The Technomancer

Het uitgangspunt van het role playing-genre is dat je een rol speelt. In zo’n rollenspel kruip je in de huid van een personage, met als doel een onderhoudend avontuur te beleven. Over het algemeen gaat dat gepaard met persoonlijke groei, soms ook met ontwikkelende karaktereigenschappen en vrijwel altijd met het vrijspelen van nieuwe vaardigheden en specialisaties. De ene game start met een vast personage en de andere vangt de actie aan met de optie om zelf een held of heldin te creëren. The Technomancer behoort tot de laatste categorie, maar jammer genoeg is het een character creator die weinig vrijheid geeft. Je bent een man, je heet Zacharia Mancer en de uiterlijke kenmerken zijn generiek en in beperkte mate aan te passen.

Mancer de Technomancer – zoals de bakker die Jan de Bakker heet – beschikt daarnaast niet over het meest uitgewerkte karakter. Hij is geen zwijgende protagonist, maar zijn stemgeluid wordt niet gedragen door een sterk acterende stemacteur. Datzelfde geldt eigenlijk voor de gehele cast, hoewel het merendeel best aan te horen is. Het zijn pieken en dalen als het gaat om de kwaliteit van de gesproken dialogen.

The Technomancer is een game van Spiders, de ontwikkelaar die je wellicht kent van Mars: War Logs. Hoewel de naam niet doet vermoeden dat het gaat om een vervolg, kun je zeggen dat dit een spirituele opvolger is. Het is ieder geval een terugkeer naar de planeet Mars, waar de balans stevig is ontwricht als gevolg van een beperkte watervoorraad, die ontstond na een ramp. De grote corporaties die de bronnen in handen hebben, bezitten ook alle macht en het behoeft geen uitleg dat de topmannen van die bedrijven bepaald geen filantropen zijn. Ze gebruiken mutanten als werkslaven en houden de bevolking angstvallig onder de duim. Het is op de rode planeet letterlijk een strijd om te overleven. Zacharia Mancer gaat het gevecht aan en komt daarbij in aanraking met veel geweld en gluiperig verraad, ook in zijn eigen groepering.

Verdwenen hoertjes

De overkoepelende verhaallijn wordt flink aangevuld met zijmissies en diverse uitstapjes. Hoewel er veel vrijheid is, betreft het niet zozeer een open wereld, maar een aaneenschakeling van grote steden en gebieden, waarin de vrijheid bestaat uit de mogelijkheid om het hoofdverhaal te volgen of juist niet. Het is makkelijk om jezelf te verliezen op de map met quest-doelen, want deze loopt snel over door alle verzoeken om verdwenen hoertjes, familieleden en items terug te vinden. Na enige gewenning is er best logica te vinden in de kaart, die in het begin als nogal verwarrend en onoverzichtelijk ervaren kan worden. Helaas is er binnen de aanzienlijke steden geen optie om snel te reizen en het reizen tussen gebieden kan alleen via de daarvoor aangewezen punten. Je zult de beentjes dus flink moeten laten bewegen om alle opdrachten tot een goed einde te brengen en dat voelt regelmatig als een onnodige verplichting.

Je hebt bij het questen vaak de keuze om via de dialoogopties tot een oplossing te komen. Ervaringspunten die zijn toe te bedelen aan de karaktereigenschappen als Sience en Charisma bepalen de succesfactor in de dialogen en meestal kun je een geschil ook met geweld beslechten. Een agressieve speelstijl zal je populariteit bij andere facties schaden en ook het wel of niet ‘leegzuigen’ van je slachtoffers heeft invloed. Je vijanden gaan namelijk niet dood, maar blijven bewusteloos liggen om leeggeroofd te worden. Je kunt ze ontdoen van verschillende items of materialen en daarnaast ook van ‘Serum’, het betaalmiddel op Mars. Het harvesten van het Serum betekent wel dat je het slachtoffer dood achterlaat en dat kost weer karma.

