Het heeft even geduurd, maar Captain Olimar en zijn plantwezentjes komen binnenkort richting Nintendo’s reeks handhelds. Jawel, Pikmin op de Nintendo 3DS. Een opmerkelijke voortzetting voor de franchise, gezien Pikmin voorheen enkel toebedeeld bleek aan Nintendo’s huiskamerconsoles. Kan de tactische — doch vrolijke — game een goede doorstart maken in je broekzak? We mochten al even hands-on met het gloednieuwe Hey! Pikmin om het te ontdekken.
Een zege voor de Pikmin
Pikmin heeft als franchise vaak een warm thuis gevonden in de harten van vele gamers. Het kleurrijke en up-beat spelletje vond een eerste thuis op de Gamecube, maar groeide met Nintendo mee richting de Wii en later ook de Wii U. Met het in 2013 verschenen Pikmin 3 voor laatstgenoemde platform bleek het echter even gedaan met de koddige Pikmin, wat velen deed twijfelen over de levensvatbaarheid van de serie. Had de Wii U de ooit zo bejubelde serie dan toch de nek omgedraaid?
Maar nee, redding bleek nabij toen de New Nintendo 2DS XL onthuld werd. Want ja, daarbij hoorde blijkbaar een reeks nieuwe spellen, waaronder de doorstart van Pikmin, nu als ‘Hey! Pikmin’. Aanstaande 28 juli strandt Captain Olimar op de Nintendo 3DS, alwaar hij een geheel draagbaar en nieuw avontuur mag beleven met zijn trouwe plantmannetjes. Of vrouwtjes. Geen idee eigenlijk.
Een zege voor de voortzetting van de Pikmin-franchise natuurlijk, maar het doet je twijfelen over de mate waarin de formule intact is gebleven. Pikmin bestond van jongs af aan al uit uitgebreide driedimensionale puzzels, en die laten zich nu niet bepaald makkelijk vertolken naar het ‘kleine scherm’. Twee schermen welteverstaan, maar toch: het overzicht moest en zou eronder lijden.
Een dimensietje meer of minder
Daarom zien we dan ook dat Hey! Pikmin niet de bekende en gebruikelijke gameplay van de serie heeft proberen te porten naar het draagbare apparaat. In tegendeel; Hey! Pikmin komt op de proppen met een andere visie voor de Pik-puzzeltjes. Als speler stuur je nu Captain Olimar aan in opvallend simpele, tweedimensionale omgevingen, waarbij je middels de Stylus groepjes Pikmin op verschillende voorwerpen af kunt vuren.
Door Pikmin fysiek heen en weer te slepen met het pennetje, of ze razendsnel richting een obstakel te klikken, kunnen zo kleine puzzeltjes opgelost worden. Het uit de weg ruimen van grote voorwerpen, of gezamenlijk aan een contragewicht gaan hangen om liftjes voor Olimar en de andere volgelingen omhoog te takelen; met de kracht van een aantal Pikmin kun je nog altijd wat bereiken, ook in 2D.
“Sense and simplicity”
In de aan ons getoonde levels blijken de puzzels nog niet van bijzonder hoog niveau, maar de potentie is daar. Zoals een goede Pikmin-game betaamt is er wel degelijk sprake van de chaos die af en toe rondom de Pikmin ontstaat. Het gebrek aan bepaalde soorten, of het plots kwijtraken van een aantal onmisbare plantjes. In de doorloop van een gemiddeld level kan het nog altijd hectisch worden in Hey! Pikmin. En dat hoort het er toch ook zeker bij.
Hetzelfde geldt voor de kleine confrontaties die je met — veelal grotere — vijanden zult aangaan. Het is niet zo zeer een kwestie van razendsnel denken, maar vooral een stukje geslaagd resource management wat vooraf moet gaan. Wie de moeite doet zo veel mogelijk Pikmin te verzamelen én ze bijeen weet te houden, die zal later in het level makkelijker door puzzels en gevechten kunnen knokken. Of, nou ja, het zijn vooral de Pikmin die richting het probleem gemieterd zullen worden. Letterlijk.
Verdiept in een andere zin
En toch blijft de overstap van 3D-werelden naar 2D-levels ergens wel een hevige versimpeling van de originele formule. De schattige Captain Olimar en zijn Pikmin staan uiteraard centraal, maar nergens voelen de puzzels echt van hetzelfde kaliber aan. Er is in een tweedimensionaal landschap ook immers maar zo veel te bedenken qua breinbrekers, dus enorm lastig zal het geenszins worden.
Daarom zien we ook dat Nintendo voor een andere vorm van progressie boeken heeft gekozen. De keuzes die je maakt in en vooral ná levels, zijn tekenend voor de ervaring in Hey! Pikmin. Als altijd wordt het mogelijk om tal van verzamelvoorwerpen bij elkaar te rapen, maar meer dan voorheen is het nu zaak dat je op zoek gaat naar verborgen omgevingen en bonuslevels. Wie samen met zijn Pikmin de niveaus écht goed uitkamt, stamelt op tal van unieke ontdekkingen én geheimpjes binnen de game. Andere routes in levels om aan te gaan, of unieke extra voorwerpen om te vinden.
Misschien niet de diepgang die de hardcore Pikmin-liefhebber zou blieven, maar desalniettemin een sterke manier om ook deze tweedimensionale spin-off van wat eigen diepte te voorzien. Of verte, om precies te zijn, gezien het gebrek aan precies die ene dimensie.
Voorlopige conclusie
Hoe fijn het ook is om te zien dat de Pikmin-serie een doorstart mag maken, blijft er enige scepsis aanwezig rondom Hey! Pikmin. De game slaagt er duidelijk in het imago van de franchise over te zetten naar een wat meer 2D-platformer formule, maar daarbij wordt wel bezuinigd op de diepgang van de puzzels van voorheen. Deels wordt dat goedgemaakt door de toevoeging van tal van verborgen objecten en omgevingen, maar voor de wat volwassenere gamer kan het wellicht als té gemakkelijk voelen.
Dat alles kan nog altijd resulteren in een erg vermakelijk Nintendo 3DS-spelletje, maar hoogstwaarschijnlijk niet helemaal waar de Pik-fans van weleer op zitten te wachten. Die moeten hoogstwaarschijnlijk nog even geduld hebben voor, zeg, een heuse Pikmin 4 op de Nintendo Switch. Een gamer mag hopen. En tot die tijd wordt het dan maar even in simpelheid — en onderweg — genieten van Hey! Pikmin.
