Review: Wuppo

De game-industrie groeit. Niet alleen qua aanbod in speelbare producten, maar ook de hoeveelheid potentiële spelers daarvan. En dus ook het type gamers. Zodoende is de jacht geopend om elk kaliber gamer te voorzien van zijn of haar eigen en op maat gemaakte spelervaring. Vaak komt dat neer op een stevig potje nichewerken voor ontwikkelaars, maar juist daarin ligt de kunst van het maken van games. Dat moment dat een uniek spel precies brengt wat een bepaalde doelgroep wil en verwacht. Die samensmelting van spel en speler is wellicht nog te vaak een unicum, maar het blijft immer een mooi verschijnsel.

En natuurlijk denk je nu bij jezelf: waarom lees ik dit, en niet gewoon wat voor een spelletje Wuppo is — daar klikte je toch immers op? Maar, wees geduldig, en laat de zweverigheid gewoon eventjes voor wat het is. Lees rustig verder en laat me je vertellen waarom Wuppo juist in zijn eigen eerdergenoemde niche een ongekend goed spelletje is.

Oer-Hollandse glorie?

Allereerst is Wuppo de eerstgeboren kroost van Knuist & Perzik, nota bene een oer-Nederlandse en vooral knusse ontwikkelstudio. Het aantal werknemers is op één hand te tellen (twee vingers, om precies te zijn), maar desalniettemin bestaat daar wel de ambitie om iets unieks neer te zetten. Een memorabel spelletje, als het even kan. En precies dat doet Wuppo, al vanaf de eerste kennismaking met de speler.

Wuppo laat je in de schoenen stappen van een luie, licht hedonistische ‘Wum’. Het betreft een ongekend schattig en onbeholpen balletje charme, dat op het punt staat het avontuur van zijn leven te beleven. Door uit het immer veilige en wereldvreemde Wumhouse getrapt te worden, moet onze koddige held er op uit trekken om een nieuwe woning te scoren en wellicht onderweg nog wat vrienden te maken ook. Klinkt overdreven simpel, maar wat volgt, is uiteindelijk een indie-achtbaan als geen ander.

Ontwikkelstudio Knuist & Perzik smijt gedurende het avontuur niet per definitie met bakken actie of een zo episch mogelijk heldenverhaal, maar — precies zoals de studio belooft — een unieke ervaring. De wereld die onze Wum betreedt, barst van de eigenzinnige dialogen en bizarre aanvaringen. Het gaat er niet om dat je continu op het puntje van je stoel zit, maar eerder dat je nog eens een grijns op je smoel tovert of oprecht kan lachen om een van de vele droge woordenwisselingen. En daar slagen de twee Nederlanders wel zeker in.

Audiovisueel vertoeven

Die visie komt ook sprekend terug in de visuele vertoning van Wuppo. De tweedimensionale wereld is kleurrijk en kronkelig, alsof het allemaal zojuist geschetst is. Uiteraard oogt het geheel weloverwogen en absoluut niet te vergelijken met een kinderlijke krabbel, maar het weet ergens wel wat jeugdige verwondering los te maken. Het deed mij al snel smelten voor de vele schattige verschijningen, die de game soms met op mitrailleurtempo op je afvuurt.

Wat het overkomen betreft, doet Wuppo mogelijk denken aan andere indie-toppers zoals Owlboy. Het haalt evenals inspiratie uit de games van weleer, zij het dan verheven tot een uitgesproken en eigen geheel. Daarmee voelt het enigszins nostalgisch, maar vooral memorabel in soms kinderlijke aandoenlijkheid.

Hetzelfde geldt voor de interessante en hevig variërende soundtrack van Thomas de Waard. Het speelt één-op-één in op de gevoelens die bepaalde omgevingen oproepen. Groots, mysterieus of juist bruisend en gezellig. Ook hier vormt de soms jeugdige verwondering een voorname factor, al kan helaas niet elke track zich meten met dat torenhoge Noorse niveau van D-Pad Studios. Absoluut geen doodzonde natuurlijk, eerder een ietwat hooggeprezen voorbeeld.

