Waar de E3 van dit jaar wellicht nalatig was op het gebied van grote knallers, biedt het wel de ruimte voor kleinere parels om te schitteren. Tussen je zoveelste Call of Duty en de milde uitmelking van de ene of andere franchise, was het Ashen die de aandacht op zich mocht nemen. Deze mysterieus ogende indie van Nieuw-Zeelandse bodem werd als onderdeel van het ID@Xbox-programma richting de media gestuwd, en naar mijn idee mogen we iets eigenzinnigs als dit met open armen ontvangen.
Een geval apart
Wie de Xbox Media Briefing van vorige week heeft gezien, is al voorzien van een eerste kijk op Ashen. Hoewel de daar getoonde, vrij duistere trailer niet veel over het spel verklapt, wist de video wel een bepaalde sfeer neer te zetten. Iets mysterieus, maar daarin niet te pretentieus. De artstyle, de muziekkeuze en de focus op wat een samenspel van meerdere spelers lijkt; het trekt de aandacht naar zich toe.
Ongetwijfeld zal die prikkeling niet aanwezig zijn voor elke gamer, maar eenieder die de occasionele indie-titel een warm hart toedraagt, voelt zich wellicht aangesproken door hetgeen Ashen wil brengen. En gezien het feit dat je nu al tot hier aan toe in dit artikel bent gekomen, denk ik veilig aan te kunnen nemen dat jij in het specifiek een dergelijk persoon bent. Hallo daar, trouwens. Leuk dat je er nog bent.
Zweverig in concept
Wat Ashen in wezen is, ligt nog enigszins in het ongewisse. Zelfs voor de ontwikkelaar van dienst, het gloednieuwe Aurora44. Weliswaar draaien de eerste builds van het spel al op volle toeren, maar het concept an sich zweeft nog enigszins. Kort door de bocht lijkt Ashen een eigenzinnige combinatie van games als Dark Souls en Journey te worden. Een zwaar avontuur in een donkere wereld, met daarbij een aparte focus op de interactie met andere spelers. In zekere zin is de game coöperatief te ervaren, maar Ashen vraagt van je om vooral vreemdelingen op te zoeken en met hun op avontuur te gaan. En met elke ‘rando’ die je op weg helpt, kun jij weer een NPC rijker worden in je eigen solo-ervaring. Apart, maar interessant.
Over deze specifieke multiplayer-functie is nog weinig bekend, maar Aurora44 laat wel weten dat het een hoofdnoot van het spel moet vormen. Naadloos overstappen in elkaars game (enkel één-op-één) om samen een klein avontuur te beleven, wordt broodnodig om zelf een entourage aan personages in je spel te krijgen. Na het voltooien van een gezamenlijke missie kan een internetvreemdeling veranderen tot een verkoper in jouw wereld. Of een alchemist. Of wellicht iemand die jou weer sterker kan maken aan de hand van nieuwe aanvallen of kennis.
Uiteraard is alles binnen de game uiteindelijk ook solo te overleven, maar Ashen dringt erop aan om gezamenlijk de donkere wereld in te trekken. Al is het maar voor de coöperatieve puzzels, of het feit dat je dan net iets meer kans maakt tegen die ene zware eindbaas.
Souls-esque charme
Met de focus op dit losbandige samenspel lijkt Ashen inderdaad in leer te zijn van indies als Journey. In de kern van de combat speelt het spel echter meer als het eerdergenoemde Dark Souls. Zwaar, gebrekkig in handvatten en vooral een aaneenschakeling van trial and error. Wie in Ashen een paar grotten wil verkennen en mysteries wil ontrafelen, moet een aantal keer het loodje leggen. En dat is precies waar die Souls-esque charme om de hoek komt kijken. Het haast verplicht moeten leren van allerlei aanvalspatronen, om langzamerhand ook zelf de ultieme vechtersbaas te worden.
In het duister gelaten, letterlijk
Het gevoel van het vechten – en daarmee overleven – loopt dus aardig parallel aan hetgeen de Souls-games brengen. Het is echter de unieke artstyle en het gevoel voor worldbuilding waar Ashen zich significant op weet te onderscheiden. De relatief open wereld is onbekend terrein voor de speler(s) en de verhaallijn houdt zich ook voornamelijk in het duister. Letterlijk. Het titelhoudende as is in deze wereld een mysterieuze levens- en magievorm, maar het hoe, wat en waarom daarvan, dat is allemaal aan de speler om te ontdekken. Daarbij kunnen runen op de muur, de occasionele side-quest of bepaalde geheimen in grotten je enigszins op weg helpen, maar verder laat Ashen je letterlijk in het donker over het precieze narratief.
Noem het pretentieus, maar ergens vond ik het betoverend. De manier waarop de worldbuilding in de schijnwerpers wordt gezet, de simplistische, fletse grafische stijl en zelfs de al aardig vloeiende combat; Ashen lijkt in veel opzichten sterk in diens schoenen te staan. En dat voor een ontwikkelstudio die nu pas voor het eerst een eigen game uitrolt. Aurora44 introduceert zichzelf hier fantastisch. Geïnspireerd door de natuur (en de bijbehorende filmsets) van Nieuw-Zeeland zou Ashen nog eens aardig furore kunnen maken binnen de indie-industrie. De indiestrie, als ik zo vrij mag zijn.
Voorlopige conclusie
Ongetwijfeld kan niet iedereen warm worden van wat vale accenten en de Souls-Journey samensmelting, al helemaal niet in deze nog enigszins ‘zweverige’ ontwikkelfase. En toch zie ik heil in wat Ashen probeert te doen. Grafisch oogt het spel opmerkelijk, maar tegelijkertijd ook uitgedacht. Veelbelovend in zijn eigen optiek en simpelheid. Niet ongelijk de klassiekers binnen het indie-genre. Veel bereiken met ‘weinig’ is hier immers dé deugd.
Met name de interessante spelconcepten die om het samenspelen bedacht worden, kunnen als game-changers uitpakken. Daarmee is Aurora44’s eerste game niet per direct de grote nieuwe hit uit het inheemse indie-land, maar ik raad de liefhebbers van intrigerende games toch zeker aan Ashen de komende tijd in de gaten te houden. En zij die een Souls-achtig vertoeven wel kunnen waarderen, zijn zonder meer welkom as te komen happen in Ashen…