Het verhaal van Under the Skin is losjes gebaseerd op een boek van Michael Faber en kan het best omschreven worden als een science fiction art-film. Scarlett Johansson kruipt in de rol van een buitenaards wezen, waarvan niet duidelijk wordt waar het vandaan komt. Het heeft de gedaante aangenomen van deze mooie vrouw, zodat deze haar seksualiteit kan gebruiken om mannen te lokken. De naamloze verleidster rijdt rond in een busje, spreekt mannen aan met smoesjes dat ze de weg kwijt is om ze vervolgens mee te nemen naar haar huis en ze te vernietigen.
Regisseur van de film is Jonathan Glazer, die tevens het scenario heeft geschreven. Het is niet de eerste keer dat Glazer een grote ster heeft gestrikt voor een van zijn films. In 2000 castte hij Ben Kingsley in zijn surrealistische gangsterfilm Sexy Beast. En Nicole Kidman kreeg in 2004 de hoofdrol in zijn mysterieuze dramafilm Birth, een film die gaat over een jonge jongen die het karakter van Kidman er van probeert te overtuigen dat hij een reïncarnatie is van haar overleden echtgenoot.
Hoofdrolspeelster Johansson gaat in deze film voor het eerst volledig uit de kleren, wat toch vrij bijzonder is en ik vraag me dan ook af hoe Glazer dit voor elkaar heeft gekregen. Daarnaast heeft ze weinig tot geen tekst, waardoor ze volledig moet terugvallen op haar acteerwerk. De actrice heeft al veel films op haar naam staan en heeft recent rollen gehad in Don Jon (2013), Lucy (2014) en leende ze haar stem voor Her (2013). Daarnaast speelt ze de rol van Black Widow in de films van Marvel.
Haar karakter in deze film is duidelijk nog niet zo thuis in het ‘mens zijn’. Ze kent weinig tot geen emotie, wat wel blijkt uit haar kalme reactie als ze wordt belaagd door een groep jongens. Er is op dat moment geen spoor van angst of stress in haar gezicht te zien. Ze herkent ook veel emoties bij anderen niet, waaronder menselijke bezorgdheid en vriendelijkheid, waardoor ze niet reageert op goedbedoelde handelingen. Dit veranderd echter wel gedurende de film, wanneer ze bijvoorbeeld compassie toont ten aanzien van een gehandicapte man. In haar ogen is iedereen soort van gelijk, alhoewel ze de eenzamere mannen uitzoekt om mee te nemen naar huis. Ze is de hele tijd op mensen aan het letten om te kijken hoe ze alles doen. Je ziet daarom ook heel veel ‘gewone’ mensen in de film, die gewoon hun dagelijkse dingen aan het doen zijn. Je voelt haar fascinatie voor alles wat er gebeurd, wat ze ziet en gaandeweg ontdekt. Ze probeert op een echt mens te gaan lijken en te doen wat iedereen doet, maar dat blijkt nog knap lastig.
Dan hebben we ook nog een mysterieuze motorrijder die overal opduikt en haar lijkt te kennen, maar wat zijn doel precies is en waar hij vandaan komt weten we niet. Het enige wat we weten is dat hij haar soms helpt om sporen uit te wissen op plekken die zij inmiddels al heeft verlaten.
De film speelt zich af in het prachtige Schotland en de schoonheid van het landschap wordt regelmatig gebruikt. De soms onverstaanbare Schotse accenten versterken voor de kijker de kloof alleen maar meer tussen haar belevenis in een voor haar vreemde wereld.
Under the Skin is een trage film zonder een plot of echt verhaal. We gaan wel mee in de ervaringen van de hoofdrolspeelster, maar die ontwikkeling gaat zo langzaam dat van karakteropbouw ook maar weinig sprake is. Scenes zijn soms lang, maar voelen vooral te lang omdat er niet echt iets gebeurd. Er zitten echter wel een aantal prachtig gefilmde scenes en shots in, wat deze film toch wel echt in de categorie art house plaatst.
Grappig detail is dat de scenes in de bestelwagen zijn opgenomen met een verborgen camera in het dashboard. De mannen die aangesproken werden door Johansson en bij haar instapten waren nietsvermoedende Schotten die pas achteraf te horen kregen dat ze in een film meespeelden en daarvoor moesten tekenen.
De soundtrack is van componist Mica Levi en is niet heel bijzonder, maar past wel goed in de film, omdat de muziek en de geluiden net zo vaag en onheilspellend zijn als de film zelf is.
Ik vind het lastig om een oordeel te vormen over deze film. Hij is niet goed, maar ook niet slecht, hij is vaag maar daardoor juist fascinerend. De film voelt meer als een ervaring dan een gezellig avondje bioscoop en daar moet je net zin in hebben. Dit is niet een film die iedereen zal kunnen waarderen. Ik geef hem uiteindelijk 3 sterren.
