Review: Overcooked

Een goed geoliede keuken runnen, is zo makkelijk nog niet. Het ene moment sta je nog volautomatisch aardappelen te schillen, het andere moment stelen levensgrote ratten al je afgebakken hamburgers. Oh, en de kok van de koude kant is zojuist in het Antarctische ijswater gemieterd. Geen zorgen, dat valt nog wel te over—kut, nu staan ook de frituurpannen aan de overkant in de fik. Niks aan het handje, hoor. Als ik gewoon even snel deze borden afwas en jij ondertussen dat brandje—nee, schat! We toch hadden afgesproken dat jij de tomaat zou snijden? Ja, daarnet! Is goed, maar—WIE HEEFT DIE FUCKING BRANDBLUSSER IN HET LAVAMEER GEDONDERD?!

Crisis in de co-op keuken

Overcooked is het goddeloze schepsel van Ghost Town Games, een tweekoppige en onafhankelijk studio uit het Britse Cambridge. In de basis van hun olijk ogende spel staat — voor de verandering — weer eens het principe der samenwerking. Gewoon, vanaf de bank, daar ergens in de woonkamer. Regelrechte local co-op, zoals u het vooral kunt kennen van eerdere generaties consoles en hun games. Alhoewel, coöperatief? Deze cartooneske creatie laat zich juist smaakvol onderdompelen in de schijn daarvan. Lijkt alles nét even koek en ei, is het volgende moment gevuld met een aaneenschakeling van paniek, chaos en andere helse kookpraktijken.

Herrie in de keuken, dus. Letterlijk het Monopoly der videospelletjes. Of je nou een liefkozend stelletje bent of trouwe kameraden van way back, Overcooked is in staat een groep van vier man in een mum van tijd om te toveren tot een team richting de televisie krijsende Gordon Ramsays. Relaties zullen breken als een flinterdunne laag crème brûlée karamel. Kriskras door elkaar beschuldigt iedereen elkaar weer van iets anders, terwijl het apocalyptische aangezicht van een afbrandend kookvertrek alsmaar verergert. En godvergeten leuk dat het is. Die in fik gevlogen frituurpan was overigens wél jouw schuld.

Klungelend en kleurrijk kokkerellen

Wie elkaar na een paar oververhitte kooksessies nog onder ogen kan zien, zal merken dat Overcooked ook meer te bieden heeft dan enkel ultieme co-op hectiek. Aan de hand van een losbandig en bakbanaal verhaal reis je met je keukenkameraden door de kleurrijke werelden van de game, waarbij vrijwel elke nieuwe ‘wereld’ weer nieuwe uitdagingen meebrengt. Andere gerechten om halsoverkop in elkaar te slingeren, alsmaar bizarrere obstakels om ondertussen te ontwijken. Meer redenen om elkaar te bestoken met scheldtirades, bovendien.

Heel diepgaand is Overcooked of diens ‘narratief’ daarmee niet bepaald, maar wie geeft daar ook nog maar één gehaktbal om als het hele principe simpelweg werkt? Chaos voor vier, waarbij er altijd wel wat te lachen valt. Of het nu met een rolstoel van een ijsschots afmieteren is, of die onbeholpen poging een stuk vlees van de ene rijdende foodtruck in de andere te mieteren; er gaat genoeg fout. En het is vrijwel altijd quasi-culinair genieten geblazen.

Variatie à la carte

Om het aanbod in verschillende modi nog enigszins te bakspekken, biedt Overcooked ook de mogelijkheid om competitief te kokkerellen. Teams van twee strijden daarbij tegen elkaar om zo effectief hun kookvertrek te runnen, met alle immer kritieke consequenties van dien. Overduidelijk niet de hoofdnoot van het gehele gerecht, maar het biedt groepen en stelletjes die al eens door de coöperatieve keukens zijn gekrabbeld wel een mooie snack voor tussen de gangen door.

Die variatie is zeker welkom, maar ook hier zien we weer die aanbevolen (dagelijkse) hoeveelheid: vier tafelleden. Minder is altijd mogelijk, maar Overcooked komt amper tot niet tot zijn recht in een solosetting.

Geen tafel voor één

Overcooked vindt diens hoofdnoot dus overduidelijk in het samenspel, maar ontbreekt tegelijkertijd wel aan een geinige insteek om het ook in je uppie te kunnen ervaren. Nul online functionaliteiten, geen mogelijkheid tot oerdomme robothulpjes aan het fornuis; de game verplicht je bijna om maar wat vrienden te zoeken en gezamenlijk de koksmuts op te zetten. Het spreekt voor zich dat een lokale multiplayer als deze dan het beste tot zijn aanrecht komt, maar laten we wel wezen; een mild stukje singleplayer was zeer welkom geweest.

Optioneel is daar de mogelijkheid om twee in-game personages aan te sturen met slechts één controller (wederom opgepast; dit ruïneert relaties in het geval van samenspel), al is dit enkel weggelegd voor het kaliber gamer dat Dark Souls III uitspeelt met een Wii-stuurtje. Smakeloos is het niet, maar het vult evenmin het gat van die heerlijke co-op chaos nadat iedereen uitgetafeld is.

Conclusie

Ghost Town Games heeft met Overcooked zonder meer een van de beste (lokaal) coöperatieve game-gerechten van de afgelopen tijd geserveerd. Dit culinair vertoeven is een potpourri van jolige keukenkwesties en heerlijke co-op crisissen. Simpel in concept, maar godsgruwelijk chaotisch zodra de gasbranders vol opengedraaid worden. En je kunt je eierwekker erop gelijkzetten dát het een keer fout gaat. Verknal jij het niet, dan doet je keukengenoot dat wel. En dat geklungel gaat gevoeld worden, op de meest vermakelijke van manieren.

Tegelijkertijd plaatst Overcooked zichzelf in eenzelfde straatje als een andere welbekende titel uit Team 17’s catalogus: het iconische Worms. Puur plezier voor (voornamelijk) groepen van vier man, maar tegelijkertijd niet bijzonder lang vermakelijk in je uppie. Beide games blijken het sterkst als gelegenheidsspel, maar schitteren daarin juist door de goede toespitsing op multiplayer vanaf de bank. En daar mag in deze met name online day and age ook zeker iets voor gezegd worden. En met “iets” bedoel ik in dit geval “ga je verdomme die tomaat nog snijden, of hoe zit dat?!”