Middle-earth: Shadow of War

Met Middle-earth: Shadow of Mordor had ontwikkelstudio Monolith in één klap een cultklassiekertje in handen. Toegegeven, de positiviteit kwam met name voortvloeien uit een geslaagde mengelmoes van al bestaande gameplay-elementen, maar het was een brutaal brouwsel om je vingers bij af te likken. Niet gek ook dat Monolith als de wiedeweerga aan de slag ging met een vervolg. Gaan ze het trucje nog eens flikken met Middle-earth: Shadow of War?

Bigger, better and more badass

Maar goed, een vervolg dus. Geheel mogelijk, gezien het enigszins open einde van Shadow of Mordor, anderzijds juist een onverwachte zet binnen de fantasiewereld van J.R.R. Tolkien. Monolith speelde met het origineel netjes by the book en poogde daarmee een canonvriendelijk epos tussen The Hobbit en The Lord of the Rings neer te zetten. Overduidelijk een geslaagd project, maar nu mogen de remmen los, zo blijkt. De duistere heer Sauron mag weer uitrukken met nieuwe legers aan Uruk-hai, en wij mogen vuur met vuur bestrijden met onze eigen Orcs, een ongeziene nieuwe Ring of Power en een gepast stukje tactische vrijheid. Onze ‘Gravewalker’, bestaande uit de loyale Ranger Talion en de geestelijke elvensmid Celebrimbor, kan weer tekeer…

In veel opzichten is Shadow of War precies wat je wil van een sequel. Meer van hetzelfde, maar dan wel in een geretoucheerd jasje, met wat nieuwe elementen in de mix. En ja, wat dat betreft blijkt Monolith donders goed te weten wat de liefhebbers van het eerste deel terug willen zien. De uitgestrekte wereld van Mordor, het bejubelde Nemesis-systeem en vooral het interactieve karakter van de game; alles komt terug. Maar dan groter, beter en bruter, zoals een stevig vervolg betaamt.

Fier bovenaan de lijst van vernieuwingen, staat een nieuwe laag Orcs in de Nemesis-ranglijst. Regionen van Mordor worden nu beheerd door de zogenaamde ‘Overlords’ die, geheel met hun eigen karaktereigenschappen, dienen als innovatieve tussenbazen op je oorlogspad richting Sauron. De Overlords kleuren hun provincie enigszins aan de hand van hun voorkeuren en vooral de stam waar zij onder vallen. Maar, uiteindelijk dienen deze aanvoerders natuurlijk als een soort vuurproef voor jouw eigen leger om over te nemen. Want, oorlog? Oorlog verandert nooit.

Door het rijkelijk (en in linies) verdedigde fort van een Overlord te bestormen, bevrijd je stapje bij beetje Mordor uit de klauwen van de Dark Lord. Dat kan uiteraard op tal van verschillende manieren gedaan worden. Met uitgekiende planning, spionage en sabotage, maar uiteraard ook gewoon met lompe kracht. Het is en blijft immers Lord of the Rings. Enorme trollen die als stormrammen fungeren, of gewoon een ‘Daenerys-je doen’ en een vloot aan draken inroepen. Het kan allemaal, zolang je het fort maar succesvol belegerd en korte metten maakt met de Overlord van dienst. Meer forten voor jou betekent meer inkomsten en meer hoofdkwartieren om vanuit te werken. En jij mag als de delegerende ‘Bright Lord’ natuurlijk al dat nieuwe terrein inrichten met je eigen entourage aan unieke, groenbruine rakkers.

“Gravewalker, we meet again!”

Persoonlijk vond ik dat ook één van de sterkste en meest hilarische aspecten aan Shadow of Mordor. Binnen die open wereld knokken, jagen en verzamelen was al prima tijdverdrijf, maar alle interactie met interessante Uruk-hai maakte het compleet. De Captains en Warchiefs binnen de Nemesis-ladder kenmerkten zich echt met unieke eigenschappen, dialogen en vooral ook de mogelijkheid om sommige gebeurtenissen te onthouden. Precies dat aspect pompt Monolith nu door naar niveau 11. Onderling zijn ze mondiger geworden, maar bovendien richten ze zich vaker tot de speler. Ze spreken elkaar aan op verraad met jou, kunnen door het slijk gehaald worden en zijn zelfs in staat om jouw filmisch te redden uit benauwde situaties.

