God Eater 2: Rage Burst + Resurrection

Of je nou een fan van de huidige remaster-cultuur bent of niet, je kunt niet ontkennen dat remasters een goede manier zijn om ondergesneeuwde videogame-kindjes een nieuwe kans in de spotlight te geven. Zonder de remaster van Gravity Rush op de PlayStation 4 had ik het spel nooit gespeeld en hetzelfde geldt voor God Eater 1 en 2. De spellen kwamen oorspronkelijk uit voor de PSP, die ik helaas nooit zelf had. Opvallend is dat de games PlayStation-exclusief waren, maar met deze uitgave ook op Steam te vinden zijn.

Twee voor de prijs van één

Het God Eater 2 Rage Burst-pakket bestaat niet alleen uit het tweede deel, maar ook de eerste game, God Eater Resurrection. Aangezien het spellen zijn die oorspronkelijk op een handheld uitkwamen, is het grafisch niets indrukwekkends. De twee spellen delen veel grafische assets en verschillen nauwelijks van elkaar in dat gebied. Dat wil niet zeggen dat ze er niet veel beter uit zien dan op de PSP. Doordat de spellen veel grafische assets delen, betekent het ook dat er inhoudelijk vrij weinig verschil tussen de twee games is op dit gebied.

Eet discreet

De gameplay in God Eater 1 en 2 is vrijwel identiek. Hier en daar zijn wat verschillen, zoals betere AI in God Eater 2 en het gevechtssysteem dat wat meer dynamiek heeft. Het is te vergelijken met Monster Hunter. Je maakt zelf een personage, krijgt missies om in gebieden monsters uit te schakelen en komt soms ook enorm sterke vijanden tegen, die wegrennen als het hen te heet onder de voeten wordt. Wel moet gezegd worden dat het niet zo uitbundig is als Monster Hunter. Het spel is vele malen makkelijker te leren dan Monster Hunter en ook in God Eater hoef je dit niet alleen te doen.

Je kunt samen met vrienden het verhaal van beide spellen doorspelen. Het maakt niet uit waar je medespeler zich in het verhaal bevindt, want je kunt te allen tijde samen spelen. Dit is één van de grote krachten van God Eater 1 en 2. Elk personage kan op verschillende manieren gebruikt worden. Je kan dus met vrienden afspreken wie er gaat aanvallen en wie vooral support doet. Helemaal mooi is dat je niet direct het spel uitgeknikkerd wordt als je een slechte connectie hebt, en andere spelers ook niet gehinderd worden. Mocht je even een momentje geen connectie hebben, dan kun je extreem makkelijk weer verder.

Teamleden die door de CPU bestuurd worden kunnen ervaringspunten verdienen als ze meegaan op missies. Deze punten kunnen gebruikt worden om skills te kopen voor het personage dat ze verdiend heeft. Als je een echte “lone wolf” bent kun je de CPU-personages dus een beetje naar eigen smaak indelen. Sommige CPU-personages neigen wel echt meer naar support-rollen of aanvallende rollen, maar er is een beetje speling. Na elke missie bieden deze personages ook nog verschillende bonussen aan.

Imperfect

De God Eater-bundel is helaas niet perfect. Ook al is de gameplay in orde en is het een feest om multiplayer te spelen, er zijn wel dingen die uitsteken als een splinter in een zere duim. Zo is het in beide spellen niet mogelijk om de stemmen op Japans te zetten. Op zich hoeft dit geen probleem te zijn, maar het Engelse acteerwerk is om te huilen. Hier en daar hoor je stemmen die wel gewoon goed gedaan zijn, maar het merendeel van de tijd is het tenenkrommend. Het meest tergende personage is een leraar die de hoofdpersonages tussen missies door een lezing geeft met informatie over de wereld en de monsters. Door zijn stemgeluid is het enorm lastig om het verhaal nog te volgen, laat staan serieus nemen.

Door de opzet van het verhaal en de uitvoering van de missies kan het spel ook snel repetitief worden. Missies voelen veelal hetzelfde aan of spelen zich in dezelfde omgevingen af. Je personage groeit wel, maar de omgevingen groeien niet altijd goed mee. Ook hebben de CPU-teamleden soms kuren. Healers vergeten je te helen of er wordt gewoon niet aangevallen. Dit kan frustrerend zijn als je tegen sterke vijanden vecht en solo spelen wordt hierdoor snel saai.

God of war

Terug op een positieve lijn. Wat de God Eater-spellen goed doen, is het systeem waarmee je nieuwe wapens kunt maken. Je kunt materialen vinden door vijanden te verslaan. De materialen die je vindt, kun je gebruiken om nieuwe uitrusting of wapens te maken. Op zich klinkt dit niet zo speciaal, maar het voegt wel een extra laag aan het spel toe. Wapens sterker maken of overgaan op nieuwe wapens zijn in dit soort spellen ook wel nodig. Wel weer een puntje van kritiek, want niet alles wordt duidelijk uitgelegd over dit craft-systeem. Het kan zijn dat je een guide nodig hebt. Verder kun je ervan uitgaan dat je met dit God Eater-pakket enorm veel uur kwijt bent. Je bent met beide spellen wel zo’n 90 uur zoet.

Conclusie

Over het algemeen ben ik zeker tevreden met wat dit God Eater-pakket neerzet. Ook al is het een spel dat op meerdere platformen uit is, de PlayStation 4 heeft spellen waarin je coöperatief kunt spelen wel echt nodig. God Eater 2 Rage Burst moet het ook wel hebben van die multiplayer. De spellen staan op zichzelf wel sterk, maar toch merk je duidelijk dat het hier om remasters van PSP-spellen gaat. Het ontbreken van de originele Japanse dub is een gemiste kans, want de kwaliteit van de Engelse variant is maar middelmatig tot ronduit slecht. Het verhaal is helaas ook niet altijd sterk, wat het soms lastig maakt om er tijd in te blijven investeren. Ben je het type dat Monster Hunter te intimiderend vindt, maar wel houdt van fantasievolle actie RPG’s? Dan is dit pakket een prima koop.