Review: Nioh

Nioh moet voor 2017 de masochistische neigingen van gamers bevredigen: Dark Souls 3 heeft nog één laatste uitbreiding gekregen, maar daar houdt het voor dit jaar wel mee op. Nioh springt in op precies dat vacuüm, maar heeft ook zijn eigen ideeën voor het genre van de hardcore RPG. En als bedrijfsmasochist van GamersNET, kon ik het natuurlijk niet nalaten om deze loeizware game aan een recensie te onderwerpen…

Moeilijker dan Dark Souls?

Laten we beginnen bij het begin. Nioh is een game die zijn inspiratie vindt bij Dark Souls: dit is evenals een godsgruwelijk moeilijke game die spelers menigmaal naar hun digitale graf zal leiden. Je kunt verwachten tientallen keren te sterven in de fantasy-versie van Japan, waar Nioh zich afspeelt. Maar de game heeft ook een eigen inbreng voor het genre waar het zichzelf in begeeft. Zo kun je je vaardigheden met wapens verbeteren door die wapens simpelweg te gebruiken, zoals we gewend zijn van bijvoorbeeld de Elder Scrolls-serie. Ook wordt het verhaal in Nioh explicieter verteld dan we gewend zijn van andere games binnen het genre.

Daarnaast kun je in Nioh niet alleen Amrita (vergelijkbaar met de Souls uit, je raadt het al, Dark Souls) verzamelen, maar ook Gold. Die eerste gebruik je, net als in Dark Souls, voor het levellen. Voor het kopen van uitrusting en dergelijke kun je Gold gebruiken. Amrita verlies je als je sterft, terwijl je Gold behouden blijft. Ten slotte vindt Nioh plaats in mythologisch Japan, dus de game laat zich meer inspireren door de echte wereld. Dit vertaalt zich ook in de vele karakters in de game, die vaak hun oorsprong vinden in de geschiedenis. Desalniettemin is het lastig om het denkkader van de Souls-games los te laten bij het spelen van de game, want die voornaamste inspiratiebron voor Nioh blijft fel doorschemeren.

Voordat Nioh uitkwam, verschenen er uiteraard legio voorspellende vooruitblikken op de game. Vaak werd dan geclaimd dat Nioh moeilijker zou worden dan menig Dark Souls-game. Toen ik de open beta echter uitprobeerde, ontstond al enige scepsis over precies die claims. In die beta-missies stelden (normale) vijanden in hun eentje namelijk helemaal niets voor – maar waren ze in de meeste gevallen niet alleen. Als je in de open beta dus stierf door de hand van een normale vijand, was de kans groot dat je tegenover minstens twee vijanden stond. Ook in het eindproduct is dit het geval. In mijn ervaring zijn de ‘normale’ vijanden een eitje om een kopje kleiner te maken, zonder zelf al te veel schade op te lopen. In de uiteindelijke game zijn normale vijanden wél vaak alleen, of in ieder geval in hun eentje te bevechten. Nog steeds stellen ze helaas niets voor, dus gaan ze behoorlijk snel neer onder jouw wapen(s). Deze Jan Alleman is dus bepaald niet moeilijker te verslaan dan Dark Souls-veteranen inmiddels gewend zijn.

Waar je als speler wél kunt verwachten om keer op keer te sterven, is in gevechten tegen Yokai. Dit zijn demonen die de normale wereld binnenvallen via de Yokai Realm. Buiten de verplichte boss fights zijn dit juist de vijanden waar je echt op moet letten, want die gasten zijn écht lomp. Soms voelen ze zelfs té sterk aan, al komt dit wellicht doordat de reguliere vijanden zo zwak zijn. Dit zorgt ervoor dat je makkelijk tien keer doodgaat tegen een en dezelfde Yokai, wat ervoor zorgt dat je ook tien keer dezelfde route moet afleggen naar die demoon – en dezelfde twintig vijanden op die route weer (met twee vingers in je neus) moet verslaan.

