De Total War-franchise gaat inmiddels al een geruime vijftien jaar mee en dat betekent dat de meest interessante historische gebeurtenissen ondertussen wel al minstens één keer voorbij zijn gekomen in de games van The Creative Assembly. Met Shogun, Medieval, Rome, Empire, Napoleon en Attila zijn al heel wat Total War-games de revue gepasseerd en een vernieuwende historisch verantwoorde setting, die ook nog eens past in de franchise, is niet gemakkelijk te bedenken. Ditmaal is The Creative Assembly dan ook een andere weg ingeslagen en wel die van de fantasy. Het uiteindelijke resultaat is Total War: Warhammer.
Vrijheid
Met de Warhammer fantasy-setting heeft The Creative Assembly een stuk meer creatieve ruimte gekregen dan bij voorgaande Total War-games, die toch tot een bepaalde hoogte historisch verantwoord waren. Natuurlijk moet de Britse ontwikkelaar zich bij Warhammer ook binnen de lore van Games Workshop manoeuvreren, maar die biedt een stuk meer vrijheid dan de Romeinse tijd, om maar wat te noemen, en dat is ook duidelijk terug te zien in het eindproduct. Hoewel het Warhammer-universum uit tal van rassen bestaat, heeft The Creative Assembly zich voor de game beperkt tot vier rassen waarmee je een campaign kunt spelen: The Empire, Greenskins, Dwarfs en Vampire Counts. Daarnaast zijn er nog de niet speelbare Chaos Warriors, waarvan de grote horden zonder eigen steden je na circa honderd beurten in de campaign lastig komen vallen. Hoewel dit aantal behoorlijk klein lijkt en facties als Skaven, Lizardmen en Dark Elves ontbreken, is dit tot een zekere hoogte wel te verantwoorden.
De verschillen tussen ieder ras zijn in Total War: Warhammer namelijk immens veel groter dan bij voorgaande Total War-games en dat laat zich op tal van fronten merken tijdens het spelen van de campaign. Hierbij doet het spelen met The Empire het meeste denken aan een reguliere factie van de gemiddelde Total War-game. Dat is niet zo vreemd, want The Empire bestaat immers gewoon uit mensen. Spelen met één van de andere facties heeft echter de nodige impact op je speelstijl. Zo leven de Vampire Counts in gecorrumpeerde gebieden, die schade toe brengen aan legers van andere facties die hierdoor marcheren. Tegelijkertijd overleven de legers van de Vampire Counts het ook maar een beperkte tijd in ‘het land van de levenden’ en dus dien je bijvoorbeeld belegeringen niet oneindig lang te laten duren, want je leger wordt steeds zwakker. De Greenskins zijn ten opzichte van de andere facties beperkter in de mogelijkheid om geld te verdienen en zijn meer gericht op vechten met andere facties en rassen. Dit toont zich in de fightness-statistiek, als je leger te lang niet vecht met opponenten dan gaat men onderling maar knokken.
Bij de Dwarfs moet je rekening houden met Grudges, wrok dat ze koesteren jegens andere facties die hun onrecht aandoen, bijvoorbeeld doordat je een stad is ingenomen of een Hero geliquideerd. Naar mate het wrok verder oploopt, en je hier niets aandoet, heeft dit steeds grotere gevolgen voor onder andere de ‘public order’ in je steden. Dit kan soms flink frustrerend zijn, als je een keer bent aangevallen door een hero of leger van een factie die zich een paar beurten later, als je weer op kracht bent, enkel aan de andere kant van de map bevindt. Hiernaartoe marcheren is dan een recept voor falen, omdat je zonder twijfel meer vijanden ontmoet, terwijl niets doen je leger uiteindelijk ook verzwakt. In mindere mate geldt dit ook voor missies die je soms krijgt voor een ‘quest battle’, waaraan je goede loot voor je legerleiders kunt verdienen. Deze bevinden zich soms immens ver van je eigen gebied en dat is simpelweg niet altijd even haalbaar. Zeker doordat je met bijvoorbeeld de Vampire Counts je niet kunt vestigen in de bergsteden van de Dwarfs en Greenskins, om zo een veilige uitvalsbasis te hebben in de beurt van de missielocatie.