Meer dan ooit voelen de Orcs — en de nieuwe, gigantische Trolls — daarmee echt aan als personages op zichzelf. Naast hun sterke en zwakke eigenschappen bepaalt nu ook bijvoorbeeld hun alliantie aan de Feral Tribe (dierenmeesters) of de Marauder Tribe (plunderaars) hun manier van handelen, en daarmee dus ook de scenario’s die kunnen voortvloeien uit de tactische keuzes die jij met ze maakt. Wil je een spion plaatsen achter de linies van een Overlord, dan zal je die zelf moeten vinden en rekruteren. Met alle gevaren van dien. Het stouwt het al bestaande concept van Shadow of Mordor nog voller met tactische vrijheid, en hoogstwaarschijnlijk ook meer unieke, memorabele situaties. Ik kan nu al niet wachten om een nietszeggende Captain van een klif af te jagen met een bijennest.

Meer loot, meer crafting

Een nieuw aspect wat zich nog laat hullen in wat mysterie, is de onthulling van RPG-esque loot en crafting. Door Captains af te maken, kunnen deze Orcs je achterlaten met de bouwplannen voor bijvoorbeeld nieuwe kleding, die op zijn beurt ook weer is voorzien van unieke eigenschappen. Betere bescherming tegen vuur of minder opvallen tijdens het sluipen, om twee voorbeelden te noemen. Het klinkt als een kekke toevoeging, maar de vraag blijft vooral of het ook genoeg body heeft om echt noemenswaardig te blijven. Shadow of Mordor excelleerde juist door allerhande gameplay-aspecten samen te smelten tot één smeuïg geheel, maar inmiddels lijkt het juist bewust van zijn eigen sterke eigenschappen. Borduur daar dan op voort, en probeer niet met mondjesmaat nóg meer bekende spelelementen mee te pikken voor je eigen concept.

Same old, same old?

De hamvraag die op komt doemen na Middle-earth: Shadow of War bestudeerd te hebben, is vooral of het geheel niet overkomt als ‘te veel van hetzelfde’. De gemiddelde consument kan weinig verschil zien tussen het origineel en dit vervolg. Toch wil ik juist daarin Monolith het voordeel van de twijfel geven. Shadow of Mordor bleek immers een bijzonder vermakelijk stukje sandbox in een Lord of the Rings-sausje, en Shadow of War lijkt in alle opzichten enorm zelfbewust te zijn van het voorgaande succes. Monolith lijkt duidelijk te weten wat het volk wil, en dat is gewoon meer stennis schoppen in Mordor, maar dan op een grotere schaal. En juist met dát als achterliggende gedachte, lijkt het helemaal goed te komen met deze sequel. Meer mogelijkheden, brutere gevechten en meer variatie in Uruk-hai in de pan hakken, of juist vriendjes mee te worden. De ketenen van oorlog lijken je meer dan ooit alle vrijheid te geven.

Voorlopige conclusie

Al met al lijkt Monolith een aardig vervolg in the works te hebben met Middle-earth: Shadow of War. Toegegeven, échte vernieuwing is ver te zoeken, maar in dit geval is dat ook volstrekt overbodig. Dit vervolg pakt de elementen die Shadow of Mordor tot cultklassieker verheven, om ze vervolgen in steroïde te dopen en terug richting Middle-earth te slingeren. Meer ledematen die in het rond vliegen, meer hilariteit met Uruk-hai en nog meer keuzestress als het gaat om skilltrees en tactieken. Dat dan niet alles even nieuw en innovatief is, kan me ook gestolen worden. We kunnen in augustus weer dichter bij unieke Orcs groeien, terwijl we vijandige monsters ontdoen van hoofden en armen; veel meer heb je niet nodig in het leven, toch?