Wat maakt Assassin’s Creed tot Assassin’s Creed? Het klinkt bijna poëtisch om erover na te denken, maar in feite is het juist deze vraag die al vele jaren de fans van Assassin’s Creed bezig houdt. De eerste stappen met Altaïr vond ik geweldig, heerlijk mysterieus in de oudheid. De gebeurtenissen met Ezio waren ook boeiend, want die games brachten leuke vernieuwingen naar de franchise zonder afbreuk te doen aan de voor mij zo toffe identiteit van Assassin’s Creed. Met deel 3 in Amerika en Black Flag op het water raakte Ubisoft mij kwijt. Hoe leuk veel crewleden en mede-GN’ers die delen ook vinden, voor mij had de franchise niet meer die unieke vibe van weleer. Unity trok vorig jaar weer mijn aandacht en sinds de eerste onthullingen van Assassin’s Creed: Syndicate begint het weer te kriebelen. Weet dit deel een fan van het eerste uur weer enthousiast te maken?
Broer en zus
In Assassin’s Creed: Syndicate gaan we wederom naar een nieuwe setting. Deze keer is het Victoriaanse Londen aan de beurt. Een roerige tijd vol ontwikkelingen, mede dankzij de Industriële Revolutie. Er wordt gezwoegd in fabrieken waar de omstandigheden bikkelhard zijn. De directeuren en andere ‘hoge heren’ laten hun welvaart goed gelden. Kortom, het Londen van Assassin’s Creed: Syndicate is een stad vol tegenstellingen. Een stad vol complotten, verraad, mysterie en moord. En een stad van broer en zus Jacob en Evie Frye.
Jacob en Evie behoren tot de assassins en zien het als hun missie om Londen weer terug te geven aan het volk. De Tempeliers hebben de stad in hun macht, door hun aanwezigheid in diverse bendes, en daar willen broer en zus Frye een spreekwoordelijk stokje voor steken. Dat je twee hoofdpersonen tot je beschikking hebt, zorgt er ook voor dat je twee speelstijlen voor je kiezen krijgt. Jacob is de wat lompere vechter van de twee en Evie is de echte sluipmoordenaar, die desondanks hele brute acties kan uitvoeren. Beide hebben uiteraard het typische Assassin’s Creed-palet aan vaardigheden tot hun beschikking, waarbij je zonder problemen enorme gebouwen beklimt, door de nok van fabriekshal rent of een passerende koets gebruikt om snel te ontsnappen. In ware GTA-stijl kan je ook een koets kapen! Je kunt zelfs op het dak van een koets in gevecht zijn of tijdens een bloedstollende ontsnapping vanaf een dak op een koets springen en meteen weer door naar een volgend gebouw. Super intens en heel tof.
Mede dankzij een nieuwe gadget kan je de vaart er goed in houden tijdens het spelen. Je beschikt namelijk over een rope launcher, waarmee je razendsnel vanaf de grond naar het dak van een gebouw schiet of als een soort zipline van het ene naar het andere gebouw zoeft. Je beklimt er niet zomaar een gigantisch gebouw mee, maar het is wel een ideale hulp om snel van de straat te raken als je midden in een spannende achtervolging zit of snel weg te komen als je over daken rent. Een herkenbaar concept voor gamers die bekend zijn met bijvoorbeeld de recente Batman-games en ook in Assassin’s Creed: Syndicate werkt het zeer goed. Het stukje tempo bij vlagen komt de beleving zeker ten goede.
Samen is niet alleen
Jacob en Evie staan er niet alleen voor in hun strijd tegen de ongewenste heersers en bendes. Samen met je medestrijders, de Rooks, trek je ten strijde. In het verlengde van de gameplay uit Assassin’s Creed Brotherhood kan je nu ook in Syndicate echt samen met jouw gang gevechten aan gaan. Het voelt heerlijk om als leider van je groep je makkers voorop in de strijd te zien gaan en met een soort Gangs of New York-vibe te knokken met een andere bende, terwijl je wilt afrekenen met hun leider.
Helaas blijft het vechten voor mij een minpuntje van Assassin’s Creed. Voor mijn gevoel is er alleen maar meer nadruk op komen te liggen de afgelopen jaren en juist daardoor is zo duidelijk geworden dat het vechten niet heel veel uitdaging biedt. Het voelt wat eenvoudig aan en het gebeurt niet snel dat je je echt belaagd voelt als je merkt dat je flink in de minderheid bent. Ondanks dat men ook dit jaar weer wat extra’s heeft toegevoegd in de vorm van speciale bommen en nieuwe wapens, blijft het oppervlakkig. Ontsnappen is vaak leuker dan minutenlang knokken, dus dan verval je vanzelf wel weer in het sterkste aspect van Assassin’s Creed: het free runnen en de stealth gameplay.
