Review: Wolfenstein 2: The New Colossus

Met Wolfenstein 2: The New Colossus – en eerder al met voorganger The New Order (en eigenlijk de gehele franchise) – bewijst Bethesda geen pussy te zijn. Een alternatief einde van de Tweede Wereldoorlog waar de nazi’s wonnen, in volle glorie getoonde hakenkruizen, Ku Klux Klan-leden die Duits leren en über-tech-cyborg-soldaten die door de Amerikaanse maatschappij van begin jaren ’60 marcheren. Bethesda krijgt de laatste tijd nogal wat rancuneuze kritiek over zich heen, bijvoorbeeld over betaalde mods en het uitbrengen van The Elder Scrolls V: Skyrim op duizend platformen, maar dat ze voor singleplayer-games zijn is een goed teken – want fuck geforceerde multiplayer. En dat is te zien aan Wolfenstein 2: vrijgelaten creativiteit met verfijnde details om in je herinneringen op te slaan.

Terror Billy

Het einde van Wolfenstein: The New Order was tekenend. De nazi’s waren sterker dan je dacht en het Derde Rijk leek nog een realistisch wereldbeeld te worden ook. Wolfenstein 2: The New Colossus gaat verder waar zijn voorganger ophield, met de kreupele supersoldaat (lekker tegenstrijdig) B.J. Blazkowicz. Hij wordt door zijn vrienden opgelapt en dient wederom tegen het Nazi scum te vechten die inmiddels hun imperium hebben uitgebreid naar de Verenigde Staten. Met een vernietigd Neu York in het vooruitzicht, explosieve technologische ontwikkelingen en Frau Engel staat je weer een bombastisch avontuur te wachten.

Het verhaal is persoonlijker dan ooit en zit bomvol met kleine details en meer achtergrondinformatie over Blazkowicz. Je merkt dat de focus volledig op deze singleplayer-ervaring heeft gezeten, want de franchise heeft zich de afgelopen jaren sterk ontwikkeld van lompe shooter naar lompe shooter met een verfijnd verhaal, subtiele en keiharde humor, plottwists waarvan je daadwerkelijk schrikt en de onbezonnen nazi-uitingen in de game. De lengte van Wolfenstein 2: The New Colossus, met een normale speelwijze, rekt uit tot 15 uur. Korter als je rusht, uren langer als je alle collectibles verzamelt. De shooter houdt het interessant door om de zoveel uur een twist te geven aan de gameplay en door het verhaal om te gooien, waardoor onze blonde supersoldaat wordt omgedoopt tot Terror Billy. Al met al een verhaal dat je een glimlach geeft, continu, de gehele game lang.

Multi-technologische cyborgs

Wat het verhaal interessant maakt, wordt aangevuld door de gameplay. Met mooie cutscenes die – soms hakkelig – overgaan in gameplay en vice versa, heeft MachineGames wat leuke uitbreidingen verzonnen om het spel niet te veel op The New Order te laten lijken. Sowieso door de plottwists, maar ook de toevoeging van nieuwe wapens, zoals de Hatchet (bijl), Maschinenpistole, Kampfpistole, Dieselkraftwerk en Lasergewehr geeft een nieuwe manier van spelen. Omdat stealth, net als in de standalone-uitbreiding Wolfenstein: The Old Blood, een grotere rol heeft gekregen, is het wel handig als je wapens hebt die stil zijn. Zo kun je een silencer op je Maschinenpistole zetten, maar de Hatchet is al helemaal een stealth killer. Helaas voelt stealth in Wolfenstein 2 behoorlijk geforceerd aan, want in bijna elk gebied zijn er één of meerdere Commanders die je in stilte uit moet schakelen. Doe je dit niet, dan roepen ze versterking op en loopt het uit op chaos. Guns blazing is in zo’n situatie meer dan prima, maar stealth komt zo vaak voor dat je op den duur amper meer de moeite neemt om te sluipen. En door upgrades en perks is deze vorm later ook minder noodzakelijk.

