Tegenwoordig is er in de wereld van games niks zo uitgekauwd als het genre der zombie-survival. Van Left 4 Dead tot DayZ en van State of Decay tot aan het recentelijk onthulde Days Gone: niets is zo verzadigd als games waarin wandelende lijken de hoofdnoot vormen. Een franchise die als de ware hipster door het genre heen paradeert is Dead Rising, een game die er op tijd bij was, “voordat het cool was”. Het eerste deel was legendarisch, al was het verre van perfect. Wat apart, moeilijke besturing, misschien wel te Japans voor de gemiddelde Westerling…
Over verloop van een aantal jaar, drie games en één generatiekloof van consoles is de Dead Rising-franchise aardig verandert, vooral verwesterd. Inmiddels is het dan ook weer tijd voor Dead Rising 4, de eerste poging om terug te gaan naar de roots van weleer, zij het in de nieuwe, verwesterde stijl. Kan deze hybride poging van oud en nieuw mee met de zombie-toppers van nu? Of zal Dead Rising 4 in het uitdijende gat van vergeetbare, ondode titels vallen?
Is Frank back?
Microsoft en Capcom draaiden er niet omheen: #FrankIsBack. De vierde titel in de Dead Rising-franchise doet het origineel eer aan en laat spelers wederom in de schoenen stappen van fotograaf Frank West, die zich weer in het Canadese Williamette begeeft. Kenners zullen weten dat dit een aardige poging is om hun te pleasen, aangezien het opvallend goed ontvangen eerste deel ook schitterde met die protagonist op precies die plek. De origin story van de uitbraak van het zombie-virus in dit universum. De plek en tijd waar de penarie voor Dead Rising 2 en Dead Rising 3 natuurlijk echt begon. Een schaamteloze manier van verloren zielen winnen, maar ergens werkt het wel. De laatste twee Dead Rising-games wisten mij als liefhebber van het eerste deel niet aan te trekken, maar de belofte van held Frank en een terugkeer naar het winkelcentrum van de eerste game, doen je meteen verlangen naar dit vierde deel.
Echter, over verloop van tijd is er natuurlijk wel iets opmerkelijks gebeurd met de Dead Rising-serie als geheel. Waar het eerste deel een opmerkelijke samenkomst van Japanse en Westerse cultuur was, heeft het team achter de games over verloop van tijd zo veel mogelijk de Oosterse kant van de games opzij geduwd. Enerzijds hield dat in dat de controls verbeterd werden en het verhaal ietsjes minder wazig, maar anderzijds verloor de formule daardoor ook zijn charme. Had het eerste deel bijvoorbeeld nog een soort charmante vorm van in-game gekkigheid, werd dat in deeltje twee en drie omgetoverd tot een soort Saints Row-esque over-the-top gevoel. Puur en alleen om het over-the-top zijn. En ja, dat levert gave soms hilarische gameplay op, maar het doet mogelijk ook weer af van de charme van het geheel.
Een moeilijke mix
En dat maakt Dead Rising 4 een vreemde eend in de bijt. Het wil de nostalgische gevoelens van Frank West in Williamette terugbrengen, maar tegelijkertijd doet het dat in een stijl die liefhebbers van het eerste deel als een soort bastaard zien. Alsof de legendarische cult-hitserie Firefly nu eindelijk terugkomt voor de smachtende fans, maar dan wel geproduceerd wordt door Michael Bay, met alle overbodige explosies van dien. U begrijpt: chaos alom, en slechts een verkleinde niche-doelgroep kan zich tot het winnende kamp rekenen.
Capcom maakte in deze korte hands-on sessie dan ook meteen duidelijk: Dead Rising 4 is eerder voor de fans van Dead Rising 3 dan voor de aanhangers van Frank West van het eerste deel. De stemacteur is volledig nieuw (al klinkt deze aardig hetzelfde), de wapens zijn zelden alledaagse voorwerpen en de gekkigheid van het alles staat boven de nostalgie-factor. Uiteraard betrof het hier slechts een korte demonstratie, maar in alles schemert het door dat dit een directe voortzetting is van Dead Rising 3, maar dan met een lichte knipoog naar het verhaal van het origineel. Je merkt het in de wapens, de besturing en uiteraard ook de graphics, die tot dusver weinig vooruitgang lijken te boeken op de originele Xbox One launch-titel.
Meer van hetzelfde?
Uiteraard houdt dat in dat je weer door talloze zombies mag snijden, rijden, slaan en gaan, maar de bekende problemen van de voorgaande iteratie steken wederom de kop op. De framerate van Dead Rising 4 lijkt her en der te haperen, de resolutie en anti-aliasing is van lagere kwaliteit en alsnog lijkt de game niet bepaald stabiel te draaien. Tweemaal bevroor de herboren Frank in het midden van een cruciale actie en eenmaal crashte de persdemo gewoon in zijn totaliteit. Natuurlijk, er wordt nog volop gewerkt aan de game, maar gezien de ervaringen in het verleden, belooft dit weinig goeds. Dead Rising 3 kampte immers ook met flink wat grafische probleempjes, die pas laat tot nooit weggepoetst werden.
Mocht de game echter toch nog aardig geoptimaliseerd en gepolished worden, dan kunnen we wel spreken van een prima voortzetting voor fanaten van het tweede en derde deel in de franchise, zij het nu met een knipoog naar het origineel. Denk aan het zelf in elkaar zetten van bizarre wapens, dikke zombie-combo’s aan elkaar rijgen en het vrijuit bepalen wie je redt en waar je zoal wel en niet gaat staan. Die nieuwere elementen van de franchise worden dan wel weer gecombineerd met Frank Wests obsessie met fotografie (ditmaal prachtig verwesterd tot het veelvoudig maken van selfies) en natuurlijk een terugkeer naar het gigantische winkelcentrum, wat nu meer in de vorm van een gethematiseerd pretpark tijdens kerstmis aanneemt. Technische mankementjes of niet: het belooft in ieder geval veel goeds voor iedereen met een schijthekel aan zombies. Steek ze in de fik met een vuurwerkkruisboog of rijt ze uiteen met een bizar exo-skelet: het levert toch zeker een boel bloederig genot.
Voorlopige conclusie
Dead Rising 4 is zonder twijfel een aparte einzelgänger in het land van de zombie-survival games. De game poogt een vleugje van de Japanse oorsprong te combineren met een boel verwesterde gameplay-elementen, waardoor een opvallende tweedeling ontstaat. De vraag is echter of het liefhebbers van de eerdere én de latere delen tevreden weet te stellen, al lijkt alles erop dat het toch meer om de recentere gameplay lijkt te gaan. Over-the-top zombie-plezier dat zelfs toegankelijk moet zijn een losse vier-speler co-op modus, maar dan wel met de basis die de Japanners ooit smeedden voor de franchise. Mochten de technische mankementjes ditmaal tijdig weggewerkt worden, dan zou Dead Rising 4 nog best een interessante titel kunnen worden. Niet zo zeer voor het ene of het andere kamp van de Dead Rising-liefhebbers, maar meer in het totale plaatje van het genre. Dead Rising 4 wordt mogelijk de enige zombie-survival die eigenlijk overal schijt aan heeft. Stereotypes, grafische standaarden en de vaste regels van en hedendaagse zombie-game: weg ermee. En dat verdient misschien ook wel weer een lintje.
