We Happy Few Gamescom hands-on preview

Soms ben je ervan overtuigd dat sommige mensen in staat zijn de essentie van een bad trip op zware psychedelica in een potje te verzamelen. Gewoon, voor hun eigen, zieke vermaak. De makers van We Happy Few, de heren van Compulsion, zijn van die mensen. Deze Britse indie-survivalgame is namelijk de bizarre samensmelting van een zieke Big Brother, de stijl van Clockwork Orange en de verwarring van een lading hoog geconcentreerde LSD. En dat is eigenlijk best wel tof…

“Everything is quite alright. Quite alright!”

We Happy Few speelt zich af in een dystopische, Britse wereld. Alsof het prachtige Londen selectief gebombardeerd is om vervolgens herbouwd te worden door The Beatles, precies in de periode dat ze te veel drugs namen. In deze verdoemde wereld is de bevolking in de ban van een opiaat genaamd Joy, of in ieder geval, de schaarse gelukkigen die in rijkdom leven. De armoedige bewoners die geen Joy gebruiken, de Downers, worden samen met de personen die er daadwerkelijk continu bad op gaan, de Wastrels, in getto’s ondergebracht en verwaarloosd. Als speler neem je de rol van een Downer aan die wil ontsnappen uit de maatschappij, maar daarvoor moet je wel slim te werk gaan.

Als Downer moet je jezelf in leven zien te houden, terwijl je meer en meer probeert te begrijpen van de wereld om je heen. Je bent bezig met het verzamelen en craften van voorwerpen en voedsel, maar tegelijkertijd zul je moeten proberen te ontsnappen aan de maatschappij van We Happy Few. Ergens zou een deur of poort moeten bestaan die je laat ontsnappen uit de Big Brother-wereld waar je continu in de gaten gehouden wordt, maar die deur vinden, kan nog lastig worden. Niet alle Downers willen zomaar met je meewerken, de Wastrels zijn gestoorde junkies die je op slag doodtrappen en de politie en elite wil jou niet hebben in de rijkere gebieden van de stad. Je zult moeten sluipen, stiekempjes op verkenning gaan en proberen jezelf te laten mengen onder de rijken die zich volpompen met het mysterieuze Joy.

Mysterieus in willekeur

Op Gamescom nam ik de moeite om eventjes aan de slag te gaan met We Happy Few, maar het is nog duidelijk dat de game in een vroege alfafase zit. Niet alle spelmechanieken, zoals het sluipen of interactie met computerpersonages, werken direct en ook jezelf verdedigen gaat nog wat houterig. Het idee is echter wel goed uitgewerkt en dat maakt We Happy Few een interessante game om in de gaten te houden. Het feit dat je je in de rijkere gebieden voor moet doen als een Joy-gebruiker en dat je op je eigen houtje moet leren hoe de maatschappij (en diens normen en waarden) werkt, maakt de game intrigerend. Wat je ook op zak hebt en hoe je nou ook te werk gaat in verschillende situaties, je voelt je nooit echt veilig in de bizarre omgevingen van We Happy Few.

En bizar is het toch op zijn minst te noemen. Van de tot zombies gereduceerde Downers die ronddwalen tot de ongerust stellende, vrolijke maskers van de Joy-gebruikers: het schreeuwt allemaal nightmare fuel. Om nog maar niet te spreken over de net zo beangstigende dingen die je zomaar aan kunt treffen in de wereld. Verdraaide tekeningen van depressieve Downers en doodskreten die in de woonkamermuur gegraveerd staan, je loopt het allemaal tegen het lijf. De wereld is met elke speelsessie ook net weer wat anders, zodat je nooit weet wat voor nachtmerrie er nou daadwerkelijk om de hoek schuilt.

In die willekeurige wereld zijn er tal van andere kleine mysteries om te vinden die niet per se te maken hebben met jouw ontsnappingspoging. Denk aan politieschandalen of moordzaken waar niemand iets van af lijkt te weten. Aan de hand van hoe de speler te werk gaat in bepaalde situaties, kun je meer (of minder) te weten komen over wat er nou werkelijk allemaal gaande is in de wereld. Daarover is op het moment van schrijven nog weinig duidelijkheid, maar het concept lijkt veelbelovend: al willekeurig spelende val je mogelijk over aanwijzingen en achtergrondverhalen over de dystopische wereld waar je in vast bent komen te zitten. Als je nou ook nog eens tot inzien kon komen waarom je je eigen ultieme potentie niet kunt bereiken, dan was het echt één-op-één te vergelijken met een psychedelische ervaring van LSD.

Voorlopige conclusie

Wat we nou echt weten van We Happy Few, is significant minder dan wat de game wellicht zou kunnen zijn. Compulsion heeft al een aardig concept geschetst en heeft het speelbaar gekregen, nu is het zaak dat het dat concept nog verder uitbreidt en beloftes waargemaakt worden. Vandaag de dag verschijnen er elke week weer tien nieuwe indie-games met ‘survival’ en ‘craften’ als grote pijlers, maar We Happy Few lijkt dingen echt anders te kunnen doen. Momenteel staat de creepiness-meter al hoog voor We Happy Few, maar de game heeft meer variatie nodig om echt houdbaar te zijn. Ik wil meer mysterie, meer bizarre gebeurtenissen en meer nightmare fuel, dan pas kunnen we echt goed bad trippen met We Happy Few!