Cobalt

In Cobalt neem je, mogelijk bijgestaan door je maten, de rol van de enige echte Agent Cobalt aan. Dit minuscule en schattige robotje leeft in een universum vol bizarre planeten, pratende paddenstoelen en tal van intergalactische conflicten. De wezens die bekend staan als ‘mensen’ lijken echter al een poosje uit het zicht, en laat jouw doel nou net het opsporen van de laatsten van deze legendarische soort zijn. Hoe precies? Geen idee. Maar had ik al gezegd dat je levensgevaarlijke sabeltandhamsters kan berijden en je dodelijke kogels weg kan koppen met je metalen hoofd? Dat kan namelijk, en meer hoef je eigenlijk niet te weten om Cobalt een kansje te gunnen.

Kogelvrije muurtjes zijn voor mietjes

In wezen neemt Cobalt je terug naar de gloriedagen van 2D actie-platformers. De game laat je tekeergaan in ‘meerollende’ tweedimensionale werelden, waarbij te allen tijde veel berust wordt op je vaardigheden in het spel. Niet zozeer de clichématige ‘perks’ die je kunt vrijspelen door genoeg te spelen, maar door gewoon net zo vaak dood te gaan totdat je snapt hoe je effectief te werk moet gaan met je pookjes en knoppencombinaties. Er zijn geen trucjes voor, als gamer zul je gewoon even moeten wennen aan hoe Cobalt zich laat besturen. Hoe je momentum bouwt bijvoorbeeld, of wanneer je wel en niet op drastische maatregelen moet overgaan.

Cobalt is in de basis een tweedimensionale shooter, waarbij snelheid en kundigheid van meer belang is dan je dure wapengerei of hoe precies je zelf als speler bent. Jouw ‘Metalhead’ hoofdpersonage biedt namelijk niet bijzonder veel weerstand tegen kogels of explosies en kan in een mum van tijd gereduceerd worden tot een hoopje schroot. De kunst is dus vooral om in beweging te blijven, wat voor het grootste gedeelte wordt gedaan door tijdig te rollen, springen, schoppen en glijden. Tegelijkertijd dien je goed te rouleren tussen de drie genres in wapengerei: geweren, voorwerpen om te gooien en uiteraard een voorwerp om een flinke mep mee uit te delen. Simplistisch in opzet, maar duidelijk.

Veel van deze verschillende wapens, alsmede de defensieve bewegingen, hebben ook een handige andere uitkomst. Zo kun je in de laatste, slow motion momentjes, voor je mogelijke dood nog kogels afweren door correct te rollen en is het mogelijk om gegooide explosieven terug richting de werper te keilen door ertegenaan te meppen of trappen. Wegduiken wordt niet aangeraden, het gevaar trotseren des te meer. Een speelstijl waar de gemiddelde gamer toch even aan moet wennen, de laatste generatie shooters is immers geïndoctrineerd door de immer veilige ‘cover’-mechanieken; opgegroeid achter kogel- en explosievrije muurtjes. Dit is andere koek.

Wat dat betreft verschilt Cobalt grondig van menig ander hedendaags schietspel. Weliswaar kun je er ook voor kiezen stukjes van de omgeving te benutten of om stealthy sluiptechnieken toe te passen, maar uiteindelijk komt het allemaal vaak toch neer op één gigantisch en chaotisch bloedbad. En wie niet met zijn metalen kop naar voren het gevaar inrent, om aldaar triomfantelijk heen en weer te zwiepen, die sterft een miezerige dood. Deze wijze van aanpak is verder ook absoluut niet ‘easy to learn’, maar sowieso wel ‘hard to master’. En dat siert Cobalt enorm. Het kost je misschien een aantal rage quits en een flink dagdeel oefenen, maar als je eenmaal een dozijn vijanden uitmoordt in één aaneenschakeling van sierlijke zwiepen door het ganzen level, dan voelt dat simpelweg heerlijk.

Porno heeft een duidelijker plot

Gameplay-gewijs heeft Cobalt het dus goed voor elkaar. De pittige manier van schieten en rollen, plus het daarbij passende gevoel voor beloning, biedt immers goed te vertoeven vermaak. De verpakking van die unieke gameplay slaagt er echter niet helemaal in om even overtuigend te zijn. Qua verhaal is Cobalt mager en onduidelijk opgebouwd, het basale plot wordt immers grotendeels verteld middels tekstwolkjes en optioneel te lezen verslagen op terminals in de omgeving. Soms zijn de lapjes tekst geinig bedacht of doorbreken ze die beruchte vierde muur, maar vaker haalt het de vaart uit je spelervaring of komt het allemaal ‘lekker boeiend’ over. Ik ken erotische films met duidelijkere manieren van een verhaal opbouwen.

Een speelsessie met Cobalt is absoluut geen diepgaand epos. Je reist van planeet naar planeet, schiet/rolt/glijdt wat vijanden overhoop, verzamelt hun buit, raakt verdwaald in de tweedimensionale wereldjes, vindt/vermoordt wat er te vinden/vermoorden viel en teleporteert uiteindelijk weer terug je naar je trouwe schip, sterker en rijker dan ooit tevoren. Begrijp me niet verkeerd: dat kan allemaal erg vermakelijk en verslavend zijn, maar qua verhaal of overzicht biedt het soms nauwelijks tot geen houvast. Meermaals werd mij niet helemaal duidelijk hoe de levels in elkaar staken of wat nou precies de bedoeling was. De beste manier om een specifieke vijand uit te schakelen is, waarom de UI zo ontiegelijk klein is, hoe je een kluis kraakt of het feit dat je levels op verschillende manieren kunt uitspelen: de uitleg is zoek of gaat gewoon verloren in alle tweedimensionale drukte. Ik snap dat de game je opzettelijk niet te veel aan het handje wil houden, maar eindeloos verdwalen omdat de minimap of de user interface niet duidelijk is, is eerder een slordigheid van de ontwikkelaar dan een onderdeel van de gameplay, als je het mij vraagt.

