Foxcatcher verteld het waargebeurde verhaal van de broers Mark en Dave Schultz en de trainer en miljonair John E. Du Pont. Nadat Mark en Dave beiden een gouden medaille hebben gewonnen bij de Olympische Spelen moeten ze hun leven weer oppakken en verder gaan met trainen voor de volgende spelen in Seoul. Hoewel Dave de kans krijgt om trainer te worden heeft Mark het zwaar.
Dit totdat hij een telefoontje krijgt van John E. Du Pont. Hij wil graag dat Mark in zijn team, Foxcatcher, komt en zou het ook erg fijn vinden als hij ervoor kon zorgen dat Dave er ook bij komt. Dit lukt Mark alleen niet, maar dat lijkt John niet zo erg te vinden. Hij zorgt voor Mark alsof het zijn eigen zoon is, maar behandeld hem ook als een vriend. Mark ziet John daarom ook als vaderfiguur, alleen zijn er dingen die niet kloppen met John en al snel gaat het achteruit met hun relatie en ook met Marks verstand.
Eén ding dat zeker goed is aan Foxcatcher is het acteerwerk. Vooral Channing Tatum laat zien dat hij kan acteren. Hij brengt een intensiteit en gevaarlijkheid in zijn rol en bepaalde scenes zorgen ervoor dat je eerder zou denken dat Channing een Oscarnominatie had moeten krijgen. Ook Mark Ruffalo brengt het er goed van af met zijn rol als Dave Schultz, maar blinkt er niet helemaal tussenuit met Channing en Carell om zich heen.
Steve Carell is echter ook geweldig in zijn rol als John E. Du Pont. Hij speelt een persoon die raar is en niet alleen zomaar raar, maar ook echt eng raar. Hij brengt zijn teksten over alsof hij geen emotie heeft en dat zorgt ervoor dat John E. Du Pont een eng personage wordt. Hij weet zijn personage echter toch diepgang mee te geven, met het verhaal dat hij nog altijd goedkeuring zoekt van zijn moeder.
Het acteerwerk is ook bijna het enige wat goed is aan de film. Dat komt omdat de film zo saai wordt gebracht. Het verhaal zelf is interessant genoeg, maar omdat het allemaal erg lang duurt zit je maar te wachten op het einde. Er zitten genoeg scenes in die eruit gehaald hadden kunnen worden, alleen al omdat ze meer gebruikt zijn om er een mooi plaatje van te maken. Dat is zeker niet verkeerd, maar in een film als Foxcatcher gaat het om het verhaal en niet om mooie plaatjes.
Regisseur Bennet Miller laat sommige scenes ook te lang doorgaan. In het begin is er een training scene tussen de twee broers die met een bedoeling lang is. Zolang er een reden is om de scene lang te maken is het niet erg, maar in de film zijn er toch wel aardig wat scenes die onnodig te lang doorgaan. Ook kreeg ik het gevoel dat hij maar geen besluit kon nemen welke filmstijl hij wilde gebruiken. De hele film lang is alles behoorlijk rechttoe rechtaan gefilmd, maar zodra er iets emotioneels gebeurd begint de camera alle kanten op te zweven. Emotionele scenes kunnen ook krachtig overkomen door het rustig te houden.
Al met al zorgt het ervoor dat Foxcatcher een grote teleurstelling is. Hoewel de acteurs geweldig werk afleveren lukt het ze niet om alles interessant te houden. Dat is dan ook zeker niet hun schuld, maar meer de schuld van hoe het verhaal behandeld wordt en de vreemde keuzes van regisseur Bennet Miller. Ook is de film niet echt de moeite waard om in de bioscoop te bekijken, tenzij je alle Oscar genomineerde films graag op het grote doek gezien wil hebben. Foxcatcher krijgt van ons 2,5 ster.
