Blijkbaar mist Pierce Brosnan zijn tijd als James Bond, want 12 jaar na zijn laatste optreden als 007 is hij nu terug als een meedogenloze geheim agent. Zal hij op 61-jarige leeftijd nog steeds geloofwaardig zijn als een actieheld? En hoe goed kan deze spionagethriller, die voor een veel kleiner budget gemaakt is, zich meten met de James Bond films? Lees verder voor de antwoorden op deze vragen en meer!
De film opent in 2008 in Moskou, alwaar CIA-agent Peter Devereaux (Pierce Brosnan) samen met zijn protegé David Mason (Luke Bracey) een huurmoordenaar moet uitschakelen. De missie gaat echter helemaal mis en een kind komt om het leven, waar hij zijn protegé de schuld van geeft. Devereaux gaat hierop met pensioen en start een vredig leventje in Zwitserland.
Vijf jaar later waarschuwt een oude vriend hem, buiten de boeken om, dat zijn voormalige geliefde groot gevaar loopt in Moskou, waar zij al voor langere tijd undercover is. Hij probeert haar te redden, maar wederom gaat het helemaal mis en wordt zij vermoord door – driemaal raden – zijn voormalige protegé.
Op zoek naar wraak besluit hij om meer te weten te komen over de undercover operatie waar ze bij betrokken was. Dit was een onderzoek naar Arkady Federov, een corrupte Russische generaal die vermoedelijk de volgende gekozen leider van Rusland wordt. Hierdoor komt hij Alice Fournier (Olga Kurylenko) op het spoor, die mogelijk meer weet over Federov’s schimmige verleden door haar werk met emotioneel beschadigde jonge vrouwen die in oorlogsgebieden het slachtoffer zijn geworden van mensenhandelaren. De CIA, een Russische huurmoordenaar en een journalist van The New York Times zijn haar echter ook allemaal op het spoor. David Mason, nog steeds in dienst van de CIA, vormt echter het grootste gevaar voor zowel Devereaux als Fournier.
Pierce Brosnan doet het nog steeds prima in deze film en komt, zelfs op zijn leeftijd, niet ongeloofwaardig over als een geheim agent. Ik kan echter niet hetzelfde zeggen over zijn karakter, dat vol tegenstrijdigheden lijkt te zitten. Zo is hij ultra-professioneel, maar toch ook een alcoholist die als hij de kans krijgt even snel een paar dubbele whiskeys achterover slaat tussen de schietscenes door. Het feit dat een onschuldige is gestorven tijdens een missie is voor hem reden genoeg om met pensioen te gaan, maar later brengt hij een onschuldige vrouw wel een gruwelijke wond toe om zijn geliefde te wreken en zijn protegé te pijnigen. Maar een vrouw die hij nauwelijks kent en die niet bereid is of in staat lijkt om hem meer informatie te verschaffen dan hij al heeft beschermt hij dan weer wel met zijn leven.
Ook de film zelf kent vele gebreken. Zo tuint blijkbaar iedere geheim agent behalve Devereaux in hetzelfde trucje om ze af te schudden: de hoek omgaan, plat tegen de muur wachten, en zo hard mogelijk met om het even welk voorwerp er voor handen is uithalen wanneer de achtervolger de hoek omkomt. Dan is er de vrouwelijke Russische huurmoordenaar die om redenen waar waarschijnlijk alleen de scriptschrijvers van op de hoogte zijn voor iedere moord een split doet. En wat te denken van het feit dat behalve Devereaux en Fournier eigenlijk geen enkel personage enige diepgang krijgt? Omdat je niks van haar weet is het lastig om erg mee te leven met de wraakgevoelens die Devereaux koestert nadat zijn voormalige geliefde is vermoord. En waarom is Mason een geheim agent geworden? Waarom wil hij zo graag de goedkeuring van zijn voormalige mentor? Dit zijn slechts enkele vragen die deze grotendeels voorspelbare film oproept en die jammer genoeg niet worden beantwoord. Eén van de weinige mysteries die wel wordt opgelost is die van de filmtitel: zoals een karakter uiteindelijk uitlegt werd Devereaux in de wandelgangen blijkbaar November Man genoemd omdat er, nadat hij ergens langs was geweest, niks meer in leven was. Slechts één van de vele clichés…
Wat ik persoonlijk wel positief vond is dat deze film het wat realistischer probeerde te houden dan de meeste spionagefilms van tegenwoordig. De James Bond films zitten altijd vol met ongeloofwaardige speeltjes, gigantische explosies en onmogelijke stunts, waar ik meestal alleen maar hoofdschuddend op kan reageren. In een fantasyfilm zoals The Avengers zijn dat soort dingen erg vermakelijk, maar niet in een serieuze spionagethriller. Niks van deze nonsens in deze film gelukkig. Nou ja, op een enkele exploderende auto hier en daar na dan.
De acteurs doen hun best met het materiaal dat hun gegeven is en leveren vrijwel allemaal adequate tot goede prestaties af. Olga Kurylenko, die we toevallig ook nog kennen van de Bond-film Quantum of Solace, komt misschien soms een beetje pruilerig over, maar ze brengt haar dialogen met overtuiging en ziet er zoals altijd geweldig uit, en dat is toch uiteindelijk waar het om draait bij een “damsel in distress”. Ook de relatief onbekende Luke Bracey doet het niet slecht, hoewel ik niet denk dat er een grote toekomst als een karakter acteur voor hem weggelegd zal zijn. Oud-gedienden als Will Patton en Bill Smitrovich leveren zoals altijd puik acteerwerk af, maar Pierce Brosnan steekt toch wel met kop en schouders boven de rest uit. Jammer alleen dat hij niks beters had om mee te werken.
Nog voordat November Man in de bioscopen uitkwam had de producent al aangekondigd dat er in 2016 een sequel zou komen. Ik ben benieuwd of de tot nog toe niet al te indrukwekkende resultaten in de Amerikaanse bioscopen en op zijn best matige reacties van filmcritici ze wellicht niet nogmaals achter hun oren laat krabben.
Uiteindelijk is deze film niks bijzonders en erg clichématig en zijn het vooral Brosnans gedreven acteerprestaties en Kurylenko’s uiterlijk die de film moeten redden, gecombineerd met enkele enigszins vermakelijke achtervolgingsscenes. Deze film belonen we dan ook met 2,5 uit 5 sterren.
