StarCraft is legendarisch en dat is niet eens een hyperbool: het wordt in zijn eentje verantwoordelijk gehouden voor het opkomen van eSports en groeide uit van een simpel computerspel tot een waar cultureel fenomeen. Dat gold bovenal voor Zuid-Korea, het land dat StarCraft met open armen omarmde. Bijna de helft van alle verkochte exemplaren van het spel – 4,5 miljoen van de 9,5 miljoen – ging daar over de toonbank. Een samenkomst van omstandigheden, waarin onder andere een economische recessie met groeiende werkloosheid, de opkomst van internetcafés (“PC baangs”) en het verbod op Japanse games en consoles bij elkaar kwamen, worden verantwoordelijk gehouden voor het feit dat miljoenen mensen op het Aziatische schiereiland hun heil zochten in Blizzard’s sci-fi epos. Daarmee werd StarCraft een belangrijk onderdeel van de Zuid-Koreaanse geschiedenis.
Voor zo’n twintig jaar bleef StarCraft daar in de spotlights: van uitzendingen op de nationale televisie waar de beste spelers het tegen elkaar opnamen, tot aan immense hallen die tot de nok toe gevuld waren met fans die hun idolen in het echt wouden zien. Die populariteit werd dan wel niet evenaart in het Westen, ook hier werd de game zeer goed ontvangen. StarCraft 2 wist het stokje helaas niet goed over te nemen van zijn voorganger. Ook deel twee wordt dan wel competitief gespeeld, maar dat is een aflopende zaak. Nu StarCraft 2 het op eSports-vlak steeds minder doet, is het niet meer dan logisch dat Blizzard de ultieme eSports-titel wil doen terugkeren naar zijn hoogtijdagen. StarCraft: Remastered, gaat het opnieuw lukken?
Wat maakte StarCraft zo ongekend goed?
Vóór 1998 gaven vrijwel alle strategiespellen de keuze uit facties die feitelijk zeer weinig onderling van elkaar verschilden. De eerste Age of Empires, uitgebracht in 1997, is daar een goed voorbeeld van: twaalf facties (met de uitbreiding Rise of Rome werden daar nog een viertal aan toegevoegd) met zeer minieme verschillen onderling. Of je als Grieken of als Babyloniërs de strijd aan gaat, elke factie heeft dezelfde gebouwen en maakt dezelfde eenheden.
Toen kwam StarCraft. Dit sci-fi epos gaf ons niet een tiental, maar drie rassen. Als eerste zijn daar de mensen, vertegenwoordigd als de Terran, die met mariniers, mechs en nucleaire wapens het slagveld onveilig maken. Het tweede ras is de Zerg, jagende aliens die als een horde hun tegenstanders overrompelen. Tot slot zijn daar de Protoss, nobele buitenaardse wezens die gebruik maken van een speciaal soort energie. Een keuze uit slechts drie facties dus, maar die kunnen niet verder uit elkaar staan. Elk ras heeft geheel eigen gebouwen, unieke eenheden en een speelstijl die eigen is aan elke factie. Dat Blizzard de balans tussen de drie facties tot het uiterste heeft weten te perfectioneren, maakt het tot een real-time strategiespel dat voor velen de beste in zijn genre is.
De gouden imperfectie
Dat is interessant, vooral omdat de game objectief gezien een puinhoop is. StarCraft heeft namelijk een gebruiksonvriendelijke besturing en dramatische pathfinding. Je kunt bijvoorbeeld niet zien waar je een waypoint voor gebouwen hebt neergezet, waardoor je deze steeds opnieuw moet neerzetten om maar zeker te weten dat je net gerekruteerde eenheden naar het juiste punt lopen. Het heeft overigens geen zin om deze marker te plaatsen op grondstoffen, want ze beginnen die niet automatisch te delven. Het is daarnaast onmogelijk om meer dan twaalf eenheden tegelijkertijd te selecteren, terwijl de legers in StarCraft vaak het drie à vierdubbele daarvan zijn. Door de belachelijke engine van StarCraft volgen eenheden tot slot eigenlijk nooit het pad dat jij wilt dat ze afleggen. Het fatsoenlijk doen voortbewegen van Dragoons is zelfs voor een gevorderde speler zo nog een uitdaging.
