Metroid: Samus Returns

De Metroid-serie behoort tot de absolute top in de wereld van videogames, zowel zijn drie- als tweedimensionale iteraties. Spijtig dus, dat de meest recente twee spellen op nogal wat negatieve feedback konden rekenen: Other M kampte met onder andere verhaaltechnische problemen en laten we het in zijn geheel maar niet over Federation Force van vorig jaar hebben. Daar komt nog eens bij dat we sinds de release van Metroid: Zero Mission op de Game Boy Advance in 2004 geen nieuw 2D-deel hebben mogen verwelkomen. De perfecte tijd dus voor een goed deel dat ons vertrouwen in de reeks weer kan herstellen. Is Metroid: Samus Returns de game geworden waar we op hebben gewacht?

Veertig Metroids

Na de gebeurtenissen van Metroid, waarin premiejaagster Samus Aran de Space Pirates en hun leider Mother Brain op de planeet Zebes wist te verslaan, is de logische conclusie die de Galactic Federation trekt dat Metroids een gevaar voor het sterrenstelsel zijn. De ruimtepiraten hebben namelijk geprobeerd om de kracht van Metroids in te zetten als wapen, één die krachtig genoeg zou kunnen zijn om intergalactische hegemonie te kunnen bewerkstelligen. Die plannen zijn door Samus dan wel in het water gegooid, maar er blijken meer van de vliegende vampierachtige aliens te zijn. Een expeditie van de Galactic Federation stuit namelijk op de aanwezigheid van een grote hoeveelheid Metroids op hun thuisplaneet, SR388. De Galactic Federation besluit om de levensvorm volledig uit te roeien en geeft Samus de opdracht dit te doen.

Dat zorgt voor een iets andere opzet dan we van de meeste Metroid-titels gewend zijn: het is aan jou om de veertig aanwezige Metroids te vernietigen. Om je progressie door SR388 te remmen, wordt gebruik gemaakt van artificial gating. Bij het binnentreden van een sector kom je al snel een soort altaar tegen, waarop staat aangegeven hoeveel Metroids je dient te verslaan alvorens een nieuwe weg voor je wordt geopend. Het is aan jou om de Metroids in de omgeving op te sporen en om te leggen. De volgorde waarin je de aliens verslaat kun je, tot op zekere hoogte, zelf bepalen. Locaties zijn, zoals we dat kennen van de Metroid-reeks, soms enkel bereikbaar door gebruik te maken van een bepaalde power-up. Verder verkennen is dan de enige optie.

Een rechte lijn

Door kunstmatig poortjes neer te zetten, wordt elke sector die je verkent een soort minikerker. Hier komt namelijk geen backtracking bij kijken: het is niet zo dat je de diverse sectoren moet afspeuren op zoek naar Metroids. Zodra je een sector hebt doorgespeeld, hoef je slechts terug te komen als je Health Tanks, (Super) Missile upgrades, extra Power Bombs en Aeon Expansions wilt verzamelen, omdat je eerst nog niet de juiste vaardigheden had om deze te kunnen bereiken. De game is daarmee misschien wel het meest lineaire deel in de serie. Juist voor een reeks die primair draait om verkenning, is dit haast een doodzonde.

De juiste evolutie

Aan de gameplay zelf is ook gesleuteld. In mijn preview van een maand geleden schreef ik dat ontwikkelaar MercurySteam zich met Samus Returns waagt aan een balanceeract tussen de strakke, traditionele gameplay van een tweedimensionale Metroid en een wat meer actie-georiënteerde aanpak die beter aansluit op de verwachtingen die gamers vandaag de dag hebben. Op wonderbaarlijke wijze is dat, qua besturing althans, perfect gelukt.

Allereerst is er de mogelijkheid om met de juiste timing een fysieke aanval van een tegenstander van een counter te voorzien. Samus slaat de aanvaller dan terug met een uppercut, wat je de mogelijkheid geeft deze de volle lading te bieden. De zieke slingeracties die de premiejaagster toont in de diverse trailers zijn slechts aanwezig bij het juist counteren van hoofdbazen, wat die gevechten net een tikkeltje epischer maakt, zonder af te doen aan wat Metroid zo goed maakt.

