Minecraft: Story Mode Episode 3 – The Last Place You Look

Na een prima eerste en een zeer matige tweede aflevering, zijn we inmiddels aanbeland bij het derde deel uit Telltales Minecraft: Story Mode. De hoop is dat met deze episode de snelheid terugkomt in de serie, die snelheid die de vorige episode plotsklaps verdwenen leek. Door het verschil in kwaliteit tussen Episode 1 en Episode 2 blijft het lastig om een duidelijke verwachting te scheppen van het volgende deel, maar gezien deze episode wordt geschreven door hetzelfde team als de eerste, ben ik in ieder geval wat gerustgesteld.

“In The End, it doesn’t even matter”

Het is chaos bij Jesse en kornuiten. Order of the Stone-helden Magnus en Ellegaard zijn kwaad weggelopen, Petra lijdt aan Wither Sickness, de laatste held is spoorloos en Jesse is radeloos. Hoe nu verder? Ten einde raad besluit de groep, zonder Magnus en Ellegaard, op zoek te gaan naar Soren, de laatste held.

Eenmaal aangekomen in het paleis van Soren blijken zombies, Creepers, skeletons en spinnen een flinke bak roet in het eten te gooien. Gelukkig komt de groep er dankzij een flinke serie aan Quick Time Events zonder kleerscheuren vanaf. Toch blijkt het vrijwel voor niks, want Soren is helemaal niet in zijn kasteel. De architect heeft zich namelijk teruggetrokken in de meest mysterieuze plek van Minecraft: The End.

Eenmaal aangekomen in The End blijken de problemen zich op te stapelen, met als voornaamste dwarsliggers de Endermen. Wonder boven wonder vinden de vrienden Soren en reizen ze met hun nieuw verkregen partner terug naar de Overworld, waar de Wither Storm inmiddels groter is geworden dan Sugar Lee Hooper op haar hoogtepunt. Gelukkig mengen ook Magnus en Ellegaard zich weer in de strijd, en met de hele wolfpack weer compleet binden ze de strijd aan met het allesverslindende wezen.

F-bom

De grootste tegenvaller aan Assembly Required was het ontbreken aan keuzemomenten en Quick Time Events. Deze kritiek lijkt door de makers ter harte te zijn genomen, want in The Last Place You Look kun je je kont nog niet keren of je wordt alweer geacht te springen, drie zombies te doden en je belastingafgifte in te vullen. Vooral in de vele gevechten die de aflevering kent komen de QTE goed uit de verf. Waar dit in de eerste delen makkelijk aanvoelden, wordt je hier al ontploffende Creepers ontwijkend naar het puntje van je stoel gedwongen.

Ook de humor bleek in de vorige episode ondermaats. Alleen een gesprek over een zogenaamde F-bomb kreeg me aan het gniffelen. Dezelfde f-bom kwam in deze aflevering ook weer voorbij, en bleek ook deze keer weer genoeg om me aan het lachen te krijgen. Toch bleef ook de humor in deze episode ondermaats, of eigenlijk grotendeels afwezig. Toegegeven, het verhaal is er op dit moment ook niet echt naar om flauwe grappen over poep en pies te maken, maar iets meer (woord)grapjes hadden wel gemogen.

Als een echte Telltale-game betaamt kent ook deze episode keuzemomenten. Dit was bij de vorige aflevering sterk, gezien je de eerste helft op twee compleet verschillende manieren kon spelen. In dit deel zijn ze ook zeker aanwezig, maar voelen wat leeg. Je kan er voor kiezen wie voorop loopt, of je iemand aardig of kortaf antwoordt, maar veel invloed op het verhaal heeft het niet.

Zaagmans

Met de derde van de vijf afleveringen is het midden van de serie bereikt. Dat is goed te merken, want vanaf dit deel werkt het verhaal langzaam richting het einde: de orde is compleet, de f-bom is klaar van gebruik en Reuben is schattiger dan ooit. Misschien maar beter ook, want het lijkt er een beetje op alsof het verhaal op begint te raken. De verschillende verhaallijnen die er waren, de Order bij elkaar krijgen, Petra’s ziekte en het zelfvertrouwen van hoofdpersoon Jesse raken elkaar al bijna aan. Deze episode barstte van de energie en ik zat dus ook, in tegenstelling tot deel twee, de hele tijd op het puntje van mijn stoel. Het zal me benieuwen of ze deze energie vast weten te houden in de laatste twee episodes…

Conclusie

The Last Place You Look bleek een verademing na de vorige aflevering. Ik had het gevoel dat ik daadwerkelijk een game aan het spelen was, en niet zozeer een film aan het kijken was zoals bij Assembly Required wel het geval was. De overvloed aan QTE’s bleek een welkome verandering, al mag het ‘butterfly effect’ uit de eerste aflevering wel terugkomen. Keuzes die je maakt lijken namelijk weinig invloed te hebben op het verhaal, terwijl dat in de vorige episodes wel zo was. Ook bleek in deze aflevering de humor wederom ondermaats. Het feest der herkenning dat de serie zou moeten zijn is zeker aanwezig, maar komt de afgelopen twee delen niet helemaal goed uit de verf. Toch heb ik er het volste vertrouwen in dat Telltale werkt naar een episch einde, gezien het verhaal en de overige series van de ontwikkelaar.