Het is tegenwoordig moeilijk om geen mening te hebben over het label ‘indie’. Zelf vind ik het zinloos, aangezien het inhoudelijk niets over een game zegt, terwijl de term ook over het prijskaartje het steeds minder informatie biedt. Toch geef ik spellen onder de onafhankelijkheidsbanier graag een kans, aangezien er regelmatig een pareltje voorbijkomt die zichzelf presenteert als een heuse ‘indie’. Het recensie-exemplaar van Jotun: Valhalla Edition voor de Nintendo Switch liet ik dan ook niet aan me voorbij gaan, aangezien de kritieken over het origineel behoorlijk lovend waren. Weet de game een indie-criticus en Switch-liefhebber te overtuigen?
Oneervol overlijden
Stel je voor: je bent je hele leven een krijger die tegenstander na tegenstander neermaait. Het kán haast niet anders dan dat je opgenomen wordt in het Walhalla, de Hal der Gevallenen… En dan zinkt je schip plots in een storm op zee. Dán voel je je nog eens vervelend, want dat is een ernstig oneervolle dood, aangezien je niet gestorven bent in de strijd met andere krijgers. Heb jij natuurlijk weer. Was je maar gestorven met een speer in je maag! Maar ach, gelukkig geven de goden je een optie om alsnog het paradijs te betreden, namelijk door jezelf te bewijzen tegen de Jotuns, diezelfde uit de titel van Jotun: Valhalla Edition.
Op papier is dit een perfecte game voor de Switch, aangezien hij opgedeeld is in netjes afgebakende levels die variëren in lengte van een kwartier tot een uur (bijvoorbeeld wanneer een eindbaas het je moeilijk maakt). Combineer dit met de handgetekende graphics en je hebt een potentiële parel in handen. Perfect voor in de trein, of in de auto als passagier, en ook nog eens niet te hard op de interne batterij van de console. Maar zoals de toon hiervoor hopelijk al duidelijk maakt, ben ik niet overtuigd van de kracht van Jotun.
Lege levels
De levels zijn namelijk redelijk leeg. Ontwikkelaar Thunder Lotus Games zegt dat verkenning een integraal onderdeel is van Jotun: Valhalla Edition en juist dat aspect valt mij persoonlijk wat tegen. Er zijn gouden appels te vinden die de gezondheid van protagonist Thora vergroten, alsook heiligdommen waar Thora goddelijke krachten kan opdoen. Verder bestaat de ‘exploratie’ uit enkel gevaar omwille van het gevaar: velden met giftige paddenstoelen die eens in de zoveel tijd gifwolken uitstoten, ijzige vlaktes waar af en toe een dodelijke wind waait, dat soort dingen.
Als je eenmaal doorhebt hoe je deze elementen moet trotseren (wat in mijn geval vrij snel gebeurde), voelt het allemaal als een veel te lange tocht naar een rune die je moet vinden om verhaalvoortgang te boeken. Jotun: Valhalla Edition pretendeert dat je door een enorm onherbergzaam gebied trekt om tegenover de Noorse goden te bewijzen dat je het wel degelijk waard bent om het Walhalla te betreden. In de praktijk, echter, is de Noorse onderwereld redelijk vergevingsgezind.
Bijlsponzige bazen
Wellicht spreek ik hier iets te veel als masochistische Dark Souls-fanaat, dat is in dit geval absoluut mogelijk. Maar het toffe aan het concept van Jotun is dat je je tegenover de goden (de fucking goden!) moet bewijzen als machtige krijger. De levels zelf creëren niet écht het gevoel dat je moeite hebt om dat te doen. Helaas geldt datzelfde voor de eindbazen, de Jotuns uit de titel. Dit zijn stuk voor stuk reusachtige wezens die Thora in de weg staan op haar queeste naar het Walhalla en die in het thema passen van het level. Maar ook zijn het vooral bijlsponzen.
Het aanvalspatroon van de Jotuns is vaak redelijk voorspelbaar, aangezien ze vanwege hun woeste formaat en postuur (en meestal gebrek aan wapens) niet veel anders kunnen dan lomp aanvallen. Met een klein beetje finesse in je vingers ontwijk je ze eenvoudig en breng je ze wat schade toe in de tijd die het duurt voordat de eindbaas is hersteld van zijn of haar woeste aanval. Hoewel de boss fights zijn opgedeeld in meerdere fasen waarin de aanvallen zelf wellicht veranderen, blijven deze eigenlijk altijd in een vast patroon. Daardoor voelen ook de Jotuns aan als obstakels die te lang duren, zonder daarbij écht uitdagend te zijn.
Wat mij betreft is de vergelijking met Dark Souls hier wél op zijn plaats, aangezien de boss fights in Jotun: Valhalla Edition eenzelfde soort gevoel proberen te creëren en daarin de plank volledig misslaat. Souls-bazen zijn vaak ook voorzien van een zeker patroon, maar dat wordt nooit zó voorspelbaar als in Jotun. Natuurlijk had Thunder Lotus niet het budget van een From Software, maar dan nog had het prima mogelijk moeten zijn om het gevoel van een gevarieerde uitdaging te creëren.
Uiteindelijk voelt Jotun: Valhalla Edition nét iets te veel aan als een game met het indie-syndroom; de art style is het grootste verkooppunt met het geluid als tweede.
Conclusie
Jotun: Valhalla Edition is in theorie heel geschikt voor de Nintendo Switch, maar doordat Thunder Lotus de nadruk legt op de audiovisuele stijl en daarbij de gameplay een beetje uit het oog verliest, voelt het spel niet zo episch aan als hij op papier had kunnen zijn. De aanwezige levels zijn allemaal redelijk leeg, waardoor het verkenningsaspect niet goed uit de verf komt. Daarnaast zijn de eindbazen voorspelbaar en voelt de combat redelijk statisch aan. Jammer, want een epische tocht naar het Walhalla met een vleugje old-school God of War in het verhaal, klinkt als een gaaf concept.