In Dark Souls-games is het vaak zaak dat je daadwerkelijk moeite doet om ook de reguliere vijanden te verslaan, waardoor het echt als een straf voor je incompetentie voelt als je opnieuw door een serie vijanden heen moet. In Nioh is het daarentegen alleen nodig om je druk te maken over Yokai en eindbazen, niet zo zeer wie of wat zich daarvoor op je werpt. Ik zou dus graag iets meer balans zien tussen de AI in de Yokai en ‘de gewone man’. De bazengevechten voelen daarentegen wel bevredigend moeilijk aan: niet te moeilijk, maar zeker ook niet te eenvoudig. Wel is het zo dat ik op een gegeven moment doorkreeg wat hun mogelijke aanvalsplannen waren. Dat heeft twee effecten: enerzijds weet je dat het je eigen domme schuld is als je sterft, maar anderzijds voelt het soms aan alsof je aan het grinden bent totdat je de HP-waarde van de baas tot nul hebt gereduceerd. Gelukkig is dat eerste meestal de dominante factor tijdens een boss fight.

Ongeacht de balans, krijgen de eindbazen het niet voor elkaar om memorabel te zijn. In de meeste gevallen bieden ze namelijk veelal meer van hetzelfde. Kortom: de combat is redelijk verzorgd van baas tot baas, maar bijster creatief is het allemaal niet.

Meer een game dan Dark Souls

Waar Nioh wat mij betreft de grootste fout maakt, is dat het de speler meer het gevoel geeft dat het een game is dan Dark Souls. Als je bijvoorbeeld geraakt wordt door een aanval, krijg je in Nioh in koeienletters te zien hoeveel hit points je daardoor verliest. Ook krijg je precies te zien wanneer tegenstanders door hun Stamina (hier ‘Ki’ genaamd) heen zijn, zodat je exact weet wanneer je ze een execution-achtige aanval voor hun harses kunt geven. Die executies zijn op zich erg tof, laat daar geen misverstand over bestaan. Wat mij betreft hoeft de game het er echter niet zo dik bovenop te liggen wanneer je ze moet uitvoeren. Dit des te meer omdat vijanden ook audiovisuele hints geven dat ze toe zijn aan een pauze: sommigen hijgen, anderen vallen letterlijk (tijdelijk) neer van vermoeidheid en weer anderen laten hun verdediging zakken. Dat zouden genoeg aanwijzingen moeten zijn voor je timing. Maar nee, Nioh kiest ervoor om daarnaast de Ki-balk te voorzien van een dikke rode omranding. Dit soort dingetjes doen tóch afbreuk aan de mate waarin je in de game wordt gezogen.

Nu hoor ik je denken: Nioh is dus een slechte game? Nou, nee, bepaald niet. De eerdergenoemde Yokai voelen wellicht sóms aan alsof ze te sterk zijn gemaakt door de ontwikkelaar, maar in de meeste gevallen weet je nog steeds dat het je eigen domme schuld was dat je doodging. Slechte timing bij het ontwijken van een aanval, te vroeg een execution inzetten of een verkeerde inschatting van hoeveel Ki je nog had; dit zijn de doodsoorzaken waar ik het vaakst aan ten prooi viel. In dit opzicht krijgt Nioh dus precies hetzelfde voor elkaar als Dark Souls: de aantasting van je trots, waardoor je alleen maar meer gebrand raakt om een vijand te verslaan. Of dat leidt tot het maken van meer fouten, hangt af van jou als gamer (en van je beheersing van adrenaline).

Wapens en bazen

Ook over de weapon play ben ik heel erg te spreken. Soms voelt een bijl nét iets te zwaar aan, of een zwaard juist te licht. Maar over het algemeen komen de wapens heel waarheidsgetrouw over, vooral bij de eerdergenoemde executions. Bij shooters wordt vaak aandacht besteed aan hoe verschillende geweren aanvoelen, maar bij games die werken met zwaarden, speren en bijlen, wordt hier vaak nauwelijks aandacht aan besteed. Dit terwijl veel games bepaald geen bevredigende ervaring geven met mêlee-wapens. In de Mount & Blade-serie, bijvoorbeeld, vind ik het vechten met pole-arms heerlijk, maar de rest van het wapenspectrum voelt volstrekt onrealistisch aan. Niets van dit in Nioh. Het voelt altijd (bijna) aan alsof je de betreffende wapens écht in je hand(en) hebt, terwijl je natuurlijk slechts een DualShock 4-controller beethoudt. Het gewicht, het momentum en de aanvalskracht: alles klopt aan de wapens. Hierbij dus een verdiend en vaak onuitgesproken compliment aan Team Ninja: de wapens voelen heerlijk, dus neem dit vooral mee bij eventuele vervolgen! Weinig spellen geven een bevredigende ervaring met álle wapens, dus blijft het een hele prestatie dat Nioh dit wel voor elkaar bokst.

