Review: Dark Souls 3

April is aangebroken en dat betekent zelfpijniging: Dark Souls 3 is uitgekomen! Het concept is bekend: een RPG met een belachelijk hoge moeilijkheidsgraad, waarin je een wereld verkent, maar nauwelijks expliciete informatie hoeft te verwachten. Aangezien Dark Souls 3 waarschijnlijk de laatste Dark Souls zal zijn, hopen we natuurlijk allemaal dat het een waardige afsluiter wordt. Na een urenlange pijniging kan ik volmondig zeggen: jazeker!

Dood, dood en nog meer dood

Veel mensen waren vooraf bezorgd over het succes van de Dark Souls-franchise. Zou dit er niet voor zorgen dat From Software het derde deel te veel versimpelt? In mijn ervaring valt dat wel mee. Voor mij voelt de game íéts simpeler aan dan de eerste Dark Souls, maar dat komt waarschijnlijk doordat ik dat deel op pc speelde en weigerde een controller aan te sluiten. In Dark Souls 3 ga je nog steeds heel erg vaak dood.

Dark Souls 3 maakt namelijk goed gebruik van de nieuwe generatie consoles. De kunstmatige intelligentie kan nu meer en complexere vijanden aansturen. Waar de vijanden in eerdere Dark Souls-games nog rekenden op óf intelligentie óf grote aantallen om het de speler moeilijk te maken, worden die twee nu gecombineerd. Als je tegenover een groep van drie of vier ondoden staat, is de kans bijvoorbeeld groot dat die allemaal nét na elkaar aanvallen. Daarnaast ligt het algehele tempo van de combat een stuk hoger dan in voorgaande delen. Gelukkig gaat dit niet ten koste van het gevoel van de wapens. Als je met een bijl vecht, voelt het nog steeds aan als een bijl. Aangezien ik dit een van de grootste pluspunten van de Souls-franchise vind, kan ik dat natuurlijk alleen maar toejuichen.

Maar naast een robbertje matten draait Dark Souls 3 natuurlijk om verkenning van de wereld. Dit aspect is tot in de puntjes verzorgd. Om bijna elke hoek is wel wat interessants te vinden en er is haast geen kamer zonder belang. Daarom is het ook niet erg dat je zo vaak sterft in de game: wie weet vind je wel een nieuw puzzelstukje van het verhaal terwijl je terugloopt naar je verloren Souls. Of misschien ligt er wel een wapen of upgrade verborgen, waardoor je die baas ineens wél kunt verslaan. Dat is misschien wel het meest indrukwekkende aan Dark Souls 3. Je sterft enorm vaak, je krijgt nauwelijks expliciete informatie over de spelwereld, maar tóch wil je blijven spelen. Sterker nog: ik denk dat de game minder leuk zou worden als je alle informatie voorgekauwd zou krijgen. Het is toch veel leuker om zelf na te denken over een wereld die zó interessant in elkaar zit?

Sfeervol sterven

Dark Souls is een dark fantasy-franchise, dus de sfeer is minstens net zo belangrijk als de daadwerkelijke gameplay. En als ik één ding moet kiezen als hét toppunt van Dark Souls 3, is het wel de sfeer. De graphics zien er prachtig uit, maar het absolute hoogtepunt is de soundtrack. Die past zich namelijk perfect aan de situatie aan. Bazen passen hun strategie aan en de soundtrack verandert mee. Wat er ook gebeurt, de muziek geeft het perfect weer. Ter illustratie: Vordt of the Boreal Valley was de eerste baas ooit waarbij ik gemengde gevoelens kreeg toen ik hem versloeg. Aan de ene kant was het natuurlijk best een prestatie, maar aan de andere kant kwam er nu een einde aan die epische muziek.

Dat wil echter niet zeggen dat het geluid als geheel perfect is. Waar ik iets minder over te spreken ben, zijn de geluidseffecten. De positie van de camera bepaalt de richting waar die vandaan komen. In het geval van aankomende vijanden is dat misschien handig, zodat je weet naar welke kant je de camera moet draaien. Maar tijdens een gesprek met een NPC kan het zijn dat het spraakgeluid volledig wegvalt, omdat de camera achter de spreker staat. Dat is natuurlijk een beetje vreemd, aangezien je karakter recht tegenover de NPC in kwestie staat.

Daarnaast vind ik het jammer dat je altijd hetzelfde geluidseffect te horen krijgt wanneer je een vijand raakt, of je nu een zwaard, bijl of toverstaf hanteert. Bij die eerste twee kan ik nog begrijpen dat hetzelfde effect wordt gebruikt, aangezien alleen echte wapenkenners het verschil zouden horen. Maar als je een vijand raakt met een bolletje licht, verwacht ik niet hetzelfde geluid als wanneer ik een zwaard in zijn been ram.

Maar om met een positieve noot te eindigen: het karakterontwerp in Dark Souls 3 is van topniveau. De vijanden zijn erg divers en niet slechts beperkt tot de Europese middeleeuwen, zoals dat in veel games wél het geval is. Er is bijvoorbeeld ook een type vijand dat lijkt op een combinatie van een Romeinse legionair en een Perzische Immortal uit de film 300. Ook over de bazen heb ik niets te klagen: ze zijn heerlijk grotesk en er zijn nauwelijks gelijkenissen tussen de ene en de andere baas, zowel grafisch als qua vechtstijl. De wapens en andere uitrusting zijn al net zo divers: van zwepen, zwaarden en toverstaven tot katana’s en boksbeugels, Dark Souls 3 heeft het allemaal.

Conclusie

Als ik Dark Souls 3 in één woord moet beschrijven, ga ik voor topgame! De moeilijkheidsgraad is heerlijk hoog, maar toch wil je blijven spelen. De sfeer en de spelwereld zijn van sublieme kwaliteit, net als het ontwerp van de vijanden en bazen. Over die laatste groep heb ik expres maar weinig gezegd in deze review, want dat zou al snel een spoiler zijn. De geluidseffecten die niet helemaal goed uitgewerkt zijn, kunnen het speelplezier in elk geval niet bederven.