Verrassing, maar vooral verbazing vulde mijn gedachten toen Bethesda tijdens diens E3-persconferentie plots The Evil Within 2 onthulde. Misschien lag het aan de hoeveelheid pullen Elder Scrolls-bier in mijn systeem, misschien was het een totaal gebrek aan slaap in het afgelopen etmaal. Het originele The Evil Within getuigde namelijk van een zekere potentie, maar wist tegelijkertijd op legio vlakken een beetje onder te presteren. Veelbelovend, maar slechts met beperkte pay-off Kan dit aanstormende vervolgdeel wél al diens verwachting opleveren? We gingen alvast hands-on om de game binnenstebuiten te draaien…
Bad gaan voor gevorderden
Een nieuwe poging dus van Tango Softworks om psychologische horror weer op de kaart te zetten. Een vervolg dat dient te leren van de fouten van diens voorganger. Opvallend daarbij is dat, aan de kant van de ontwikkeling, Shinji Mikami niet langer prominent aan het roer staat. Trad de voorvader van Resident Evil nog op als regisserende kracht van het origineel, vult hij nu ‘slechts’ de rol van producer voor The Evil Within 2. Een interessante gang van zaken, maar één ding is zeker: zijn bizarre en psychedelische thriller-elementen zijn nog altijd de hoofdnoot.
Met The Evil Within 2 stappen we wederom in de schoenen van ex-detective Sebastian Castellanos, die met een vers initiatief de krochten van zijn eigen psyche induikt. Het illustere Mobius blijkt zijn voor dood genomen dochter gevangen te houden ín hun psychologische STEM-apparaat, en dus mag onze Sebastian ditmaal dieper spiraliseren in een ‘nieuwe’ nachtmerrie, voorzien van het bekende, bizarre sfeertje. Wederom veel gruwelijke monsters, maar weinig mentale houvast. En dan weet je: dit wordt absoluut geen warm trip down memory lane. Dit is bad trippen voor gevorderden.
Herkenbaar, maar verbeterd
Zelfde psyche, andere setting. Na in het origineel terecht te zijn gekomen in Beacon, vinden Sebastian en Mobius’ activiteiten zichzelf ditmaal in het pittoreske Union. Ook in dit afgelegen dorpje blijkt de wereld op zijn kop te staan, soms letterlijk. Het rustieke plekje vormt nu een smeltkroes van al je meest angstaanjagende nachtmerries. Gezombieficeerde inwoners en goddeloze creaties zijn hier tegenwoordig aan de orde van de dag, niet ongelijk Beacon dus. Enigszins in de lijn van verwachtingen doet dat ergens aan als bijvoorbeeld een Resident Evil 7, maar daarin vindt het evenals raakvlak met het eerste The Evil Within. Een oprecht onheilspellende survivalsetting, ditmaal voorzien van een tikje meer vrijheid.
Ondanks de vele gelijkenissen met en verwijzingen naar het origineel, laat The Evil Within 2 wel duidelijk doorschemeren ook significante verbeteringen toe te passen. Eerder gaven de verantwoordelijke schrijvers al aan minder verwarrende mindfucks te willen implementeren, terwijl de gameplay tegelijkertijd versoepeld moest worden. Geen onduidelijke plottwists meer, maar ook in de speelstijl een stuk toegankelijker. En van beide veranderingen vinden we al snel akte tijdens een twee uur lange hands-on…
In verhalende segmenten wordt je als speler ietwat duidelijker gestuurd, terwijl je in de open wereld van Union sneller je eigen weg kunt gaan. Monsters omzeilen, knutselmateriaal verzamelen en je psychische krachten aansterken; het staat allemaal net een tikkeltje verder open om door jouw beleefd te worden. Op je eigen tempo, met betere besturing bovendien. Het voelt allemaal even beangstigend en pittig als voorheen, maar is ondertussen gameplay-technisch minder tegenstrijdend. Zelfs de schifting tussen realiteiten wordt nu beter aangeduid, waardoor je als speler meer houvast hebt dan ooit tevoren.
Mindfuck me harder
En ergens denk je dan, die verheldering van verhaal en gameplay zou zo maar afbreuk kunnen doen van de door velen juist geliefde wazigheid. Begrijpelijke aanname, maar die afname blijft beperkt. Hoewel Sebastian en de speler inmiddels wat meer wegwijs zijn (of worden gemaakt) in de rariteiten van een wereld als deze, blijft het geheel nog altijd een flinke mindfuck op zichzelf. Wat minder qua verspringend narratief, maar des te meer met de aanwezige monsters en verschijningen. Want, ja: die zijn er nog altijd in volle glorie.
In mijn aanvankelijke uurtjes met The Evil Within 2 ben ik opgejaagd door een moordlustig en driekoppig vrouwengeraamte met een gigantische cirkelzaag, heb ik mogen aanschouwen hoe een bloeddorstige priester in een nóg bloeddorstigere zombie veranderd en heeft een goddeloze spinnen-cameracreatie getracht de tijd en realiteit om mij heen stil te zetten. U begrijpt; er zijn aardig wat white guy blinking-gezichten getrokken. Het is door en door weird, precies waar sommigen onder ons juist heerlijk van kunnen genieten. Pak het mentale glijmiddel maar, want je brein gaat een paar wilde avonden beleven.
Voorlopige conclusie
Hoewel het eerste The Evil Within nog een paar haken en ogen kende, lijkt dit vervolgdeel meer en meer zijn eigen straatje te kunnen vinden. Met het gebrek aan een nieuwe Silent Hill kan de markt een nieuw stukje psychologisch horror met open armen ontvangen. Goed nieuws dus, want ontwikkelaar Tango Gameworks lijkt beter dan ooit toegespitst op het genre. De formule is enigszins verbeterd en gestroomlijnd, maar levert gelukkig weinig in op pure mindfuckery.
Het raadsel wat ons resteert is vooral de lengte van het verhaal en de grootte en variatie in de open wereld tussendoor. Maar, zonder twijfel: hetgeen wij gezien hebben, mag er zeker wezen. Ben je op zoek naar nieuw materiaal voor je volgende bad trip of een stukje rampetampen met je bewustzijn, dan kan The Evil Within 2 daar vanaf 13 oktober volop in voorzien.