Een andere toevoeging die wel weer fijn is komt door de technologische ontwikkelingen, namelijk de hightech übersoldaten van de Duitse kant. Er zijn normale vijanden en honden, maar je moet vooral oppassen voor de snelle cyborgs, de enorme robots en Panzerhunden (die je kunt berijden). Echt diepe tactieken zijn er niet, al zul je je gewoon moeten voorbereiden op heftige gevechten. Wat daarbij kan helpen zijn de upgrade kits, die je in staat stellen om wapens tot drie keer te upgraden. Daarnaast bestaan er drie ‘Contraptions’, die een aanvulling zijn op je armor en je speciale abilities geeft. De Constrictor Harness verkleint je lichaam om door kleine ruimtes te kunnen kruipen, de Ram Shackles zorgt ervoor dat je door deuren en andere obstakels kan rammen en vijanden omver kunt beuken, en de Battle Walker geeft je robotische benen en zorgt door verticale gameplay dat je hogere platformen kunt bereiken. Deze facetten breiden de gameplay uit en geven de franchise de verfrissing die hij kan gebruiken, zonder dat het een totaal andere game wordt.

Omgevingsdrang

En dat is de kracht van Wolfenstein: een beetje aan de formule sleutelen en aanvullen waar nodig. Niets meer, niets minder. Hoe lekker is het om armen te zien vliegen, rompen zien open spatten en zelfs soldaten zien wegsmelten van je Lasergewehr? Deze overdreven verschijningen vertalen zich ook naar het verhaal, dat zich op vele plaatsen afspeelt. Zo heb je wederom een thuisbasis, de U-boat Eva’s Hammer, waar Set, Anya, Max, Grace, Fergus of Wyatt en de rest van het gestoorde verzet zich huisvest. Hier kun je naar de schietbaan, kleine missies voltooien en collectibles verzamelen. Ook speelt vrijwel elk begin van een nieuwe locatie zich af. Er is een scala aan locaties die je bezoekt, waaronder New York en New Orleans, die gelukkig voor de nodige variatie zorgen. In het begin loop je door veel van dezelfde gangen en is er weinig creativiteit te vinden. De meer open locaties geven je ademruimte en de kans om te genieten, maar ook de schade van de Verenigde Staten daadwerkelijk onder ogen te zien.

Verzameldrang

Zoals eerder genoemd, speel je Wolfenstein 2: The New Colossus op normaal tempo in 15 uur uit. Tel daar hetzelfde aantal uur bij op als je alles wilt ontdekken en verzamelen. Na het uitspelen kun je immers de Oberkommando-zijmissies starten. Als je de Enigma Codes van vermoorde Commanders hebt opgepakt, kun je in de zijmissies achter de locaties van officieren komen. Ook kan het zijn dat je artefacten kapot moet maken. Bovendien is het mogelijk tijdens deze missies de resterende collectibles te verzamelen. Krantenartikelen, ansichtkaarten, transcripties van opnames, speelgoed voor Max, goud, Starcards en artwork kunnen zowel iets voor de lore betekenen of zitten erin voor de leuk. Ben je een verzamelaar, dan loont het naar verscheidene locaties terug te keren om de rest op te pakken en tegelijkertijd de Oberkommando-missies door te spelen.

Conclusie

Wolfenstein 2: The New Colossus is werkelijk een verademing op het gamegeweld van de afgelopen tijd. Even weg van de open wereld actie-RPG adventure-skilltree-micromanagement-strategy-games en terug naar de lineaire first-person shooter. En dat maakt het zo’n heerlijk spel. Met Wolfenstein 2 wordt alles overboord gegooid en alles kan. Zowel een genuanceerder verhaal met zeer fijne cutscenes, plottwists en achtergrondinformatie over B.J. Blazkowicz, als nazi-gekte waarbij MachineGames niet terugdeinst van een beetje controverse. Pak je guns, upgrade ze, krijg nieuwe armor en ‘Contraptions’, pak collectibles op, maar schiet vooral dat verdomde lood en die lasers af om het door nazi’s overgenomen universum te redden. De game voelt dan ook als een gestroomlijnde lompe shooter die om de paar uur verrast zodat je interesse gewekt blijft. Plus, geniet van de details en de humoristische conversaties om tijdens het spatten van bloed en rondvliegende ledematen hardop te kunnen lachen. Wolfenstein 2: The New Colossus is de killing supersoldaat van dit najaar.