Destiny 2 – Curse of Osiris

Afgelopen september verscheen het langverwachte Destiny 2. Men was vooral benieuwd of Bungie geluisterd had naar de community en geleerd heeft van de gemaakte fouten in de originele Destiny. Grotendeels neemt Bungie revanche, waardoor Destiny 2 weer een genot is om te spelen. Het ziet er echter wel naar uit dat de ontwikkelaar hardleers is, want met de eerste uitbreiding, Curse of Osiris, valt Bungie weer in slechte gewoonten.

Hardleerse machines

Nadat je het verhaal in Destiny 2 hebt voltooid, is de rust in de Tower weer (voor even) teruggekeerd. De Red Legion is op zijn plaats gezet en de Guardians hebben hun Light weer terug van de Traveler. Dit is natuurlijk een te rustige omgeving om een DLC op te maken, dus duurt het ook niet lang voor je wordt gewaarschuwd over een nieuwe dreiging. Ikora heeft verontrustende berichten ontvangen vanaf Mercury en heeft daar een zo goed als dode Ghost gevonden die hoort bij de legendarische Guardian Osiris.

De Vex hebben een manier gevonden om het universum te transformeren, naar een voor hun ultieme wereld en jij moet daar een stokje voor steken. Om dat te doen ga je dus naar Mercury, de planeet die is toegevoegd aan Destiny 2 met Curse of Osiris. Je brengt vooral je tijd door in de Infinite Forest, een soort simulatiemachine van de Vex in de kern van de planeet.

Het verhaal van Curse of Osiris is voor de rest iets te makkelijk, maar wel heel tof en Osiris is een ontzettend gaaf personage. Het zou ook goed zijn als hij wat meer wordt uitgediept in toekomstige uitbreidingen. Uiteindelijk ben je tussen de twee en drie uur kwijt met het stukje verhaal die Curse of Osiris biedt en dat is toch best karig. Echter was dit ook altijd het geval bij de kleinere uitbreidingen van Destiny, zoals The Dark Below en House of Wolves. Het is dus niets nieuws, maar misschien is dat wel des te erger.

Valt in herhaling

Het verhaal is naar behoren en het is heel tof dat bij de eerste uitbreiding, meteen een planeet wordt toegevoegd. Deze komt echter niet zo heel goed uit de verf en komt zelfs een beetje gemakzuchtig over. Mercury bestaat in theorie eigenlijk maar uit twee plekken: de Lighthouse, waar Brother Vance je ondersteunt tijdens enkele missies, en het eerder genoemde Infinite Forest. Het idee hierachter is dat elke wandeling door dit bos, van begin tot eind, steeds anders is.

Het probleem is echter dat er slechts één route is om te bewandelen en het verschil tussen elke playthrough te weinig verschillend is om echt afwisseling te bieden. Meerdere verhaalmissies achter elkaar en de Adventures die je vrijspeelt, hebben allemaal dezelfde route. Je start de missie bij de ingang, loopt een net iets andere route door de Forest om uiteindelijk uit te komen in een redelijk generieke ruimte die meestal een andere planeet simuleert. Het is echt rinse and repeat en wordt op den duur erg vervelend.

Nog meer gemakzucht en onhandigheid

Buiten de planeet en de campagne van drie uurtjes zijn er ook nog wat endgame-activiteiten toegevoegd. De Crucible heeft een aantal nieuwe, toffe maps gekregen en voor mensen die liever PvE spelen, is ook een aantal Strikes toegevoegd. De gemakzucht is echter schandalig te noemen, want beide Strikes zijn eerder gespeelde verhaalmissies. Zonder dat je het doorhebt, heb je tijdens je (te korte) campaign, ook al de Strikes gespeeld die in Curse of Osiris zitten.

Wat Bungie dan wel weer goed doet, is het feit dat de Heroic Strikes zijn teruggekeerd. Hierdoor kunnen de spelers in de endgame, de Strikes weer spelen met een goede reden; loot en levelen. Natuurlijk zit ook hier weer een ‘maar’ aan, want Heroic Strikes zijn alleen maar beschikbaar voor spelers die Curse of Osiris hebben gekocht. Ook zijn sommige onderdelen van vanilla Destiny 2, zoals Prestige Nightfall geblokkeerd voor spelers die de DLC niet hebben gekocht.

Het is al absurd dat sommige algemene updates niet gelden voor mensen zonder Curse of Osiris, maar het wordt wel heel schandelijk dat je content afpakt van de gamers die niet extra willen betalen. Waar Bungie in de originele Destiny geen idee had hoe je een fatsoenlijk RPG-systeem moet maken, is het nu helemaal de draad kwijt betreft updates en je community tevreden houden.

Moeilijk bereikbaar pluspunt

Over het algemeen is Curse of Osiris bijzonder matig, maar er is wel een groot pluspunt te vinden. Het is alleen jammer dat je er meteen vijf vrienden voor nodig hebt om het überhaupt te kunnen spelen. Ik heb het over de nieuwe Raid Lair, Eater of Worlds. Het is een kleinschalige Raid, die minder tijd in beslag neemt dan de normale Raid. Deze Lair speelt zich af op de plek waar de reguliere Raid ook plaatsvindt en dat is de enorme Leviathan.

De Raid Lair lijkt het enige waar Bungie over nagedacht heeft, want dit is oprecht een hele goede toevoeging. De Lair is net zo pittig als zijn grote broer, maar het duurt minder lang, waardoor het iets toegankelijker wordt voor de meeste gamers. Aangezien het een hele klus is om een party van zes man bij elkaar te regelen voor een halve dag, is Eater of Worlds een prima alternatief. De puzzels zijn uitdagend en de eindbaas verslaan is een pittige klus, waar niemand kan verzaken.

Conclusie

Ondanks dat ik afsluit met een positieve noot, blijft Curse of Osiris een bijzonder matige uitbreiding. Het toegevoegd verhaal is vermakelijk, maar met twee à drie uur gameplay eveneens veel te kort. Zowel Mercury en de Strikes getuigen van enorm veel gemakzucht in het team van Bungie en vanilla-content blokken voor gamers die de DLC niet hebben is een regelrechte schande. De toffe nieuwe wapens, Crucible-maps en met name de Raid Lair zijn de weinige lichtpuntjes van deze uitbreiding. Bungie moet flink aan de slag om de hardcore fans tevreden te houden, anders vrees ik voor leeglopende servers en flinke schade aan de naam van het bedrijf. Na de heisa rond geheime mechanics en nu dit, moet Bungie flink op zijn tellen gaan passen.