Als je erover nadenkt is het eigenlijk heel gek dat acteur Dwayne Johnson, beter bekend als The Rock, nog geen superheldenfilm op zijn naam heeft staan. Hij is in bijna elke film waarin die speelt een soort superheld. Zo is hij dat ook in zijn nieuwe rampenfilm San Andreas. Hij leeft ervoor om mensen te redden en gelukkig gaat het hem altijd goed af, maar niet voor de duizenden mensen die niet heel toevallig bij Johnson zijn.
San Andreas moet niet verward worden met de populaire GTA videogame. Al had een film daarover wel heel tof geweest. Nee, San Andreas gaat over de breuklijn met de gelijknamige naam, die onder een groot gedeelte van de staat California ligt. Elke 150 jaar zou er een enorme aardbeving moeten plaatsvinden in dit gebied. Laten we nou precies in de periode zitten dat zoiets zou kunnen gebeuren. Nog voordat alle hel losbreekt maken we kennis met onze hoofdpersoon, Ray (Dwayne Johnson). Dit is een zeer ervaren helikopterpiloot die regelmatig mensen in nood weet te redden. Wanneer de zware aardbevingen de steden op de San Andreas breuklijn beginnen te terroriseren, is het aan Ray om zijn dochter Blake (Alexandra Daddario) te gaan redden.
Een film als San Andreas is erg te vergelijken met 2012. Zo lijken de meeste rampenfilms ook vaak soortgelijke scènes te hebben. Dit maakt ze daarom ook niet erg origineel. San Andreas lijkt een soort dieper bericht te willen overbrengen. De gehele films is ook een soort handboek van alle dingen die je moet doen tijdens een grote aardbeving, bijvoorbeeld het opzoeken van hogere grond. Zo begint de film met een vrouw achter het stuur die zo’n beetje alles doet wat je niet moet doen tijdens het rijden, zoals whatsappen. Maar het moraal van dit stukje is dat hoe gevaarlijk je ook rijdt dat maakt allemaal niet uit, het zijn uiteindelijk de aardschokken die je pas echt in gevaar brengen.
Dit diepere bericht lijkt niet erg serieus genomen te worden door de cast, en regisseur zelf. Alle belangrijke en serieuze momenten worden verknalt door flauwe oneliners die thuishoren in een jaren ’80 actiefilm met Arnold Schwarzenegger. Wanneer je uitvogelt dat regisseur Brad Peyton’s eerdere films Journey 2: The Mysterious Island en Cat & Dogs 2 waren, verklaart dat meteen die oneliners en flauwe grappen. Het is niet zozeer de fout van de cast, dat San Andreas geen sterke film is. Want er zitten over het algemeen redelijk goede acteurs in de film (Paul Giamatti bijvoorbeeld). Het script is het grote probleem. Het hele script is niet echt A-film materiaal. Zo is dus te merken, dat ondanks Peyton een Blockbuster wilde maken, hij toch een beetje is blijven hangen in de B-films. Een van mijn grootste ergernissen was het personage Daniel (Ioan Gruffud). Dit is de nieuwe stiefvader van Blake. Hij wordt in het begin van de film neergezet als een aardige sympathieke man, maar hij besluit halverwege de film ineens te veranderen in werelds grootste klootzak. Peyton kan in ieder geval nog veel leren over personage ontwikkeling.
San Andreas is geen vreselijke film, laat ik dat even duidelijk maken. De special effects zijn allemaal prima in orde en er zitten een aantal mooie en spannende scènes in. Maar de film is niet sterk en goed genoeg om tegenover de andere grote Blockbusters van de zomer te komen staan. Al heb je de film nou volledig uitgezeten dan raadt ik aan om bij de credits nog even te blijven zitten. Hier wordt een cover gespeeld van het nummer California Dreamin’. Dit door Sia gezongen nummer is een van de hoogtepunten van de film, en dat zegt denk ik al genoeg. San Andreas ontvangt 2,5 ster.
