Het leven van een gamecriticus gaat niet over rozen. Natuurlijk, we worden meer dan eens overgevlogen naar exotische plekken voor het spelen van games, we krijgen games nog voordat ze in de winkels liggen en mogen daar de tofste content over maken. Hoewel dat allemaal waar is, moeten we constant op onze hoede zijn voor misleiding. Op beurzen als Gamescom en E3 krijgen we de mooiste momenten uit games te zien en altijd vragen wij ons af of het eindproduct net zo leuk is als die demo van vijftien minuten. Vaak is het antwoord “nee” en dus worden we vooral blij van langere speelsessies, het liefst vanaf het begin van een game. Een game is namelijk pas tof als ook de rustige momenten vermakelijk zijn en onlangs kregen wij de kans om de eerste drie uur van South Park: The Fractured but Whole te spelen. Vanaf het maken van een (al dan niet zwart) karakter tot de eerste epische gevechten van het spel. Peter kreeg het allemaal te zien.
Zwarter is moeilijker
Laten we dan vooral beginnen met de grote controverse die de introductie van het spel met zich meebrengt. Bij het aanmaken van je eigen New Kid is het mogelijk om van alles aan te passen, inclusief de moeilijkheidsgraad van de game. Hoe moeilijker je de game wilt beleven, hoe zwarter je karakter wordt. Daarbij gaat het niet om de moeilijkheid van de gevechten binnen de game, maar over de moeilijkheid van het leven zelf. Je zal minder snel een vriendinnetje krijgen, omdat de ouders het niet eens zijn met interraciale relaties. Een keihard begin van de game die de toon direct zet. Persoonlijk vind ik het prikkelend dat de makers van South Park een spiegel voorhouden voor de grote problemen in het Westen en dan met name de Verenigde Staten. Ik vraag me oprecht af hoe de makers zouden reageren op Zwarte Piet en hoewel veel mensen er over vallen, is deze spiegel juist de kracht van de franchise, hoe smakeloos het ook gebracht wordt. Ik heb deze humor liever dan de poep-plas-seks-humor die ook overvloedig aanwezig is in South Park: The Fractured but Whole.
Zoals velen van jullie weten is South Park: The Fractured but Whole een echte RPG, waarbij je een eigen karakter maakt en een verhaal gaat doorlopen binnen het stadje South Park. Het is bovendien een direct vervolg van voorganger The Stick of Truth. Waar die game vooral draaide om de fantasy-wereld van World of Warcraft, zijn het de superhelden en met name de superheldenfilms die een hoofdrol vertolken in South Park: The Fractured but Whole. Jij mag een eigen superkracht kiezen en daarmee aan de slag in het spel. Je doel is om zoveel mogelijk vrienden te krijgen op Coonstagram en te winnen tegen een andere groep superhelden. Een flinterdun, maar hilarisch verhaal, waarbij alle Marvel- en DC-films (en de overvloed daarvan) op de hak worden genomen.
Keihard en Kinky
Keiharde humor is waar de franchise om bekend staat en dat is ook hier niet anders. Eén van de eerste gevechten is met twee priesters, die overduidelijk een oogje op je hebben. Kinky pornomuziek schettert door de speakers als jij probeert ze van je af te slaan. In en andere scene dien je twee oudere mannen te verleiden tot het geven van informatie middels een lapdance. Een lapdance die je daadwerkelijk met knoppencombinaties moet uitvoeren en dat voelt inderdaad erg ongemakkelijk. Het vechtsysteem is overigens wel op de schop gegaan. Nog steeds is alles turned based, waardoor je dus om de beurt een beweging moet inzetten. Jij krijgt maximaal vier mensen onder de knoppen (jijzelf en drie vrienden, allen met eigen superkrachten), maar de toevoeging van een grid is de grootste vernieuwing. Het werkt in de praktijk als een schaakbord, waarbij elke beweging binnen een bepaald pad moet worden afgedaan. Simpele bewegingen doe je naar voren, moeilijkere bewegingen laten je in de breedte aanvallen. Een extra laag is te vinden in je vriendjes. Sluit een tegenstander in en je kunt extra schade doen omdat je vriendje de tegenstander dan terugslaat. Het is een gemakkelijk maar tegelijk diep gevechtssysteem, waarbij je altijd werkt richting die Ultimate. Elk karakter heeft een eigen superkracht die kan worden ingezet als een meter is volgelopen. De kracht van de New Kid? Het schieten van stront uit de anus… Uiteraard.
De game staat bol van de verwijzingen. LEGO is lava, waardoor je bepaalde routes in het begin niet kunt bewandelen. Je kunt kiezen om onzijdig te zijn, omdat je je niet helemaal man of vrouw voelt. Het gevolg is dat je wordt aangevallen door Hillbillies, omdat ze het niet eens zijn met jouw levensstijl. Je eigen superheldenverhaal is even hilarisch. You became a superhero because your dad fucked your mom when you were young. Alles ademt South Park, met serieuze verwijzingen naar grote problemen en extreme flauwe, vieze en ongemakkelijke grappen.
Voorlopige conclusie
Als je fan bent van South Park, gaat The Fractured but Whole alles bieden wat je wenst. Je krijgt exact wat je verwacht van een game binnen de serie. De nieuwe combat is verrassend diep en de manier waarop grappen worden gemaakt is bij vlagen geniaal en perfect aangepast op het feit dat je een game speelt in plaats van een serie kijkt. Persoonlijk ben ik geen groot fan van de flauwe poep-plas-scheet-humor, maar ik weet tegelijkertijd dat echte South Park-fans ervan smullen (bah!). South Park: The Fractured but Whole doet wat het moet doen, South Park omtoveren naar een game. Dat lijkt helemaal te gaan lukken.
