Freedom Wars

Hoewel de bibliotheek van de PlayStation Vita in principe te weinig excellente games huisvest, is er voor de liefhebber van Japanse spellen weinig te klagen. Met name Monster Hunter-achtige games worden goed vertegenwoordigd op Sony’s handheld, maar wellicht kan er met een flinke lijst, bestaande uit onder andere Soul Sacrifice, God Eater 2, Ragnarok Oddyssey en Toukiden, zelfs worden gesproken van een oververtegenwoordiging van het genre. Na Soul Sacrifice volgt nog een ‘jaaggame’ uit de stal van Sony met Freedom Wars, al moet wel gezegd worden dat deze titel zich anders profileert dan zijn competitie.

Strijd der Panopticons

Het meest opvallende verschil is dat waar de meeste Monster Hunter-achtige games zich slechts richten op het jagen op grote wezens, er in Freedom Wars een grote focus is op het verhaal van de game. Het jaar is 102014 en de Aarde is gehuld in chaos en vernietiging. De grondstoffen van de wereld zijn uitzonderlijk schaars en om overleven mogelijk te maken zijn de zogenaamde Panopticons gecreëerd. Dit zijn totalitaire stadstaten waar alle activiteiten van diens inwoners wordt gemonitord en beïnvloed. “Inwoner” betekent hier echter niet hetzelfde als “burger”, want de maatschappijen in Freedom Wars zijn verdeeld in strikte tweedelingen. Waar burgers relatieve vrijheid genieten, is de andere helft van de bevolking in een Panopticon veroordeeld tot dienen als “vrijwilliger”. Jij bent zo’n zondaar en zult je gevangenisstraf van een miljoen jaar moeten afwerken door deel te nemen aan de oorlog tussen de Panopticons.

Een straf van een miljoen jaar

Waar het concept van de game interessant is, laat de uitwerking ervan steekjes vallen. In de game zul je allereerst vanuit een cel allerhande missies moeten voltooien, waarna je al snel de wereld buiten je opsluiting kunt verkennen. Echter, je bevindt je nog altijd in een politiestaat waar de meest draconische regelgevingen heersen. Los van het feit dat een miljoen jaar aan dienst ronduit absurd is, zijn er beperken aan alles wat je kunt doen. Slaap je liggend? Zonder de juiste referenties is dat verboden en kun je enkele tientallen jaren bij je straf opgeteld zien. Zet je meer dan vijf stappen in je cel? Ook dat is verboden wanneer je niet over bepaalde entitlements beschikt. Ook de acties van de staatspolitie zijn onlogisch, want wanneer je wordt ontdekt in een strikt verboden gebied, zou de doodstraf van een Sinner, die enkel een negatief effect heeft op de grondstoffen van de staat, een logische consequentie zijn. In plaats daarvan krijg je de milde straf van twee honderd jaar opgelegd, terwijl een missie je aan de andere kant een vermindering van zo’n duizend jaar kan opleveren. Een geloofwaardige dystopie is de wereld van Freedom Wars dan ook niet te noemen en dat is jammer voor een game die hier juist veel nadruk op legt.

Desalniettemin is het verhaal, op dergelijke onlogische punten na, best interessant te noemen. Als naamloze protagonist ontmoet je een diverse cast aan personages waarmee je missies kunt uitvoeren. Helaas voegen slechts enkele van deze figuren daadwerkelijk iets toe aan het verhaal, terwijl het merendeel eenvoudigweg dienstdoet als mogelijke gevechtspartner. De personages die echter wat te zeggen hebben zijn dan wel weer vermakelijk te noemen, alleen zul je hiervoor wel de “Japansheid” van de game moeten accepteren. Hoewel de dialogen namelijk allemaal (soms enigszins vrij) zijn vertaald naar goedlopend en logisch Engels, is al het stemmenwerk enkel in het Japans. Op zich geen probleem, ware het niet dat er flink wat gepraat wordt in het spel.

Geen Monster Hunter?

Plottechnisch stelt Freedom Wars dus enigszins teleur, maar qua gameplay weet het spel aanzienlijk meer te overtuigen. Eerder wisten we de game met Monster Hunter te vergelijken, maar deze vergelijking is op enkele belangrijke punten niet toereikend. Allereerst is daar het uitgebreide vechtsysteem. Waar het in Monster Hunter zaak is om de patronen van je tegenstanders te kennen en je een balans zult moeten vinden tussen slaan en op het juiste moment ontwijken, richt deze PlayStation Vita-titel zich meer op andere zaken. Hoewel de wapenkeuze sterk doet denken aan het monsterjaagspel, met een variatie tussen grote hakwapens en snelle zwaarden, is de wereld van Freedom Wars een stuk moderner. Je zult dan ook aan de slag gaan met geweren, bazooka’s en granaatwerpers.

Een ander punt waarin Freedom Wars zich onderscheidt van Monster Hunter is de strikte missiestructuur, waardoor je vrijheid beperkt blijft. De mappen zijn klein en je zult je enkel bezighouden met het neerhalen van bepaalde tegenstanders, het veiligstellen van burgers of het beschermen en leiden van zogenaamde Abductors. Deze gigantische robotfiguren worden door de Panopticons ingezet om burgers van de anderen te stelen en, hoewel je in sommige missies dus een Abductor aan je zijde hebt, zul je je vrij vaak bezighouden met het neerhalen van deze reuzen.

Shadow of the Colossus Hunter

Een lekkere mix dus, die nog eens interessanter wordt gemaakt door je Thorn-vaardigheid. Hiermee is het mogelijk om jezelf aan muren naar boven te trekken, maar dit kan je ook inzetten om je te bevestigen aan de grote Abductors om je bijvoorbeeld naar zwakke plekken op hun lichaam te kunnen verplaatsen. Het is echter ook mogelijk om de reuzen omver te trekken, echter je bent erg kwetsbaar als je dit besluit te doen. De tofste momenten in Freedom Wars zijn ongetwijfeld het bevechten van ogenschijnlijk onsterfelijke tegenstanders à la Shadow of the Colossus, zij het met een groep spelers online of met de hulp van de offline computervriendjes. En dat allemaal in een uitzonderlijk mooie wereld zonder een seconde lag!

Wel moet hierbij vermeld worden dat de game niet optimaal gebruik maakt van zijn verticale vechtsysteem. Veel van de mappen stellen je namelijk niet in staat om de hoogte op te zoeken en je vijanden vanuit andere aanvalshoeken te benaderen. Ook worden de aanwezige mappen vaak hergebruikt en omdat ze niet erg interessant zijn noch ogen, komt repetitiviteit al snel om de hoek kijken. Wanneer, met name laat in het spel, grinding een groot deel uitmaakt van Freedom Wars, is dit gevoel des te groter. Ach, gelukkig is vechten in de game niet echt een straf te noemen.

Conclusie

Freedom Wars heeft meer potentie dan het weet te uiten en dat doet soms pijn. Hoewel het concept van totalitaire stadstaten in een post-apocalyptische wereld weet aan te spreken, zijn het de onlogische zaken in de uitwerking hiervan die de game weinig geloofwaardig maken. Gelukkig wordt heel veel goedgemaakt door het zeer interessante en gevarieerde gevechtssysteem en de schitterende graphics die het spel ondersteunen. Freedom Wars kan zich daardoor zeker staande houden tussen zijn concurrenten, maar is helaas niet de topper waar we op hadden gehoopt.