de ace die de Mario en vrienden weer in atletische vorm krijgen? We slaan een hoopvol balletje op voor de review…

Missers mogen op de retour

Al tijdens de hands-on preview die voorafging aan de E3 2018 werd het feilloos duidelijk: Mario Tennis Aces is hier om fouten weer recht te zetten. De sportserie van de Italiaanse loodgieter moest uit het slop worden gehaald met een knaller, en Aces probeert precies daarin te voorzien. Een betere tennisformule, weg met de omstreden power-ups en vooral een grotere focus op de variatie. Meer tennissterren, een bredere hoeveelheid omgevingen en nota bene de terugkeer van een verhalende modus. Alles wat de laatste jaren ontbrak aan Mario’s atletische carrière, staat met de Nintendo Switch weer op het menu.

Een tennisspelletje voor toppers

Dat blijkt al snel uit de eerste paar uren met Mario Tennis Aces. De game neemt je mee in een narratief — zij het een flinterdunne kopie van een zekere Avengers-film — en laat je geleidelijk aan kennismaken met het tennisconcept in deze kindvriendelijke wereld. Stapje bij beetje leer je meer over hoe diepgaand het tennissen uiteindelijk kan gaan, terwijl je ondertussen door legio verschillende scenario’s en uitdagingen wordt gesleept. Makkelijk op te pakken voor de jongste kinderen, maar her en der wel voorzien van pittige opdrachten waar zelfs ervaren spelers hun vaardigheden voor aan moeten slijpen. Een typisch gevalletje easy to learn, hard to master.

Die steile leercurve blijkt speltechnisch voor aardig wat diepgang te zorgen, maar Camelot slaat wel lichtelijk de plank mis als het aankomt op de verzorging daaromheen. Met name het complete gebrek aan een gemakkelijke retry-functie kan voor aardig wat frustratie zorgen. Elk gefaald level (een verschijnsel dat zeker niet zelden voor zal komen) dient eerst af- en weer aangekondigd te worden met tekst en beeld, terwijl je als veeleisende speler liever gewoon meteen een nieuwe poging na je misser klapt. Een enkele blaam op de formule, die hopelijk later nog snel verholpen kan worden.

En in wezen staat het daadwerkelijke tennisspelletje dan ook nog sterk in zijn sportschoenen. Met legio verschillende slagen en een vollopende krachtmeter voor speciale klappen, kunnen de rally’s aardige variatie vertonen. Gelijk het echte tijdverdrijf is het zaak om de druk op je tegenstander te blijven verhogen, terwijl dat in deze wereld kan eindige in spetterende smashes. Kleurrijke visuals, met slagen die dwars door rackets heen knallen. En dat dan allemaal zonder de balans tussen de sporters uit het oog te verliezen. Alles kán eerlijk geretourneerd worden, maar dat vergt op diens beurt wel weer enige vaardigheid en tactisch vermogen.

Weinig rollenspel

Zodoende sla je met Mario een weg door de singleplayer. Simpel in concept, maar qua tenniswerk wel voorzien van de nodige diepgang. Dat kan echter niet gezegd worden van álle facetten van de verhaalmodus. Zo blijken de beoogde RPG-elementen van het spel wat oppervlakkiger dan wellicht gedacht.

Ons aller Mario verdient geleidelijk aan punten om in niveau te stijgen en kan her en der nieuwe rackets oppikken voor zijn arsenaal. Geinige toevoegingen, maar vooral het gebrek aan controle erover voelt ontoereikend. Zonder enige input worden Mario’s vaardigheden wat opgehoogd, terwijl de hoeveelheid rackets niet noemenswaardig groot is. Tel daarbij op dat het gewonnen verschil van rally tot rally nauwelijks merkbaar is en het rollenspel komt slechts karig uit de verf.

De verhaalmodus blijft daarmee nog altijd prima vertoeven, maar het mist de replay- (en retry-)waarde om er langer in geïnteresseerd te zijn. Eerder voelt het als een leerzaam voorproefje op het ‘echte werk’, wat zich natuurlijk laat vinden in de uitgebreide multiplayer-modi van Mario Tennis Aces. En ja, daartoe biedt de game meer dan genoeg handvaten en vrijheid.

Mario Tennis voor meerderen?

Van het bewegingsgestuurde ‘Dynamisch Duel’ tot aan uitgebreide lokale en online multiplayer; Mario Tennis Aces voorziet wel degelijk in wat competitieve sferen voor jong en oud, voor dichtbij en verder weg. Afhankelijk van modus en afstelling kunnen spelers zich mikken in knotsgekke dubbels of juist een relatief eerlijke en down to earth enkelgevecht. Tel daarbij de aardige hoeveelheid aanwezige tennishelden op — die later nog gratis uitgebreid zal worden — en je hebt wederom een aardig stukje multiplayer-vertier te pakken op de Nintendo Switch.

Of het online onthaal en de komende competities zich kunnen meten met bijvoorbeeld Splatoon 2’s gigantische Splatfest-weekenden, blijft echter nog wel de vraag. Hoe dan ook, Mario Tennis Aces belooft in ieder geval wel meer gevolg op te leveren dan, zeg, Nintendo’s evenals charmante, al dan niet wat ondergesneeuwde ARMS. Lichtelijk spuit elf, maar dat krijg je nu eenmaal bij het extrapoleren of een game ook op een langdurige termijn een online gemeenschap weet te behouden.

Conclusie

Met Mario Tennis Aces lijken Nintendo en Camelot hun sportmomentum weer gevonden te hebben. De laffe power-ups zijn in de ban, het tennisspelletje voelt weer diepgaand — doch gebalanceerd — en nota bene de hoeveelheid variatie in zowel atleten als omgevingen mag omarmd te worden. Al met al smelt dat samen in zo om en nabij het beste stukje digitale tennis van de afgelopen paar jaren. Dat de beloofde RPG-elementen dan wat aan de oppervlakte blijven drijven en dat er hier en daar nog wat technische steekjes loszitten, dat nemen we dan maar even voor lief.

Wie binnenkort met vriend of vijand een balletje over wil slaan, doet er goed aan Mario Tennis Aces een kans te geven op de Nintendo Switch. De service is veelbelovend, maar de daaropvolgende rally is er eentje voor de recordboeken.