Daarnaast is er nog het verhaal. Zoals ik al eerder zei, wordt dat in Nioh een stuk explicieter gemaakt dan we gewend zijn van bijvoorbeeld Dark Souls en Bloodborne. Dit zorgt ervoor dat je weet waar je precies mee bezig bent als je al die vijanden afslacht. Ook is het een zekerheidje dat je concrete informatie krijgt na het verslaan van een eindbaas, waar je het in de games van From Software vaak moet doen met één of twee cryptische zinnetjes. Niet bepaald een verhalende beloning.

Het verslaan van een eindbaas wordt over het algemeen gevolgd door een volwaardige cut scene waarin je de vordering van het verhaal volgt. Dit betekent overigens niet dat je minder moet nadenken bij Nioh. Het verhaal bevat meer lagen dan op het eerste gezicht duidelijk wordt, dus ik zou je – tegen alle adrenaline-rushes in – aanraden om je aandacht vooral niet te laten verslappen als je net een moeilijk gevecht hebt gewonnen. Ja, het aantal personages in Nioh is wat aan de hoge kant, maar als je je aandacht erbij houdt, biedt het verhaal wel degelijk interessante inhoud.

En natuurlijk kunnen de boss fights ook niet ontbreken. De bazen zelf zijn dus niet al te memorabel, aangezien ze vaak meer van hetzelfde bieden. Maar wel speelt de omgeving een belangrijke rol in de gevechten tegen diezelfde bazen. Zo vind het eerste echte baasgevecht – dat wil zeggen: niet die knuppel uit de tutorial – zijn plekje in een scheepsruim. Dat houdt in dat je beperkte ruimte hebt om te manoeuvreren en dus dat je vooruit moet denken over het plaatsen van je dodges. Een ongelukje zit vaak letterlijk in een klein (of groot) hoekje. In Dark Souls-games zijn de ruimtes van boss fights eigenlijk altijd wel groot genoeg om (bijna) oneindig te kunnen ontwijken. Nioh gebruikt ruimte op een interessantere manier dan menig Souls-game, wat ik alleen maar kan aanmoedigen.

Conclusie

Ik zal eerlijk zijn: dit is waarschijnlijk mijn moeilijkste review ooit. Aan de ene kant kan Nioh zich niet in alle opzichten meten met zijn grote senpai Dark Souls. Aan de andere kant komt dit ook doordat Nioh dingen grondig anders aanpakt. Een één-op-één-vergelijking is daarmee niet bepaald rechtvaardig. Puur als Souls-kloon bekeken, is Nioh inderdaad geen ijzersterke game. Maar doordat die eerstgenoemde serie zó prominent is, is het moeilijk om uit dit denkkader te ontsnappen. Toch tracht ik, ongeacht dat gegeven, een zo Souls-loze conclusie te trekken.

Ik geloof dat Team Ninja een goed fundament heeft gelegd voor de toekomst. De potentie voor een goed vervolg is er, dus hopelijk trekt de studio lessen uit de fouten die bij Nioh zijn gemaakt. De bazen en gewone vijanden mogen wat gevarieerder worden, en de ‘gewone man’ mag best wat van kracht van Yokai overnemen voor een meer gebalanceerd geheel. Ook kan de HUD iets minder nadrukkelijk aanwezig zijn. Daar staat tegenover dat de verhaalvertelling verfrissend is in het genre der die-hard rollenspellen, zonder daarbij ál het denkwerk weg te nemen. Bovendien zijn de verwijzingen naar andere gamegenres goed geïmplementeerd, zonder daarbij de connectie met de hardcore RPG te verliezen. Al met al biedt Nioh daarmee dus een erg bevredigende ervaring, zij het dan met wat schoonheidsfoutjes. Ik kijk nu al uit naar Nioh 2!