Gelukkig kunnen zowel Jacob als Evie heerlijke counters en finishers uitvoeren, wat wel enige voldoening geeft als je toch aan het knokken bent. Ook het gijzelen van mensen, om ze tijdelijk als menselijk schild te gebruiken, is weer terug en zorgt voor wat extra dynamiek tijdens penibele situaties. Extra mogelijkheden zoals boksbeugels, de bekende werpmessen en ook de mogelijkheid om de omgeving te benutten – bijvoorbeeld met het laten neerstorten van zware tonnen op tegenstanders – zijn leuke extraatjes, maar ze verbloemen vooral dat de basis van het vechtsysteem nog steeds niet echt interessant is. Er gaat voor mij nog steeds niets boven het verkennen van de beste stealth-routes, stilletjes uitschakelen van vijanden en razendsnelle actie hoog boven de straten.
Net als zijn voorgangers kent Syndicate ook weer een lekker RPG-sausje, waarmee de game wat gewenste diepgang krijgt. Jacob en Evie hebben ieder een eigen skill tree, dus er valt genoeg te levelen en te upgraden. Hoewel je soms gedwongen wordt om met een van beide te spelen, met het oog op de ontwikkelingen van het verhaal, krijg je veel vrijheid om te kiezen met wie je een missie gaat spelen. Een zeer welkome mate van vrijheid, want zo kan je echt wat meer de nadruk leggen op Jacob of Evie, als een van beide je wat meer bevalt om mee te spelen.
Terug naar de roots
Weet je nog die vette multiplayermodus uit de eerdere Assassin’s Creed en de vele toffe momenten die je daarmee beleefd hebt? Natuurlijk niet, want elke poging tot een vorm van multiplayer was vreselijk. Genoeg franchises kunnen prima leven met alleen een singleplayer en daarom kudos voor Ubisoft Quebec dat ze niet door zijn gegaan met alle pogingen uit het verleden. Co-op uit Unity had misschien wel potentie, maar uiteindelijk hebben ze toch besloten om terug naar de roots te gaan. Assassin’s Creed draait om jouw avontuur, jouw acties en jouw manieren om het verhaal te beleven. Kortom, singleplayer.
Qua verhaal zit het deze keer wel snor, mede dankzij gastoptredens van diverse bekende figuren uit de Britse geschiedenis. Als speciale pre-order bonus bevat de game bijvoorbeeld twee extra missies omtrent Darwin en Dickens. Beide beroemdheden hebben zo hun vijanden en aan jou de taak om hun gedachtegoed veilig te stellen. Met deze missies ben je wel even zoet, dus het is een meer dan mooi gebaar richting gamers die Syndicate als pre-order bestellen.
Verder is het Londen van Assassin’s Creed: Syndicate een geweldige stad geworden. De stad leeft, er gebeurt veel, elke wijk zit vol met sfeervolle details en is heerlijk om te verkennen. Snikhete werkplaatsen in een fabriek, hobbelige straatjes met plassen water, woonwijken waar de arme jeugd op straat leeft. Sfeer! Ondanks dat Ubisoft Quebec niet eerder de leiding had over een Assassin’s Creed-game, hebben de dames en heren uit Canada een geweldige spelwereld opgezet. Hoewel veel gamers al jaren hopen op weer iets uit het Midden-Oosten of zelfs Japan als setting, heeft het Victoriaanse Londen me zeer aangenaam verrast. Het plaatje klopt en de sfeer is goed.
Bugs waren in voorganger Assassin’s Creed: Unity volop aanwezig en regelmatig onderwerp van gesprek. Dat is allicht ook een reden geweest voor het ontwikkelteam om de poging tot co-op van Unity te laten vallen en alleen te werken aan een perfecte singleplayer. Perfect is Assassin’s Creed: Syndicate zeker niet, want hier en daar is wel eens sprake van wat pop-up en doen NPC’s af en toe wat vreemde dingen. Wat mij betreft kleine minpunten, die in vrijwel elke open wereld-game wel te vinden zijn. Ik heb me er niet aan gestoord, dus game breakers waren het zeker niet.
Conclusie
Na de problemen van Assassin’s Creed: Unity had Ubisoft Quebec de loodzware taak om de franchise weer op de rit te krijgen. Goed nieuws: het is ze absoluut gelukt. Syndicate is een heerlijke Assassin’s Creed-game geworden met een Victoriaans Londen waar de sfeer vanaf druipt. Met Jacob en Evie als twee leuke hoofdpersonages heb je qua gameplay veel variatie tot je beschikking, samen met de nodige upgrades om te verdienen. Het vechten blijft een minpunt van de serie, maar daar staat nog altijd de heerlijke actie met free runnen en stealth tegenover.
Hoewel de structuur van een missie vaak al snel duidelijk is, zijn er meerdere wegen die naar Londen leiden. Extra tof is het als je merkt dat jouw eigen gang je bij staat in een gevecht, wat de vibe van bende-oorlogen een passend podium geeft. Terug naar de roots, dat was de insteek van Ubisoft Quebec. Het resultaat mag er wezen en heeft deze fan van het eerste uur inderdaad weer weten te boeien. Iets waar ik al wat jaren op heb gewacht. London baby!