Review: Dead Rising 4

Frank is back! Na de narratieve uitstapjes met Chuck en Nick keert de Dead Rising-franchise met de vierde iteratie terug naar de originele protagonist én de oorspronkelijke plek waar de uitbraak ooit begon. Oorlogsfotograaf Frank West is terug in het knusse Willamette en natuurlijk doemt hier een nieuwe zombie-dreiging op. Dat roept om een avontuur met de trouwe camera en meters aan ducttape; het is tijd om weer creatief te weer te gaan tegen duizenden wandelende lijken…

Oh, de ironie

Dead Rising 4 is op zichzelf een mooi stukje zelfreflectie voor de franchise. De Dead Rising-serie heeft namelijk in de afgelopen tien jaar een flinke wending genomen, maar blikt met dit nieuwe deel op aparte wijze terug op al het voorgaande. Tien jaar terug maakten we voor het eerst kennis met een nieuw soort zombie-survival game. Eentje waarin de zombies in overvloed zijn en jij, als simpele omstander, moet zien te overleven door te roeien met de riemen die je hebt. Jezelf tegen hongerige lijken verdedigen was ook destijds al een bekende bezigheid, maar Dead Rising maakte het ‘hoe’ ervan tot een spel op zichzelf. Door de ondode menigte klieven, dat moet je toch; het is echter aan jou of je dat met een plastic stoel, enorme plantenpot of een replicazwaard uit de kostuumwinkel doet.

In het midden van dat inmiddels iconische spelprincipe stond Frank West, de onderzoeksjournalist annex fotograaf die zichzelf in het winkelcentrum van Willamette bevind. Gewapend met enkel je camera en creativiteit was het aan jou om te overleven tussen een zojuist aangevangen zombie-epidemie. Precies de protagonist en de setting waar we nu naar terugkeren, hoogstwaarschijnlijk om aanspraak te doen op de fans van weleer. Maar dat is op zichzelf aardig ironisch, aangezien de serie over het afgelopen decennium toch enigszins van toon is veranderd, en Dead Rising 4 overduidelijk niet van plan is om van koers te wisselen.

Met de komst van de vervolgen op het origineel heeft Dead Rising een wat banalere, voornamelijk Westerse twist gekregen. Natuurlijk, het eerste Dead Rising kende ook zeker momenten waar het zichzelf overduidelijk niet serieus nam, maar deel twee en drie maakten dat aspect tot een prominente pijler. Onze ‘OG’ Frank had zijn uitspattingen, maar was over het algemeen gewoon een ingetogen kerel in een bizarre situatie. Die houding hoef je absoluut niet te verwachten van Dead Rising 4. De serie is overboord gegaan met de weirdness van wapens en daarmee lijkt ook de Frank − en dus ook wat van zijn charme − van weleer te zijn vervlogen.

Voor de liefhebbers van het eerste deel voelt de Frank van nu ook niet bepaald bekend aan. De originele stemacteur heeft plaats moeten maken voor een nieuwe toon in stem, de protagonist als personage moest ruimen voor een nieuwe toon in karakter en script. Onze herboren Frank is niet vreemd van opvallende uitspattingen, scheldwoorden en al helemaal niet van het continu uithangen van ’s werelds grootste wijsneus. In zijn eigen opzicht is hij een mild vermakelijke gek, maar hij doet het wel lijken alsof Capcom de oude Frank West over verloop van jaren aan een vaste dosis cocaïne heeft gehouden. Geleidelijk aan gekker worden. Te pas en te onpas schreeuwt Frank droge en sarcastische grapjes in het rond, terwijl hij optimistisch door honderden lijken klieft. De serie mag dan teruggekeerd zijn naar de oorspronkelijke held en setting, maar van de nog enigszins ingetogen charme is geen spoor te bekennen.

Weg met de tact

Die uitbundige insteek is ook terug te zien in het tempo van het spel. De hele flow van de Dead Rising-beleving is in de afgelopen tien jaar versimpeld, om het even kort door de bocht te nemen. In den beginne verliep Dead Rising traag en moeizaam. Als speler moest je voorzichtig te werk gaan, aangezien elke zombie je vlugge ondergang kon betekenen. Het vinden van de effectiefste wapens in het winkelcentrum was een kunst op zich, waar je makkelijk meerdere playthroughs voor nodig kon hebben, eer je het echt doorhad. En zelfs dan was er tact nodig om de juiste keuzes te maken in alle ondode chaos. Ook dat spelelement is verleden tijd geworden met Dead Rising 4.

Dead Rising staat inmiddels bekend om knotsgek wapentuig en daarmee smijt het spel dan ook per direct. Op zoek naar een simpel mes in de keuken van een restaurant? Doe geen moeite: er ligt een volautomatische shotgun naast. Van plan om een bowlingbal door een menigte zombies te gooien? Dat kan, maar heb je al gezien dat daarnaast ook een raketwerper én een kettingzaag ligt?

Voor mij was een groot gedeelte van de fun in het originele Dead Rising de levensgevaarlijke ontdekkingsreis erachter. Wilde je een hakbijl, dan moest je waarschijnlijk op zoek naar een houtbewerkingswinkel. Voor een paar pistoolkogels moest je een dode bewaker wederom van het leven beroven. En als je dan een keer all-out wilde met een shotgun, moest je eerst langs de schietgrage gek bij die enkele wapenwinkel. En je spel opslaan? Dat kon enkel en alleen op de toiletten. Niks geen checkpoints.

Dead Rising 4 vervangt die slepende lol met simpel vermaak. Het spel levert je meteen (en continu) de gekste en lompste wapens, waardoor sterven al snel geen optie meer is. Na een uurtje spelen, manoeuvreer je je al als een explosieve, onsterfelijke en zwaarbewapende god door de hordes zombies. En je hebt geen één keer een plantenpot aan hoeven raken.

