De film 20.000 Days on Earth beschrijft een fictieve 24 uur in het leven van Nick Cave. Zoals de titel al verraad volgen we hem tijdens zijn 20.000ste dag. De documentaire duikt in het leven en het hoofd van de excentrieke en fascinerende artiest, die naast muzikant ook schrijver is.
Cave wordt in de Australische staat Victoria geboren en verlaat zijn opleiding aan de kunstacademie om met zijn vriend Mick Harvey de band The Boys Next Door op te richten. De band boekt echter met de nieuwe naam The Birthday Party pas zijn eerste successen in de underground scene. De bandleden verhuizen naar Londen en brengen daar een aantal albums uit. In Berlijn richten Cave en Harvey uiteindelijk een nieuwe band op, Nick Cave and the Bad Seeds. Na een aantal romans en succesvolle albums begint Cave zich steeds meer te richten op de filmwereld en begint met het schrijven van scenario’s en componeert hij tevens filmmuziek.
In 2013 kwam Nick Cave and the Bad Seeds met het album Push the Sky Away, wat een van hun best ontvangen albums ooit is geworden, naast het succesvolle tiende album uit 1996, Murder Ballads. In Nederland wordt Push the Sky Away door de muziekpers uitgeroepen tot het beste album van het jaar. In 20.000 Days on Earth staan de opnamen van dat album centraal en we krijgen in de film dan ook een uniek kijkje achter de schermen.
De film is het best te omschrijven als een portret van het artistieke proces van de dingen die Cave creëerd. De film is geregisseerd door twee visuele artiesten, Iain Forsyth en Jane Pollard. Deze twee hebben in de afgelopen zeven jaar al vaker met Cave aan projecten gewerkt. Cave zegt hierover het volgende:
I’ve always liked their unorthodox approach to things and things on a personal level we have always gotten on very well. I invited them into La Fabrique Studios to film some promotional footage for the new record “Push The Sky Away”. As it turned out, in the end, they shot every- thing and the studio footage was so compelling we decided to expand the idea.Forsyth en Pollard regisseerden eerder al een aantal mooie korte films, die in musea en galleries over de hele wereld zijn vertoond. Dit is dan ook de eerste lange film van het duo. De film beleefde zijn première op het Sundance festival in Utah, in januari van dit jaar, waar het de Directing en Editing Awards won. Over de samenwerking zegt Cave het volgende:
The ideas initially came out of them looking in my notebooks. They could see my interests, my concerns and they would ask me to elaborate.
Dit alles heeft geleidt tot een film waarin we ontdekken wat Nick Cave inspireerd en wat hem ‘s morgens uit zijn bed krijgt. In de film maken we tevens kennis met een aantal belangrijke sleutelfiguren uit zijn leven. Hij gaat in gesprek en haalt herinneringen op met acteur Ray Winstone, zangeres Kylie Minogue en zijn bandleden Blixa Bargeld en Warren Ellis.
De soundtrack is prachtig en intens. De muziek komt de film ten goede en versterkt de emotie bij de kijker. Naast live beelden die in de opnamestudio zijn opgenomen, zien we ook beelden van optredens. Naast dat je een kijkje krijgt achter de schermen bij de opnames van het album, dienen de concertbeelden soms ook ter verduidelijking van wat Cave daarvoor heeft verteld. Wat wel jammer is, is dat de film de intensiteit van de trailer mist. Het enthousiasme wat ik ervaarde tijdens het kijken van de trailer werd helaas een beetje teniet gedaan door het soms trage verloop van de film.
De film is poëtisch in tekst en beeld. De woorden van Cave zijn inspirerend en zetten je aan tot nadenken. Daarnaast zijn de beelden mooi en intens en sommige shots zijn werkelijk prachtig en bijna surrealistisch.
Dit is echter niet een film die iedereen zal aanspreken. Fans van Nick Cave zullen dit portret uiteraard geweldig gaan vinden, maar ook liefhebbers van muziekdocumentaires en alternatieve muziek zullen deze film kunnen waarderen. Omdat de film ten opzichte van de trailer toch wat tegenviel qua intensiteit geef ik hem 3,5 sterren.