Bruut, sneaky of in de verdediging

Om van zich af te bijten, beschikt Mancer over drie vechtstijlen – Warrior, Rogue en Guardian – die volgens een iets onoverzichtelijke skilltree zijn opgebouwd. De vaardigheden zijn individueel op te waarderen en daarbij is de terugkerende kracht de Technomancy, de gave om elektrische aanvallen te gebruiken. Als Warrior hanteert Mancer een staf, als Rogue vecht hij met een pistool en mes (of knuppel) en in de Guardian-houding kan hij als tank optreden met een schild. Aan speciale werkbanken is het met behulp van gevonden materialen mogelijk om de potentie van de wapens en uitrusting te verbeteren. Dit doe je door upgrades toe te voegen aan de daarvoor bestemde openingen. Om het overleven te vergemakkelijken, beschikt Mancer ook over explosieve vallen en items die zijn levensmeter en techno-krachten aanvullen. Het gebruik van dat talent is namelijk niet ongelimiteerd.

Dark Souls zou trots zijn

De combat is niet erg snel en vooral tactisch. De vijanden komen daarbij zelden alleen en beschikken bovendien over een dodelijkheid die in de Dark Souls-serie niet zou misstaan. Slechts een paar klappen zijn nodig om je te vellen en dat kan in langdurige gevechten behoorlijk pijnlijk zijn. Zelfs op easy is de combat nog uitdagend en dat is positief. Het maakt de uitdaging tot een bezigheid die het gamen een leuke hobby maakt. De actie verloopt real-time en vereist het afwisselen tussen de verschillende combat-houdingen en talenten. Hoewel de dood vaak zal intreden, heerst zelden het gevoel dat de strijd oneerlijk verloopt. Wel kan er sprake zijn van hinderlijke obstructies, zoals NPC’s die je beletten om tijdig weg te duiken. Irritant is het ook dat vijanden zich terugtrekken als je te ver van ze wegloopt, waardoor ook hun health volledig regenereert en het feest opnieuw begint. De gemuteerde monsters die je op Mars treft, zijn grotesk en creatief, maar voornamelijk neem je het op tegen andere mensen. Wat dat betreft had ik de verhouding graag anders gezien en na de eerste baas duurt het ook flink lang voor je weer in een enigszins episch gevecht wordt geplaatst. Dat laatste is natuurlijk ook afhankelijk van de tijd die je met secundaire belangen doorbrengt.

Koningsdagkleedje

Het beste is het om deze rpg te omschrijven als de B-film die je niet in de bioscoop wilt zien. Als deze echter in een bak met aanbiedingen of op een Koningsdagkleedje ligt, is het best het overwegen waard om deze titel op te pakken. De game is grimmig en duister en hoewel het geheel niet overloopt van de kwaliteit, betrap ik mijzelf op overwegend een positief gevoel. De omgevingen zijn sfeervol, gedetailleerd en bieden voldoende afwisseling. Dat neemt niet weg dat de personages alles behalve geloofwaardig zijn weergegeven en ook de lipsync blijkt weer een vak apart. De dialogen worden vrij statisch gepresenteerd en het geheel kan bovendien stotteren en buggy overkomen. Dikke ergernissen bleven echter uit en het is allemaal dus niet zo dramatisch als bijvoorbeeld het recente Homefront: The Revolution.

Conclusie

The Technomancer doet teveel goed om af te glijden naar een plek aan de digitale schandpaal. Ondanks de ruwe afwerking en de aandachtspunten, zijn er genoeg zaken positief aan deze game. Het devies is wel om even door te zetten, want de eerste uren ga je je afvragen of je terug moet naar de winkel om je euro’s terug te eisen. Geef het echter wat tijd en dan zal het geheel gaan ‘klikken’ en ervaar je een game die elementen uit succesvolle games dapper combineert tot een net-niet ervaring. Het karma-systeem heeft niet echt veel invloed, het ‘craften’ is beperkt, de dialoogopties konden beter en meer manieren om snel te reizen was geen overbodige luxe geweest. Het hart zit echter op de goede plek en de combat biedt een welkome uitdaging. Ga je alleen voor het beste, dan moet je met een wijde boog om deze rpg heen, maar voor iedereen die bereid is om de minpunten door de vingers te zien, is er genoeg plezier op Mars te beleven.