Review: Far Cry Primal

Met het in 2012 verschenen Far Cry 3 bracht Ubisoft de nodige veranderingen in de franchise en deze vernieuwing werd grotendeels lovend ontvangen. Twee jaar later volgde Far Cry 4 en hiermee bouwde Ubisoft voort op het met Far Cry 3 ingeslagen pad. Het leverde wederom een uitstekend spel op, maar tegelijkertijd werd het gebrek aan vernieuwing door sommigen als teleurstelling ervaren. Met Far Cry Primal heeft de Franse uitgever, op het eerste oog, geluisterd naar deze kritiek, want ditmaal wordt er een uitstapje gewaagd naar de oertijd!

Takkar the Beastmaster

In Far Cry Primal krijg je holbewoner Takkar, lid van de Wenja-stam, onder de knoppen. Het leven in de oertijd is niet gemakkelijk, met rondbanjerende sabeltandtijgers en mammoeten, en dat geldt zeker voor de Wenja-stam. Het uitgestrekte Oros wordt namelijk niet alleen door Wenja’s bevolkt, maar ook door de kannibalistische Udam en door vuur geobsedeerde Izila. Deze stammen zijn, in tegenstelling tot de Wenja, verre van vredelievend en hierdoor zijn de Wenja nergens veilig. Dit zint Takkar niet en samen met stamgenote Sayla besluit hij een nieuwe, veilige thuisbasis voor de Wenja op te zetten. Hoewel het verhaal in Far Cry 3 en 4 ook niet bijzonder sterk was, werd de verhaallijn in deze voorgangers gered door respectievelijk Vaas en Pagan Min. Schurken die de nodige persoonlijkheid bezaten en daardoor voor memorabele momenten zorgden. In Far Cry Primal ontbreekt een dergelijke sterke persoonlijkheid en dat heeft als gevolg dat het verhaal in Primal je nooit echt weet te pakken.

Een nederzetting met slechts twee bewoners stelt natuurlijk weinig voor en dus ga je op zoek naar andere Wenja om je basis te versterken. Je trekt dus de wildernis van Oros in om talloze Wenja te bevrijden en toe te voegen aan je kamp. Daarnaast ga je op zoek naar een aantal vaardige krijgers die jou meer kunnen leren over onder andere het jagen en vechten. Door deze personen naar jouw kamp te leiden, krijg je de toegang tot nieuwe vaardigheden in een behoorlijk uitgebreide skill tree. Als deze stamleden zich eenmaal gevestigd hebben in jouw nieuwe Wenja-dorp kan je ze ook van een hut voorzien, die vervolgens ook nog eens geüpgraded kan worden, om zo toegang te krijgen tot nieuwe missies en voorwerpen.

Jagen en verzamelen

Voor het (ver)bouwen van deze hutten zal je eerst wel op jacht moeten, want voor niets gaat enkel de zon op. In voorgaande Far Cry-games moest er al op dieren gejaagd worden om hun vachten buit te maken en kon je tevens diverse plantjes plukken ter medicatie en dat element is van nog meer belang geworden in Far Cry Primal. Naast dierenhuiden en bladeren moet je nu ook onder andere hout en steen verzamelen om wapens te maken, je uitrusting te verbeteren en de eerdergenoemde hutten te bouwen. In Far Cry Primal zal je dus meer dan ooit op jacht moeten en dus waan je je een ware holbewoner als je met een speer in je knuisten een nietsvermoedende yak besluipt. Op den duur kan het jagen en verzamelen echter ook best vervelend worden, als je nog net één vacht moet hebben van een onvindbare zeldzame wolf met een gestreepte vacht of wanneer je overgeleverd lijkt te zijn aan een kansspel als je de zeldzame versie van de south stone nodig hebt in plaats van de reguliere editie. Gelukkig komt men je hierin op den duur wel tegemoet, want de inwoners van je dorp vullen iedere dag de voorraad van diverse resources aan en naar mate je dorp groter wordt, doen ze dit ook in grotere getale. Het jagen en verzamelen is een bekend onderdeel uit de Far Cry-formule en ook zeker niet het enige bekende element dat in Primal terugkeert. Wel heeft Ubisoft in Primal, goddank, afstand gedaan van de torens om je omgeving te verkennen, deze zijn nu vervangen voor vijandige kampementen die je dient te veroveren.

