Het was een zonnige zomerdag. Eén van de soort die de laatste tijd helaas een unicum is geworden. De tropische temperatuur zorgde voor kinderen die smeekten om verkoelend water en na flink pompen en vullen, voldeed ik aan hun wens met een badje in de tuin. Mijn nageslacht had dikke pret, maar ook de leeftijd waarop álles in het water moest. Dat laatste had ik vooraf moeten bedenken.
Wat er die dag gebeurde, staat net zo helder op mijn netvlies als het scherm waar jij nu naar kijkt. Mijn jongste dochter liep vanaf de wc terug naar de tuin en in het voorbijgaan pakte ze iets van tafel. Het duurde even voor ik mij realiseerde wat. Toen het kwartje viel, kwam ik voor mijn gevoel in slow motion van de bank, terwijl ik luide kreten uitstootte. De achtervolging, waarmee ik wilde redden wat er nog te redden viel, kwam natuurlijk te laat. De DualShock 3 lag al volledig onder water te rusten tussen de eendjes. Je snapt dus wel dat de titel van deze column mijn humeur van dat moment uitstekend omschrijft.
Meestal zijn het de games die mij laten vloeken. Mijn jarenlange ervaring kan niet wegnemen dat ik eigenlijk behoorlijk zuig en competitief zeker geen uitblinker ben. De extra harde extreme-modus van veel games is aan mij niet besteed en online trophies zijn voor mij sowieso een reden om verbaal flink los te gaan. Recent was mijn review-relatie met Mighty No. 9 ook weer een goed voorbeeld van een game die mij hartgrondig deed vloeken. Ik geef zelfs toe dat ik meerdere keren zo hard met mijn vuist op tafel heb geslagen dat ik er last van kreeg. Super leuk zo’n ontspannen hobby!
In het verleden hebben de license tests van Gran Turismo mij tot waanzin gedreven en ook het The Reveal level uit Rayman: Origins kostte mij veel bloed, zweet en bittere tranen. Er zijn genoeg andere voorbeelden, want veel games hebben het in zich om mij zo erg te frustreren dat de controller kraakt in mijn handen. Ik wil de games niet laten winnen, maar soms is de uitdaging zo groot dat ik moet berusten in mijn falen. De berusting komt dan wel pas na een onvervalste rage quit, een fenomeen waarover op YouTube genoeg materiaal te vinden is. Ik vraag mij overigens vaak af wat het waarheidsgehalte van de meerderheid van die video’s is.
Opmerkingen over games die zó erg frustreren dat je een controller door het beeldscherm wilt gooien, zijn meer bedoeld om een clichématig punt over de moeilijkheidsgraad te maken en ik kan mij niet voorstellen dat ik ooit boos genoeg wordt om daadwerkelijk hardware de vernieling in te helpen. Regelmatig ben ik wel tot die grens gekomen. Vreemd is het eigenlijk dat een hobby, die ik zo vaak ontspannend noem, ook ontzettend op mijn zenuwen kan werken. Ach…ik ben door de jaren heen wat rustiger geworden en mocht het allemaal teveel worden, dan kan ik altijd nog de roze 3DS met Hello Kitty stickers van mijn oudste dochter grijpen om een game als Teddy Together op te pakken. Van een teddybeer aaien wordt iedereen toch rustig?