De implementatie van deze counter is daarmee een logische evolutie, evenals de toevoeging om met een druk op de knop je Arm Cannon 360 graden te kunnen richten. Omdat je Samus met de Circle Pad van de Nintendo 3DS bestuurt, kun je zo akelig precies schieten. Daarnaast wordt het touchscreen ingezet om je de verschillende beams te laten selecteren of om je raketten in te wisselen voor Super Missiles. Al met al veel mogelijkheden dus, maar het werkt tot mijn grootse verbazing alleszins intuïtief. Na een periode van kort wennen, zal je bijvoorbeeld al snel aan muren hangen en met de perfecte hoek een raket recht in het gezicht van een alien jagen. En wauw, dat voelt goed.

Bitterzoet

Een andere toevoeging had echter achterwege gelaten mogen worden: Aeon-krachten. Aeon fungeert als een soort Mana-balk en laat Samus extra vaardigheden uitvoeren zodra je deze in de game hebt gevonden. Het probleem is alleen dat deze hier en daar dienen om wat puzzels op te lossen, maar het spel toch vooral makkelijker maken. De eerste vaardigheid laat je een gedeelte van de kaart om je heen scannen. Het verkennende element, wat door de lineairiteit van Samus Returns sowieso al vrij hevig gereduceerd is, verdwijnt daardoor nog verder naar de achtergrond. De lay-out van de wereld is al te snel geen mysterie meer en ook de locatie van verborgen kamers worden ineens onthuld. Zonder te veel te verklappen bieden de overige drie vaardigheden slechts een verdere vereenvoudiging van de game. Daarmee geeft Aeon de strakke gameplay van het spel toch een ietwat bittere bijsmaak.

Een wondere wereld

Gelukkig is het desondanks een genot de wereld van Samus Returns te verkennen. Het spel ziet er schitterend uit en screenshots en video’s doen weinig recht aan de game. Hij schittert namelijk pas echt in 3D. Zet de slider op driekwart en de achtergrondwereld lijkt rechtstreeks uit een Metroid Prime te zijn gekomen, waardoor de wereld ook echt lijkt te leven. Bijkomend voordeel: de voor- en achtergrond gaan uit elkaar staan en het is daarmee eenvoudiger om verschillende vormen te onderscheiden. Samus Returns oogt met het 3D-effect aan namelijk veel meer als de tweedimensionale Metroid-games van weleer.

Hoe mooi de wereld van Samus Returns is, ook hier moet een kanttekening geplaatst worden. Toen ik terugkeerde om alle power-ups te verzamelen, kwam ik erachter hoe niet-memorabel de omgevingen eigenlijk waren. Het verschil tussen de omgevingen is redelijk arbitrair en bovendien hebben ze niet eens namen en worden ze gereduceerd tot genummerde sectoren. Het is vooral het kleurenpalet dat iets verandert. Zowel van de omgeving als van de vijanden, die met een ander kleurtje iets sterker zijn. Ook de muziek fungeert veelal als sfeermaker en ook de muziek biedt geen duidelijke onderscheiden tussen de sectoren. Wel is er een heerlijke renditie van één van de vetste nummers van de Metroid-reeks die ik maar al te graag aan mijn YouTube-afspeellijst wil toevoegen.

Fijn is daarnaast dat het doorkruisen van SR388 je relatief lang bezighoudt. Ik was in een kleine twaalf uur klaar, maar heb de game wel gelijk voor de volle honderd procent uitgespeeld. Een normale run zal je zo’n negen tot tien uur kosten. Dat is voor een Metroid-titel vrij aanzienlijk. Bovendien word je aan het einde nog getrakteerd op een heerlijke boss fight die mij in ieder geval nog lang zal bijblijven.

Conclusie

Metroid: Samus Returns is in al zijn facetten Metroid. De strakke gameplay en een prima sfeer zorgen er met name voor dat de remake weet te overtuigen. Sommige vernieuwingen pakken goed uit, andere een stuk minder, maar al met al is Metroid: Samus Returns zeker een vermakelijke titel geworden. Dat zal voor velen alleen niet genoeg zijn. De game kan namelijk geenszins tippen aan zijn voorgangers, zoals Super Metroid en Zero Mission, die nog altijd met recht onder de beste tweedimensionale games geschaard worden. Het is fijn dat Samus terug is, maar het is niet geheel de terugkeer waar we op hadden gehoopt.