Hiermee komen we aan op het meest interessante onderdeel van Far Cry Primal en dat is natuurlijk het vechten. Dit wijkt immers sterk af van de voorgaande games, want in de oertijd beschikte men over niet meer dan een pijl en boog, knots en speer. Dit is in beginsel dan ook je voltallige wapenarsenaal en daarom is het ontzettend jammer dat het vechten met de knuppels en speren zo simplistisch aanvoelt. Veel meer dan blindelings om je heen slaan, of je wapen richting de tegenstander te gooien, zit er niet in. Het volstaat in een gemiddeld gevecht wel om gewoon als een malle op R2 (of RB/linkermuisknop) te drukken. Gelukkig worden de gevechten op den duur wat interessanter doordat je de beschikking krijgt over diverse ‘gadgets’, zoals de sting bombs waarmee je de vijand lastigvalt met een zwerm boze bijen, een immer praktische steenslinger en ook kan je zowel je pijlen als knuppel en speer aansteken voor een extra pijnlijk effect. Daarnaast blijft het nog altijd bevredigend om vanaf gepaste afstand dood en verderf te zaaien met je pijl en boog.

Toch biedt dit wapenarsenaal je relatief weinig variatie gedurende de gevechten met de Udam, Izila en roofdieren. Dit terwijl één van de grootste pluspunten in de Far Cry-games nog altijd het gegeven is dat je gevechten op talloze manieren kunt aanpakken. Gelukkig komt er in Far Cry Primal dan ook nog een nieuwe spelelement om de hoek kijken, want protagonist Takkar is niet voor niets bekend als de ‘Beastmaster’. Je beschikt namelijk over de wonderlijke gave om onoplettende roofdieren te temmen en aan jouw zijde mee te laten vechten. Waar je in het begin enkel wilde honden en wolven kunt temmen, kan je, mits je de juiste vaardigheden aanleert, al vrij snel ook bergleeuwen, beren en sabeltandtijgers africhten en dat maakt het leven in Oros heel wat makkelijker én leuker. Hoe lang je ook speelt, het blijft ontzettend tof om constant een sabeltandtijger als een schoothondje om je heen te hebben en hem op te hitsen om onwetende vijanden een kopje kleiner te maken. Mocht je strijdmakker onverhoopt een maatje te klein blijken voor de tegenstand kan je hem daarnaast altijd weer genezen door hem wat vlees toe te werpen.

Halfslachtig

Hoewel Far Cry Primal qua tijdsgeest dus compleet afwijkt van voorgaande Far Cry-games is het spel overduidelijk een nieuwe iteratie in de Far Cry-franchise en weet het uiteindelijk minder te vernieuwen dan gehoopt. De potentie waar men met Primal over beschikt, wordt simpelweg niet ten volle benut. Zo is het bijvoorbeeld best aardig om je eigen thuishaven te creëren, maar uiteindelijk wordt er vrij weinig mee gedaan. Hoe tof zou het zijn, en compleet in lijn met het verhaal, als je dorp ook op willekeurige momenten aangevallen kon worden door de Udam en Izila. Echt vernieuwend is deze gedachte niet eens, een dergelijk element zagen we al geïntroduceerd worden in de Valley of the Yetis DLC van Far Cry 4.

De opbouw van je dorp voelt wat halfslachtig uitgewerkt en dat geldt tevens voor de dag- en nachtcyclus. Waar de nacht in het begin vol gevaren is, met name door de roedels wolven die overal opduiken, is deze dreiging vrij snel verdwenen op het moment dat je ’s nachts rondloopt met bijvoorbeeld een beer of jachtluipaard aan je zijde. Het zorgt ervoor dat de nacht, behalve wat irritatie door al die wolven, nauwelijks iets toevoegt en ik betrapte mezelf er al vrij snel op dat ik de nachten oversloeg door een bed op te zoeken. Hoewel zulke zaken Far Cry Primal niet tot een slechte game maken, had er overduidelijk meer uit het spel, zeker met deze setting, gehaald kunnen worden en dat is een zeer jammerlijke constatering.

Conclusie

Far Cry Primal brengt ons met de oertijd een ongelofelijke toffe setting, die op een prima wijze is uitgewerkt. Het oerlandschap van Oros levert prachtige plaatjes op je tv of monitor en je waant je een echte holbewoner terwijl je jaagt op mammoeten, wolharige neushoorns en sabeltandtijgers. Toch stelt Far Cry Primal ook op diverse vlakken teleur. Het verhaal weet niet te boeien, het vechtsysteem is simplistisch en bovenal voelt Primal teveel aan als weer een Far Cry-game, waarin diverse kansen op net dat beetje extra vernieuwing gemist worden. Toch is Far Cry Primal zeker geen slechte game en is het nog altijd heerlijk om Oros te verkennen, zeker als je dit als een ware Beastmaster met een vervaarlijke sabeltandtijger of reusachtige beer aan je zijde doet.