De loot die je bij een quest battle, maar ook bij gewone gevechten, kunt verdienen, kan je gebruiken om je legerleiders te versterken. Bijvoorbeeld door middel van armor, speciale wapens, maar ook bonussen voor je gehele leger. Sowieso is de impact van je legerleiders behoorlijk groot en dat komt doordat je ze kunt levelen naar je eigen voorkeur. Iedere keer dat je legerleider in level stijgt, ontvang je een skill point die je kunt inzetten in een drietal verschillende skill trees. De eerste focust zich specifiek op de kwaliteiten van je legerleider op het slagveld en kan, afhankelijk van de factie, toegang geven tot onder andere diverse spreuken en betere armor. De tweede tree zorgt voor bonussen waar andere legereenheden tijdens een gevecht van profiteren en middels de derde skill tree bezorgt je legerleider onder andere bonussen aan de steden en provincies waar die zich bevindt. Voor je factieleider zijn er daarnaast nog diverse extra upgrades beschikbaar, waaronder een aantal bijzonder krachtige mounts. Waardoor je je factieleider van The Empire bijvoorbeeld kunt laten zetelen op een griffioen.
Gelijkheid
Niet alleen tijdens de campaign dien je rekening te houden met de nodige vernieuwing en verandering, ook op het slagveld is er het nodige veranderd. Dit komt voornamelijk door de introductie van monsters en magie. Niet alleen kunnen er nu ook trollen of reuzen het slagveld betreden, tot de schrik van je vijand of eigen units, ook vliegende gedrochten maken hun opwachting op het speelveld. De impact van vliegende eenheden an sich is echter niet gigantisch, al is het wel degelijk een extra troef in je handen. Met uitzondering van de Gyrocopters van de dwergen vechten alle vliegende units gewoon op de grond en is de kracht van zulke troepen enigszins te vergelijken met de snelheid die cavalerie je biedt.
Ook voor magie geldt dat het niet game-brekend is. Natuurlijk kan een goed getimede spreuk je net de overhand geven door je eigen eenheden te versterken of schade toe te brengen aan vijandige soldaten of de leider, maar het zal je niet ineens op magische wijze van de ondergang redden in een duidelijke ondertalsituatie. Spreuken kun je dan ook niet onbeperkt gebruiken, maar vereisen naast een herlaadtijd ook een hoeveelheid power. Hoeveel power je kunt gebruiken, verschilt bij de start van ieder gevecht. Daarnaast kan je een spreuk als het oproepen van een zombie-eenheid bij de Vampire Counts sowieso maar maximaal twee keer in een gevecht gebruiken.
Ieder ras heeft daarnaast zijn eigen zwakke en sterke punten op het slagveld. Ook hier geldt globaal dat The Empire een beetje de allrounders zijn. Dit geldt in mindere mate ook voor de ongeorganiseerde Greenskins. Dwarfs zijn krachtig en sterk bepantserd, maar ontbreekt het aan snelheid, mede door het gemis van cavalerie. De Vampire Counts moeten het stellen zonder artillerie en andere langeafstandswapens, maar zijn goed bedeeld op magie- en monsterfront en beschikken tevens goedkope units als zombies en skeletten, die je zonder moeite de dood injaagt of gebruikt als levend schild tegen vijandige artillerie en boogschutters.
Stabiliteit
De laatste jaren staan de lanceringen van Total War-games niet bepaald bekend als bijster soepel en leverde The Creative Assembly nog al eens een onstabiele game af, die een aantal patches nodig had om goed te functioneren. Met de release van Total War: Attila leek de studio zijn leven al wat gebeterd te hebben en deze positieve lijn lijkt men met Total War: Warhammer door te zetten. Hoewel ik de game enkel op mijn eigen pc heb kunnen testen, heeft dit slechts tot een tweetal kleine problemen geleid in meer dan twintig uur speeltijd, geen al te slechte statistiek dus.
Conclusie
De verandering van een historisch verantwoorde setting naar fantasy is misschien wel het beste wat de Total War-franchise kon overkomen. Het zorgt ervoor dat The Creative Assembly tal van vernieuwingen door heeft kunnen voeren die de serie goed doen. Zelden waren de strijdtonelen zo episch als bij Total War: Warhammer, waarbij het meer dan ooit een genot is om in te zoomen op het slagveld, waar te midden trollen, zombies of gigantische spinnen de magische spreuken je om de oren vliegen. Hoewel de game slechts vier speelbare rassen bevat voor de campaign, zat er niet eerder in de franchise zoveel verschil tussen ieder ras en dat maakt het doorspelen van iedere campaign tot een must. Het voornaamste kritiekpunt voor Total War: Warhammer is uiteindelijk dan ook misschien wel gewoon de naam, want hoe voor de hand liggend was Total Warhammer wel niet?