En dat is precies waarom StarCraft zo ontzettend populair is geworden en zich de eerste eSport-titel mag noemen. Voor het goed kunnen spelen van StarCraft zijn namelijk zo ontzettend veel APM (actions per minute) nodig, dat het strategiespel een perfecte meting van skill bleek. Toen Blizzard alle problemen van de oorspronkelijke StarCraft oploste in het vervolg, hadden ze een game ontwikkeld die objectief gezien beter gemaakt was, maar de charme en complexiteit van het origineel miste. StarCraft 2 kwam daarom in de competitieve scene geen enkel moment in de buurt van de hoogtijdagen van zijn voorganger.
Maar nu?
Blizzard heeft met de Remastered-editie StarCraft en zijn uitbreiding StarCraft: Brood War gebundeld. In plaats van het spel van de grond af aan opnieuw op te bouwen, heeft Blizzard niets aan de engine, besturing of pathfinding gedaan. Sterker nog, oorspronkelijke replays vanaf versie 1.16 werken prima in StarCraft Remastered. De game is dus precies gebleven zoals fans van het eerste uur het willen.
Wat Blizzard met name heeft geüpdatet, zijn de graphics van de game. Elke sprite is vernieuwd en is een stuk gedetailleerder gemaakt. Dat is met name fijn als je het spel op je breedbeeld 4K-monitor speelt, want Remastered ondersteund zowel die UHD als die resolutie. Daarnaast is de audio geremastered en is de online match-beleving flink verbeterd. Vooral dat laatste is aangenaam, aangezien matchmaking in 1998 nog niet echt een ding was. Voor dit alles vraagt Blizzard van de huidige generatie een bedrag van 14,99.
Niet voor n00bs
Is het spel voor de gamers van nu echter nog wel een beetje leuk? Imperfecties die StarCraft perfect maken voor professionele competities… Mocht je denken dat dit niet klinkt als een spel dat je als nieuwkomer vandaag de dag nog op zou willen starten, dan heb je volledig gelijk. En dat is precies waarom StarCraft Remastered zo lastig te reviewen is. De game is hopeloos verouderd en totaal niet gebruiksvriendelijk. Dat is echter precies waarom zo ontzettend veel mensen verliefd zijn geworden op StarCraft. N00bs staat alleen een enorm steile leercurve te wachten voor een spel dat eigenlijk letterlijk uit 1998 komt en dat maakt het moeilijk het spel hen aan te raden.
Wel is er de singleplayer campagne. StarCraft is nog altijd een spel dat zijn verhaalmodus enorm knap verweeft in een game die primair draait om strategie, en dat in een genre dat zich vaak nog het meest laat vergelijken met een potje digitaal schaak. De meeste van de verhaaltechnische dingen die StarCraft als één van de eerste naar computerspellen bracht, zijn inmiddels iets minder interessant. Ze werden later nog vele malen in games herhaald, ook (en wellicht vooral) door Blizzard zelf. Desalniettemin is de campagne voor nieuwkomers waarschijnlijk het leukste om te doorspelen, al is het maar om het achtergrondverhaal van bekende Blizzard-personages als Raynor en Kerrigan te leren. Verwacht echter niet dat je in een game uit 1998 bij het handje wordt genomen. Ook aan de campagne is namelijk vrijwel niets veranderd en vooral Brood War is vandaag de dag best wel een potje pittig.
Waarom niet meer?
Dat is an sich geen probleem, maar de minieme aanpassingen aan de campagne roepen vooral één grote andere vraag op: waarom heeft Blizzard de cut scenes niet opnieuw gemaakt? Het bedrijf is al jaren heer en meester in het maken van indrukwekkende video’s, maar in StarCraft: Remastered kijken we naar filmpjes die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Nieuwe tussenfilmpjes hadden er met moeite van Blizzard’s kant uit kunnen zien zoals het meest recentelijk uitgebrachte StarCraft II: Legacy of the Void. Dat zou ook naar de fans een teken van waardering zijn. Dat Blizzard weinig bij Remastered heeft aanpast, zich schuilend onder het argument dat dit is wat de fans willen, voelt toch ineens een excuus voor luiheid.
Conclusie
StarCraft Remastered is lastig van een juiste recensie te voorzien. Oudgedienden krijgen met StarCraft Remastered precies wat ze willen: het spel dat net zo imperfect is als ze al die twintig jaar door en door kenden, maar dan met een likje verf. Voor nieuwkomers is er weinig om de game te proberen. Daar zorgen de abominabele pathfinding, de bizarre engine en de verouderde besturing wel voor. Geen nieuw stuk StarCraft-geschiedenis dus, wel een nieuwe kaft.