Memorabele momentjes

En precies die audiovisuele aandoenlijkheid wordt dan ook versterkt door de vele uiteenlopende aanvaringen die Wuppo rijk is. Niet elke omgeving zit even vol met interessante gesprekken en gebeurtenissen, maar in zijn geheel ís Wuppo een aaneenschakeling van dit soort bizarre en koddige scenario’s. Als Wum wordt je immers sterker door gelukkiger te zijn, wat op tal van uiteenlopende manieren bereikt kan worden. Het vraagt je meer op ontdekkingsreis te gaan in de vrolijke omgevingen en aldaar te experimenteren…

Neem een rustgevend bad met een vriendelijk Wum, help een paranoïde vreemdeling even kalmeren, versla een van de vele eindbazen of neem een ritje op een achtbaan (inclusief tien minuten wachttijd van tevoren — geen grapje). En telkens weer voelt het goed om iets gelukkiger te worden en daarmee ook iets unieks teweeg gebracht te hebben in het lieflijke wereldje vol Wums, Fnakkers, Kneft en Blussers.

De memorabele momentjes van Wuppo komen voornamelijk voort uit de vele verrassingen die de wereld kent. Soms liggen ze voor de hand, andere keren zijn ze subtiel verstopt in hoekjes en gaatjes. Van de sublieme referentie naar de Nederlandse indie-goeroe Rami Ismail tot aan een onwetende waarzegger die beweert dat onze protagonist aangestuurd wordt door een ‘kracht van buitenaf’. Stuk voor stuk zijn het interessante aanvarinkjes die mening big budget banger niet weet te leveren. En juist daarin excelleert Wuppo, met een soort bescheiden en vaak komische charme.

Weinig intuïtief?

Tegelijkertijd staan die hoogtepuntjes ook weer haaks op wat ik persoonlijk als de mindere aspecten van Wuppo beschouw. In de kern is de game nog altijd een soort hybride platformer-shooter, waarbij het gros van je projectielen bestaat uit kleurrijke — maar nul imposante — verfkogels. Het resulteert in een welkome moeilijkheidsgraad als de underdog, vooral tijdens de grote confrontaties met eindbazen. En die zijn an sich zeker noemenswaardig. Hiermee blijkt Wuppo lekker pittig, maar zelden oneerlijk. De presentatie en afwerking ervan, dat is echter een ander verhaal.

Wuppo weet namelijk soms weinig intuïtief over te komen. Zij het de plots verspringende camerahoeken, het gemis van duidelijke doelstellingen of het onbeholpen inventory; de game ontbreekt soms aan overzicht en duiding. Ergens zouden we dat als een deel van de bescheiden charme kunnen afschrijven, maar toch blijft het afdoen aan de gehele ervaring. Met alle koddige scenario’s weet Wuppo zich zeker in je geheugen te boren, maar de soms wat nalatige afwerking komt mee als zure bijsmaak.

Begrijp me niet verkeerd; Wuppo is nog altijd een gigantisch toffe ervaring voor de belangstellende gamer, maar door het gemis van duiding en intuïtieve interfaces en controls wordt de doelgroep wel enigszins beperkt. Het geheel is heerlijk voor indie-liefhebbers op zoek naar een unieke ervaring, maar is niet zo maar weggelegd voor de gamer die zich even niet wil bekommeren om lastige gameplay mechanics en onoverzichtelijke menuutjes. Wederom een stukje nichewerken, zullen we maar zeggen. De ongelovige scrubs worden zodoende in ieder geval wel uitgefilterd.

Conclusie

Het moge duidelijk zijn: Wuppo is zonder meer een unieke ervaring voor eenieder die daarnaar op zoek is. Misschien is dat voor een niche, maar dan wel een niche die tot het uiterste bediend wordt. Liefhebbers van kleine, koddige games krijgen het complete pakket. De droge dialogen, het unieke uiterlijk en alle bizarre aanvaringen die Wuppo’s wereld rijk is; stuk voor stuk zijn het memorabele hoogtepuntjes van de gehele indie-achtbaanrit.

Dat het doorsnee schietwerk dan niet baanbrekend (doch pittig) is, kunnen we natuurlijk voor lief nemen. Het gemis in duiding en overzicht doen daarentegen wél af aan de gehele ervaring. Het is de zure nasmaak van al het moois dat Wuppo je brengt. De bescheiden charme en eigenzinnige aanvaringen komen voor de prijs van geklungel met controls en camerawerk. En dat blijft toch een jammerlijk neveneffect.

Desalniettemin doet Wuppo wel precies wat Knuist & Perzik ons beloofde. De game is een ongekend koddige achtbaanrit in het land der indie-spellen, die iedere belangstellende ongetwijfeld nog lang bij zal staan. Nu is het maar wachten op de beloofde console-ports en vervolgens maar hard hopen dat de Nederlanders binnenkort uitrollen met een gloednieuw (en iets minder klungelig) avontuur…