Grim Fandango Remastered

Hoewel ik mezelf altijd graag beschouw als een oude man met veel levenservaring, ben ik eigenlijk nog maar een jong onderkruipsel. In augustus dit jaar blaas ik twintig kaarsjes uit en een snelle rekensom leert dus dat 1995 te boek staat als mijn geboortejaar. Dat betekent dat ik precies drie jaar oud was toen Grim Fandango het levenslicht zag. Ik was toen nog iets te jong om te gamen en heb dit meesterwerkje dus compleet gemist, maar gelukkig mocht ik in de jaren die volgden kennismaken met vele andere Tim Schafer-titels, waaronder Stacking en het fantastische Monkey Island. De liefde voor adventure-games en meneer Schafer is altijd gebleven, maar nooit is het in me opgekomen om Grim Fandango eens uit te proberen. Een grove fout die ik nu eindelijk heb kunnen rechtzetten.

Grim Fandango is Tim Schafer pur sang: slim, spottend en uitdagend en bij vlagen absurd. Het verhaal illustreert dat perfect: als Manuel “Manny” Calavera werk je voor een reisbureau dat probeert om overleden mensen voorspoedige reizen door het Land of the Dead – het land dat het leven met hiernamaals verbindt – aan te smeren. Wanneer Manny er echter achterkomt dat de klanten worden opgelicht, besluit hij zich te verzetten. Wat volgt is een neoklassieke film noir die zowel een ode aan dit filmgenre als een ode aan adventure-games in het algemeen is.

Lang leve de Vita!

Grim Fandango wordt door velen beschouwd als één van de beste adventure-games ooit en dat is volledig terecht. Zelden kwamen een fantastische cast, een interessant verhaal en snijdende humor zo perfect samen in één game. Ik heb meermaals hardop moeten lachen om de fantastische dialogen die Manny voert met de mensen in zijn omgeving, maar vaker nog zaten de grappigste momenten verstopt in de details. Elke omgeving is met zoveel liefde en zorg uitgewerkt, dat het bijna onmogelijk is om niet direct verliefd te worden om Grim Fandango.

Ben je, in tegenstelling tot ik, wel een oude rot die het origineel heeft gespeeld? Ook dan ben je het eigenlijk aan jezelf verplicht om Grim Fandango Remastered aan te schaffen. Niet alleen krijg je een heerlijk portie jeugdsentiment voorgeschoteld, de ingebouwde Developer’s Commentary geeft bovendien een fantastisch kijkje achter de schermen. Totaal oninteressant voor 99 procent van de spelers, maar pure fanservice voor die ene procent aan echte liefhebbers.

Daarnaast is Grim Fandango Remastered een cross-buy-game, wat betekent dat je het spel maar één keer hoeft aan te schaffen en daarna zowel de PlayStation 4- als de Vita-versie kunt downloaden. Dat is werkelijk fantastisch, want eindelijk kan ik eens roepen dat de Vita-versie echt de beste versie is! De grafische verschillen zijn miniem en dankzij de heerlijke touchscreen-ondersteuning hoef je je niet meer te ergeren aan de nogal clunky besturing met de analoge stick of het D-Pad. Bovendien kun je dankzij cross-save je savegame uitwisselen tussen de PlayStation 4 en de Vita, zodat je thuis op je tv verder kunt gaan waar je in de trein geëindigd was. Ideaal!

Breinkrakers

De puzzels en uitdagingen zijn ouderwets moeilijk. Zoals we van Tim Schafer gewend zijn zal je grijze massa regelmatig overuren draaien en soms zul je echt niet weten hoe je verder moet. Noem me casual, maar op dat soort momenten mis ik een Hint-systeem. Ik vind het ontzettend leuk om uitgedaagd en geprikkeld te worden in games, maar Grim Fandango bevat enkele puzzels die zo onlogisch zijn dat je de oplossing bijna niet zelf kunt verzinnen. De tijd dat gamers nog massaal bereid waren om uren te ploeteren zonder ook maar enige progressie te boeken, is anno 2015 voorbij. Dat begreep Tim Schafer met de Monkey Island-remakes, maar een Hint-systeem schittert in Grim Fandango helaas door afwezigheid. Jammer, want het alternatief – het antwoord letterlijk voorgekauwd krijgen in een walkthrough – is een stuk minder leuk.

Remaster?

Deze “Remaster” voelt op nog meer punten gedateerd aan. Er is dan ook een reden dat ik “Remaster” tussen aanhalingstekens zet, want eigenlijk kunnen we in het geval van Grim Fandango beter spreken van een vlugge poetsbeurt. Natuurlijk zijn we verwend met de Halo Anniversary-games en kunnen we niet verwachten dat elke remaster voortaan volledig opnieuw opgebouwd zal worden, maar Grim Fandango lijkt te neigen naar het andere uiterste.

Hoewel Double Fine de moeite heeft genomen om alle personages te voorzien van volledig nieuwe textures, lijkt het alsof de heren daarna op vakantie zijn gegaan en een stagiair de rest van het grafische remaster-werk hebben laten uitvoeren. De visuele evolutie van de 3D-omgevingen is minimaal en wanneer je een getekende achtergrond voorgeschoteld krijgt, is het helemaal pixels tellen geblazen. Daarnaast is de game nog steeds enkel te spelen in een 4:3-verhouding (er is wel een 16:9-modus aanwezig, maar deze rekt simpelweg het beeld uit) en daar zit al sinds The X-Files niemand meer op te wachten. Natuurlijk is er wat voor te zeggen om trouw te blijven aan de artistieke visie van het origineel, maar ik had liever gezien dat Double Fine ons een keuze had gegeven. Ook een autosave-functie schittert door afwezigheid, wat erg onhandig is aangezien handmatig saven simpelweg niet iets is wat we tegenwoordig nog gewend zijn – je zult het de eerste keren dus ongetwijfeld vergeten. Het voelt allemaal een beetje als gemakzucht, wat jammer is in een game die van origine juist schittert door de liefde en afwerking die erin zit.

Conclusie

Grim Fandango staat achttien jaar na zijn release nog steeds als een huis en heeft de potentie om wederom de harten van miljoenen gamers te veroveren. Dat maakt het extra zuur dat de remaster zo matig is uitgevoerd. De graphics ogen zeer gedateerd, de afwerking laat op sommige vlakken te wensen over en wanneer je anno 2015 nog steeds een game durft uit te brengen zonder autosave-functie, krijg je als gamer het idee dat Double Fine weinig moeite heeft gestopt in deze remake. Ben jij echter het type dat begrijpt dat het niet gaat om het uiterlijk maar om het innerlijk, dan krijg je voor 15 euro één van de beste adventure-games ooit voorgeschoteld.