Knallen in co-op

Waar Cobalt echter wél in uitblinkt, zijn de toegankelijke coöperatieve en multiplayer onderdelen van het spel. Er zijn wat bekende competitieve modi uit andere games geëxtraheerd naar deze indie-shooter, maar naar mijn idee verdient het lokale samenspel wat Cobalt mogelijk maakt toch de dikste pluim. Tot en met vier spelers kunnen samenspelen op één pc of console, elk met hun eigen Metalhead op hetzelfde, grote scherm. De kunst is wel om enigszins bij elkaar te blijven, maar wat daar uit voort kan komen, is zeker de moeite waard. Cobalt in je eentje spelen leidt vaak al tot vermakelijke en supersnelle intergalactische bloedbaden, maar met meer spelers vermeerdert de chaos significant. Robotjes vliegen in het rond, gevolgd door kogels, lasers en projectielen, bij vlagen bijgestaan door een forse dosis epische slow motion. Een genot voor gamers die graag op de bank samenspelen, al werkt het uiteraard ook prima over het interwebs.

Bijkomend voordeel van de co-op is ook dat het spel wellicht een tikkeltje vergevingsgezinder wordt. Dat je sterft hoeft niet langer te betekenen dat je het hele stuk opnieuw hoeft af te leggen, je compagnon kan het immers ook nog tot het volgende checkpoint redden en jullie weer een extra kans op overwinning gunnen. Plus, in alle chaos hebben respectievelijk meer Metalheads ook meer kans om te overleven. Speelstijlen en wapenkeuzes kunnen elkaar aanvullen voor betere resultaten, alsmede natuurlijk het delen van upgrades en verschillende explosieven. Klinkt allemaal erg tactisch, maar komt wederom aan op het (gezamenlijk) beleven van een heleboel on-screen chaos. Rennen, rollen, schieten en elkaar de kop van het lichaam af schreeuwen als het fout gaat: fantastisch vertier voor een avondje knallen met je maten in de woonkamer.

Geen eigen smoel?

Ondanks de vermakelijke gameplay en een minstens net zo goede coöperatieve spelmodus, kent Cobalt mijn inziens nog wel één groot gemis. De game ontbreekt namelijk aan een eigenzinnige charme. Uiteraard vormt de chaotische gameplay deels een uniek gezicht voor Cobalt, maar los daarvan spreekt de audiovisuele stijl hier absoluut geen boekdelen. De Metalheads en de vele andere personages zijn koddig, maar verre van origineel of echt goed uitgedacht. Hetzelfde geldt voor de verschillende planeten en de bijbehorende achtergrondjes die ze produceren. Het voelt allemaal een beetje dertien in een dozijn: Cobalt probeert van alles goed te doen qua stijl, maar slaagt slechts op een paar fronten met het echt overbrengen van een eigen flair. Dat terwijl menig andere indie-titel met minimale middelen (of financiële infusies van grotere instanties) uiteindelijk toch een uniek overkomen weet neer te zetten. Jammer genoeg lijkt dat hier minder het geval, al kan het natuurlijk ook puur een kwestie van smaak zijn. Ik moet bekennen vaak uitgekeken te zijn op het uiterlijk van Cobalt.

Uiteraard vervalt dit gehele argument als je deze game gewoon coöperatief met je maten op de bank ploft, het liefst nog met een alcoholische versnapering of twee. Chaos overstemt het kale overkomen van de game en de soms ietwat saaie achtergronden worden bedekt achter zeeën van kogels en in het rond spattende robots en aliens. Duidelijk is dat de game ook met name bedoeld is voor dit soort vermaak, in plaats van een solo-ervaring voor je eenzame zelf. Dan kun je weliswaar ook rekenen op wat gekheid, maar grote kans dat de kille en gebrekkige charme van Cobalt je motivatie af en toe in de kiem smoort.

Conclusie

Als het aankomt op de kern van gameplay, dan is Cobalt een ruwe diamant. Het pittige en razendsnelle rollen, schieten, ontwijken en meer gekkigheid zorgen voor een chaotische maar o zo vermakelijk ervaring, mits je het eenmaal een beetje onder de knie weet te krijgen. Al helemaal als je bedenkt dat je dit alles heerlijk kunt ervaren met wat vrienden erbij, het liefst gezamenlijk op de bank. Jammer is alleen wel dat de verpakking van dit knotsgekke diamantje wat minder charmant overkomt. Qua verhaal en visuele stijl voelt Cobalt wat ongeïnspireerd en in de afwerking en verzorging van de game is het geheel soms wat onduidelijk. Dat wil echter niet zeggen dat dit geestenkind van Oxeye Games en Mojang gedoemd is te floppen, in tegendeel zelfs. Voor hen die kunnen leven met wat karige backdrops en een gebrekkige uitleg en verhaallijn, biedt Cobalt misschien wel dé coöperatieve game van 2016. Deze game is wild, daagt je flink uit en biedt urenlang aan plezier met onder meer glijden, gooien, springen, wallruns en een spitsabonnement naar de hemelpoorten. Want falen in Cobalt zul je zeker, maar dan wel onder het genot van een heleboel tweedimensionale chaos…