Party Hard

Party Hard is een stealth party killing game waarin je speelt als een man die het spuugzat is dat er telkens zulke luide feestjes worden gegeven. Hij besluit dat het wel een goed idee is om een mes te trekken en iedereen op die feestjes te vermoorden. Zo komt hij bekend te staan als de ‘Party Hard Killer’. Hoewel de officiële beschrijving stelt dat het om feestjes van je buren gaat, trek je door heel Amerika om feestjes te beëindigen door simpelweg alle bezoekers aan stukken te snijden. Naast je mes kun je ook de omgevingen zelf (waaronder zelfs de auto’s die de politie wil gebruiken om jou mee naar het bureau te vervoeren) gebruiken om je dodelijke wraak te nemen op luidruchtige feestgangers. Inderdaad: dit is niet geschikt voor tere zieltjes.

Tijd om hard te feesten

Op zich is Party Hard een zeer vermakelijke game. Hoewel het concept me in eerste instantie sterk deed denken aan Hatred, is er een groot verschil met die titel: Party Hard neemt zichzelf totaal niet serieus. Alles aan de game is over-the-top, van de pixel art en de gameplay tot het verhaal.

Dat verhaal wordt verteld door middel van een gesprek tussen enerzijds een agent die op de Party Hard-zaak zat totdat bleek dat zijn eigen dochter op het eerste feestje aanwezig was, en anderzijds een psycholoog die zich wel enigszins in je motieven kan vinden. Op zich stelt het verhaal niets voor, want je hoeft maar een gemiddelde slasherfilm te kijken en je bent op de hoogte van de plotlijn. De manier waarop het gebracht wordt, maakt echter veel goed. Het is natuurlijk wél een gevalletje ‘je moet er van houden’. Ik vind het prachtig, maar dat is geen garantie dat jij het ook wat vindt.

De gameplay staat als een huis. Omdat Party Hard slechts twaalf levels bevat, moet de game het hebben van de moeilijkheidsgraad. Dit is het beste aspect van het spel: het is moeilijk, zonder echt frustrerend te worden. Je wordt zeer regelmatig opgepakt of neergeknuppeld, maar iedere keer is het overduidelijk waar je de fout in bent gegaan in het bedenken van je aanpak. De twaalf levels zijn allemaal wezenlijk anders, waardoor Party Hard ook een afwisselende game is. In veel levels zijn er ook andere dingen gaande dan een bezoekje van de Party Hard Killer: er kunnen bijvoorbeeld drugsdealers aanwezig zijn, waarop een SWAT-team besluit hen om zeep te helpen. Ook kan het zijn dat andere feestbezoekers worden gearresteerd voor jouw misdaden, wat er weer voor zorgt dat je weer iemand minder hoeft te vermoorden.

Wel is het helaas zo dat sommige levels stukken moeilijker zijn andere. Met het ene level ben je na twee of drie pogingen wel klaar, maar in andere levels word je al gauw tien tot vijftien keer opgepakt of neergeslagen. Dit kan echter ook te maken hebben met de ‘semi-procedurele’ opzet van de levels: iedere keer dat je een level opstart, worden er een paar kleine dingen (bijvoorbeeld de vallen die je kunt zetten of de indeling en/of functie van een bepaalde kamer) procedureel gegenereerd. Je krijgt dus telkens andere wapens en omgevingselementen om feestjes te verstoren, maar het ene wapen is natuurlijk sterker of handiger dan het andere.

Ook de soundtrack is prima. Ieder level heeft een eigen achtergrondliedje dat de feel van het level goed weergeeft. Echter, zoals ik al zei: je zit regelmatig vast bij bepaalde levels. In die gevallen wordt de muziek na een aantal pogingen helaas wat eentonig. Gelukkig gebeurde dat bij mij persoonlijk slechts bij een of twee levels, want anders hadden agressies kunnen ontstaan.

De schoonheidsfoutjes

Tot nu toe is deze review behoorlijk positief over Party Hard, maar dat wil niet zeggen dat er geen schoonheidsfoutjes zijn. Deze game is een product van een game jam-wedstrijd (ze bereikten de twee plek), waarna de ontwikkelaar het spel heeft uitgewerkt om het uit te geven. Er zijn nog enkele foutjes uit de originele versie overgebleven. De grootste fout die ik zelf opmerkte, zat in de AI. Een agent is geprogrammeerd om na een bepaalde tijd op te geven als hij je dan nog niet te pakken heeft. Hoewel dat redelijk klinkt, is dat een harde grens: ook als een agent nog maar twee stappen hoeft te zetten om je te arresteren, kan het zijn dat hij zich omdraait en weer in zijn auto stapt.

Ook de tekst in de game is wat gebrekkig. Er zitten wat taalfouten in, maar het grootste euvel zit hem in de verschillende speelbare karakters die je kunt vrijspelen: ook als je als moorddadige vrouw speelt, roepen mensen nog steeds dat “deze man een moordenaar is”. Deze slordigheidjes doen toch wat afbreuk aan een verder uitstekende game.

Conclusie

Party Hard is een verrassend leuke game. Er zitten wat schoonheidsfoutjes in, maar daar is vrij gemakkelijk overheen te kijken. Het spel is bovendien uitdagend, maar wordt nooit echt frustrerend. Toegegeven: van veel van de game-elementen (zoals de pixel art en over-the-top mentaliteit) moet je houden. Normaal gesproken houd ik zelf niet zo van zulke dingen, maar voor deze game maak ik graag een uitzondering. Met de gameplay is nauwelijks iets mis, dus ook als je niet echt in de niche valt, kan Party Hard erg vermakelijk zijn.