Vrijheidje blijheidje?

Toegegeven. De queeste voor fatsoenlijke wapens heeft zich met Dead Rising 4 doen vervangen voor het verzamelen van blauwdrukken. Nu ‘standaard’ wapens rijker zijn dan regendruppels in een storm, zijn juist de unieke combo-wapens de unica om op te jagen. Niet alleen leveren deze wapens de meest ultieme banaliteit in het massa-slachten van zombies, ze zijn ook één van de redenen om de vrije wereld te verkennen. Vrijer dan ooit overigens, omdat Frank West nu ook is ontnomen van zijn iconische horloge. De klok is de deur uit en alle tijdsdruk die Dead Rising kende, is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook lichtelijk ironisch trouwens. Aangezien met het gebrek van de klok, de zon ook niet opkomt tot bepaalde aktes in Dead Rising 4.

Maar goed, de wereld van Willamette is tot op zekere hoogte vrij te verkennen. Het is niet bepaald het Boston van Fallout 4 of het Medici uit Just Cause 3, maar er valt het een en ander te ontdekken. Naast wat bizarre of gecombineerde wapens, kun je een handjevol collectables, vaardigheden, overlevenden in nood of wat kleine sidequests vinden in de omgeving. Absoluut leuk voor de completionist, maar naar mijn idee ontbreekt het aan enige charme. Door het verlies van de tijdsdruk van weleer en misschien ook iets beter uitgekiend leveldesign, kan de wereld wat repetitief aan gaan voelen. Verschillende overlevenden voelen meer aan als randomized opdrachtjes dan unieke kansen in het spel, en door de continu stortvloed aan lijpe wapens, kijk je niet snel meer om van een uniek Blanka-masker waarmee je elektriciteit kan schieten. Laat staan een fucking raketwerpertje.

“Ram alvast op die Like-knop!”

Begrijp me niet verkeerd: Dead Rising 4 is bij vlagen nog steeds een ontzettend vermakelijk spel. De bizarre momenten die je kunt beleven, hebben meermaals een glimlach op mijn gezicht getoverd. Het is echter meer het tempo wat me enigszins teleurstelt. Voorheen werkte je urenlang om dat ene wapen uit de klauwen van een psychopaat te grissen, nu rijd je na een kwartier al als een kerstelfje op een vuurspuwende Segway. Superhandig natuurlijk voor bombastische YouTubers die een WTF-montage willen maken van hun Let’s Play, maar het houdt mij minder lang aan de buis gekluisterd dan die snoeiharde gameplay van vroeger.

Het is geen doodzonde, want Dead Rising 4 excelleert absoluut op dit vlak. Er zijn daadwerkelijk genoeg wazige wapens, voertuigen en situaties te vinden om je urenlang van snel vermaak te voorzien. Verkleed gaan als zakenvrouw en selfies nemen met een wandelend lijk? Check. Een militaire Exo Suit ombouwen tot een dodelijke tornado-machine? Check. Kiekjes schieten van zombies die exploderen in regenbogen van gekleurd vuurwerk? Dubbel en dwars gechecked. Dead Rising 4 heeft het allemaal. Weliswaar komt het soms over als wat oppervlakkige B-actie fun, maar het kan zeker vermaken als je daar gewoon even naar op zoek bent. Het spel kent zelfs een flinterdun, prima uitgewerkt narratief, waarmee je af en toe kunt ontsnappen aan de banaliteiten met wat Batman-esque onderzoekjes, verhalende missies en wat pseudo-interessant verhaal. Zeker geen Oscar-materiaal, maar het biedt enige houvast voor hen die echt niet weten wat ze aanmoeten met al die over de top vrijheid.

Technisch ondermaats

Een iets schadelijker aspect van het spel, zijn zonder twijfel toch de technische misstanden. Tijdens mijn hands-on op E3 crashte het spel meermaals op Xbox One, en ook in het uiteindelijke spel bleek dat nog een defect. Weliswaar veel minder vaak, maar het blijft naar dat Dead Rising 4 geheel uit zichzelf plots afslaat, om je vervolgens naar de Xbox Store te sturen. Verre van logisch bovendien. Al helemaal als je bedenkt dat het spel zeker geen hoogvlieger is qua grafische praal. Uiteraard is het tof dat er nog steeds honderden zombies tegelijkertijd om je scherm gerenderd kunnen worden, maar niet als het geheel verder stroef oogt en voelt. De wereld van Willamete kan her en der wat kaal en onverzorgd overkomen, om nog maar niet te spreken van de soms wat onbeholpen HUD en camerabesturing.

Conclusie

Dead Rising 4 voelt voor mij als een nauwe verdeling tussen haat en liefde. Als liefhebber van het eerste deel deed het pijn om te zien dat de slepende charme van weleer nu volledig overboord is, maar tegelijkertijd kan ik ook wel weer genieten van de banaliteit die volop te vinden is in dit vierde deel. De Frank West van vroeger, zijn horloge en het moeizame tempo zijn verdwenen, maar daartegenover staat nu wel een goede portie WTF-momenten om kortstondig van te kunnen genieten.

Dat de wereld van Willamette dan niet bepaald een technisch hoogstandje is of dat overlevenden verzamelen minder iconisch voelt, zal veel potentiële spelers toch niet veel deren. Dead Rising is tegenwoordig vooral een aaneenschakeling van knotsgekke zombie-survival en Dead Rising 4 spant daarin wel de kroon. Heel veel gekkigheid om te ontdekken, zonder te veel poespas eromheen. Absoluut geen perfecte koop voor de hardcore gamer van voorheen, maar wel heerlijk banale opvulling voor een avondje B-actie. Of een schreeuwerig YouTube-kanaal.