Godzilla

Godzilla (Gojira in Japan) is zonder twijfel één van de meest iconische monsters uit de filmgeschiedenis. Het door nucleair gerommel gemuteerde beest dateert alweer uit 1954, een jaar waarin een man in een pak nog de rol van Godzilla op zich nam en complete miniatuurdorpen vertrapte voor de camera. Het overweldigende succes dat volgde op de eerste kennismaking met het uit de kluiten gewassen reptiel, heeft gezorgd voor een enorme stroom films die zijn verschenen in verschillende tijdsperioden: de Showa-serie (vanaf 1954), de Heisei-serie (vanaf 1984) en de Millenium-serie (vanaf 2000). Dik zestig jaar duikt het gevreesde beest dus al op uit de oceaan en dat is een absoluut record als het gaat om een filmserie.

De aantrekkingskracht van Godzilla is vergelijkbaar met het slopen van een LEGO-dorpje met een speelgoeddinosaurus of het zandkasteel van een klein jongetje vertrappen op Scheveningen. Godzilla is echter niet alleen een destructief monster. Gedurende de jaren heeft hij de mensheid ook vaak geholpen door de strijd aan te binden met nog veel engere monsters. En weet je wat? Die zitten allemaal in Godzilla voor de PlayStation 4.

Natte plekken bij de liefhebber

Eerder verscheen Godzilla al op de PlayStation 3 en wij hebben dus wederom te maken met een current-gen-versie van een reeds verschenen editie. Het is meteen duidelijk dat deze game een feest der herkenning is voor de liefhebber. Naast de verschillende generaties van Godzilla, zijn bekende namen als Mothra, King Ghidora, Batra, Anguirius en Hedorah terug te vinden op de lijst monsters. Het is hier een korte opsomming, maar in de game zit werkelijk zestig jaar filmgeschiedenis verwerkt. Ze zijn er allemaal… behalve dat misbaksel uit 1998 van Roland Emmerich. De 2014-versie zit er wel in, want die remake van het origineel uit 1954 doet de originele Godzilla veel meer recht. Bij iedereen die fan is van de films zullen de natte plekken inmiddels spontaan in de broek zijn verschenen, maar die drogen vrij rap weer op bij de gameplay.

Het kloppende hart van Godzilla is de God of Destruction-modus. Het is de verhaallijn zonder verhaal, waarin Godzilla door verschillende stages moet beuken om G-Energy-generatoren te vernietigen. Hier krijgt Godzilla energie van en dit laat hem letterlijk groeien. Wat begint als een beest van vijftig meter hoog, wordt na verloop van tijd een indrukwekkend monster van meer dan honderd meter. Naast het slopen van de generatoren, levert de destructie in het algemeen groeihormonen op en het is dus wijs om alles in de omgeving met de grond gelijk te maken. Gebouwen, tanks, helikopters en straaljagers, alles kan kapot. Alles behalve de vegetatie, want bomen blijven ondanks het geweld fier overeind staan. De natuur overwint alles!

De verjaardag van oma

Gedurende die stages kom je ook met de illustere vijanden van Godzilla in gevecht en die vormen een afwisseling op de sterk herhalende gameplay. Dat is maar goed ook, want de gameplay is zo voorspelbaar als de verjaardagen van oma waar de aanwezigen precies weten op welke stoel ze in het partycentrum zullen zitten. Met die ene tante erbij, die al jaren roept dat je zo groot bent geworden. De ervaring wordt niet beter door het stroperige gevoel dat Godzilla geeft. Eigenlijk is dat ook een klein beetje een goed punt want de zwakke aanvallen, alsook de sterke klap met de staart en de karakteristieke radioactieve hittestraal van Godzilla, worden traag uitgevoerd en dat is geheel in lijn met de films. Een atletische versie van het enorme beest zou niet passen. Draaien doet het koudbloedige gevaarte met L1/R1 en dat is erg wennen, mede door de niet-volgzame en eigenwijze camera. Het kost veel tijd om je goed te positioneren en dat komt zeker pijnlijk aan het licht tegen vijanden die het luchtruim kiezen.

Het gevolg van deze uitwerking is dat je onhandig en in een zeer laag tempo door de stages stampt en daarbij keer op keer hetzelfde doel nastreeft. De authenticiteit zit het plezier dus eigenlijk in de weg. Leuk is het wel dat er verschillende paden mogelijk zijn richting de ultieme baas van de God of Destruction-modus. Het nadeel is daarbij dan wel weer dat je deze meerdere keren zult moeten spelen om het ware einde te zien. Aanvullend kun je ook de rollen omdraaien en de gebouwen juist beschermen tegen onheil. In wezen brengt dit buiten het gewijzigde doel geen noemenswaardige verandering in de gameplay.

In de King of Kaiju-modus draait het om een serie van zes één tegen één-gevechten tussen de monsters en in de Versus-modus kun je online vechten met twee of drie spelers. Online is meteen wel de enige optie omdat er geen lokale co-op mogelijk is. In gevechten is het de bedoeling om de ander te verslaan en omdat natuurlijk ook hier de lage handelingssnelheid van de verschillende monsters opvalt, wordt dit eerder een tactisch steekspel dan een flitsende fighter. Wat dat betreft is het dus meer de charme van de filmgeschiedenis dan het absolute spelplezier. Hoewel het enige tijd duurde, lukte het op het moment van schrijven prima om tegenstanders te vinden. Helaas klapte de verbinding er tijdens de helft van de gevechten uit en het is te hopen dat dit snel opgelost zal zijn.

Het oog wil ook wat

Tsja, ook in dit geval doet de game de eerste jaren van de filmgeschiedenis eer aan. De grafische aspecten van Godzilla zijn namelijk niet geweldig. Zeg maar gewoon beroerd. Het is een cliché om het te hebben over PlayStation 2-graphics, maar dat is wel waar ik aan dacht dankzij de grauwe, ongedetailleerde gebouwen en inspiratieloze omgevingen. De monsters zien er wel oké uit en zijn de sterren van de game, maar alles daarnaast ziet er op de verkeerde manier ouderwets uit. Dit is niet waarvoor ik tekende bij de overstap naar een nieuwe console. Godzilla is dus een duidelijk geval van een fan service die nog heel veel te wensen laat.

Conclusie

Het moge duidelijk zijn: als je niets met Godzilla hebt, blijf dan weg bij deze game. Ben je echter fan van het beest, dan kun je je als een varkentje in de modder wentelen met de enorme lijst monsters en de achtergrondinformatie die daarover wordt gegeven. Bedenk je dan wel dat je veel ongemak moet doorstaan. In grote lijnen is dat Godzilla; een feest der herkenning voor liefhebbers en een trage, repetitieve game voor alle anderen. Het is in ieder geval een titel die de films eer aandoet wat betreft de line-up, dat zonder twijfel. Of je jezelf lang met de perikelen rond Godzilla kunt vermaken, is dus de afweging. De verhaalmodus is niet al te lang, want deze doorspeelde ik drie keer in twee avonden. Wil je echter alles vrijspelen, dan zijn er nog wel wat keren aan vast te plakken. Ook het evolueren van alle monsters kan flink wat tijd kosten, omdat niet vanaf het begin alle krachten beschikbaar zijn. Daarnaast is er nog het klussen met de Diorama-modus, een in mijn ogen vrij nutteloze toevoeging op het geheel. Doe met mijn woorden wat je wilt, je bent in ieder geval gewaarschuwd.