ReCore

Het is al weer behoorlijk lang geleden dat ReCore verscheen. De game werd op de E3 van 2015 middels een cinematische trailer aangekondigd, maar details rondom de game bleven veelal geheim. Die details bleven zelfs loos tot de E3 van 2016. Geen goed teken voor een game die een paar maandjes later alweer uit moest komen. Tel daarbij op dat ReCore vlak na de release al voor drie à vier tientjes over de toonbank ging, en je scepticisme is volledig gerechtvaardigd.

Of toch niet? Bij het opstarten van de game kom je terecht in een van de schitterendste omgevingen in games. Ergens lijkt het met het zand en de heuvels op het Mars uit Destiny, tegelijkertijd lijkt het door de gestrande ruimteschepen en obscure rondvliegende robotjes wel weer op Fallout. Het lijkt even onduidelijk wat het doel van het spel is, aangezien je vrijwel direct het diepe in wordt gegooid. Je hebt Joule Adams onder de knoppen, een van de laatste mensen die naar de planeet Far Eden is gestuurd, met haar robothondje Mack. Die trouwe viervoeter is geen gewoon keffertje, want midden in zijn romp zit een core die zorgt voor leven.

Fallout meets Tomb Raider

Samen met Mack woon je in een ruimteschip dat het beste te beschrijven is als de grote zandtanker uit Star Wars IV: A New Hope. Vanuit hier verken je de wereld, kun je het frame van Mack upgraden, en kom je er terloops achter dat de laatste mensen tweehonderd jaar geleden van Far Eden vertrokken zijn. Tegenvaller. Je staat er dus helemaal alleen voor in een post-apocalyptische wereld, met in de wijde omtrek geen ziel te bekennen. De mensen zijn naar Far Eden getrokken om een nieuwe beschaving op te zetten, maar waarom is dit mislukt? Om de antwoorden te vinden moet je een aantal voorwerpen, de zogenaamde Prismatic Orbs, vinden. Hiervoor dien je gigantische robots uit te schakelen en hun cores te verzamelen. En om dat te doen dien je dingen te verzamelen en verder te levelen.

Ben je echt alleen? Ja en nee. Op de planeet bevinden zich namelijk wel andere robots. Helaas voor Joule en jou zijn deze schroothopen vrijwel allemaal vijandig (want het zal ook eens een keer makkelijk gaan). Om het gehele concept nog een ingewikkelder te maken, zijn de cores die de vijanden bij zich dragen ook nog eens verschillend van kleur. Rood, blauw of geel, of godverhoed alle kleuren tegelijk.

Platformers

Microsoft heeft ingezet op ReCore als ouderwetse platformer. Mega Man, maar dan 3D, zeg maar. Zoals in de meeste ‘platte’ games kent ReCore het double jump-systeem, en is het mogelijk om een korte, snelle voorwaartse beweging te maken (de dash). Van het systeem wordt handig gebruik gemaakt, want het komt vaak voor dat je een soort puzzel op dient te lossen, waarbij je moet springen, rennen en klauteren. En dat gebeurt vaak. Te vaak.

Op sommige momenten zit het spel gewoonweg niet fijn in elkaar. Er zijn naast Mack nog een aantal andere compagnons beschikbaar, ieder met zijn eigen vaardigheden. Het kan zomaar voorkomen dat je diep in de woestijn bent en daar een begraven schat tegenkomt. In dat geval mag je God op je blote knietjes danken dat je Mack mee hebt genomen, want andere metalen kornuiten kunnen niet graven. Heb je het keffertje niet mee, dan ben je zachtst gezegd ‘fucked’. Dan moet je terug naar je thuisbasis om van maatje te switchen, om vervolgens (zonder fast travel) door de woestijn terug de banjeren naar die schat.

Man vs. machine

Ook het vechtsysteem van de game lijkt zwaar geïnspireerd te zijn op dat van je klassieke platformer. Hitpoints vliegen door het beeld, en je hoeft maar in de buurt van een vijand te richten om automatisch op deze te snappen. Bijkomend voordeel: je munitie regenereert over tijd, dus zonder kogels kom je niet. De ammo komt, net als de cores, in verschillende kleuren. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: blauwe munitie werkt het beste tegen blauwe vijanden, rode tegen rode vijanden en gele tegen gele vijanden. De kleuren zijn geïnspireerd op de elementen, waarbij rood natuurlijk vuur, blauw ijs en geel elektriciteit is.

De mechaniek van het gevechtssysteem stamt ook uit de tijd van de platformers. Vijanden kruipen uit de grond naar boven wanneer je over een bepaald schakelpunt loopt, en verslagen betekent vaak niet écht verslagen. Kom je even later weer in dezelfde ruimte, dan komen de kwade schroothopen net zo vrolijk op dezelfde plek weer omhoog. Frustrerend, zeker omdat ReCore een puzzelgame is waar je geregeld verkeerd loopt en dezelfde route terug moet backtracken.

Wat wel fijn is dat door vijanden te mollen je level omhoog gaat. De game houdt namelijk weinig rekening met jouw level. Hoe verder je vordert, hoe sterker vijanden zullen worden. Een gedurfde mechaniek, want spelers zullen in dit geval waarschijnlijk een aantal keer doelloos het zandlandschap moeten doorkruisen om vijanden om te leggen en zo een hoog genoeg level te vergaren voor de volgende missie.

Conclusie

Laten we stellen dat Microsoft met ReCore een aardig concept op de markt heeft gebracht. De game voelt behoorlijk als Tomb Raider in een post-apocalyptisch jasje, en dat is an sich niet verkeerd. Wat echter wel verkeerd is, is dat het een uurtje of drie duurt eer de game enorm repetitief wordt. Woestijn doorkruisen, robotjes neermaaien, bijzondere core vinden, en door. Het upgradesysteem werkt leuk, maar voegt eigenlijk niks toe. Wat dan wel weer positief is aan de game, zijn de graphics. Far Eden is, hoe verlaten het ook is, schitterend. Je waant je daadwerkelijk in een lege woestijn, met hier en daar wat scheepjes.

ReCore zeker geen AAA-titel, dat deed de prijs al wel vermoeden. Gelukkig is het voor de voorgestelde 40 euro een redelijke game, waar je aardig wat plezier mee kunt beleven. Niet dat je in één ruk de hele verhaallijn uitspeelt, maar een paar dode uurtjes opvullen in Far Eden is er zeker wel bij.