Hideo Kojima, wat hou ik toch van die man. Al sinds de jaren 80 doet hij keihard zijn best om de grens tussen games en films te doen vervagen en met elke game die hij maakt komt hij weer een stapje dichter bij dat doel. Hij is de enige die cutscenes van anderhalf uur kan maken, zonder zijn publiek te vervelen. Hij is de enige die serieuze games over pijn, verlies en zelfs kindsoldaten kan maken, om de hoofdpersoon vervolgens te laten schuilen onder kartonnen dozen en geiten richting de hemel te laten lanceren met een ballon. Hij is de enige die games kan maken zoals hij dat doet. En het beste nieuws is: met Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain lijkt er een nieuw hoogtepunt in zijn lange, indrukwekkende carrière bereikt te zijn.
Elk voordeel…
In Metal Gear Solid: Ground Zeroes mochten we al kennismaken met de basisgameplay van The Phantom Pain en dat smaakte naar meer. Wat vooral opviel was de mate van keuzevrijheid die je als speler krijgt: Snake wordt gedropt in een open gebied en krijgt een duidelijke missie, maar hoe hij deze missie uitvoert en in welke volgorde, is helemaal aan de speler. Deze strategische vrijheid komt uiteraard terug in The Phantom Pain en de Gamescom-demonstratie legde vooral de focus op dit aspect. We zagen hoe factoren als het weer, de tijd van de dag, je route en je speelstijl invloed kunnen hebben op je missie en het verschil was indrukwekkend.
De demo speelde zich af in Afghanistan en Snake’s taak was om bepaalde documenten op te sporen en in te scannen. De omgeving was ontzettend weids en open, wat het lastig maakte om ongezien het kamp te infiltreren; de vijand zou Snake al van mijlenver aan zien komen. Daarom besloten we de in-game tijd een paar uur vooruit te spoelen en te wachten tot het nacht was. Dit maakte het uitvoeren van een stealth-aanval veel makkelijker, maar er ontstaan wel weer andere problemen. Het kamp wordt bijvoorbeeld beter bewaakt en de looproutes zijn aangepast, wat het echt zaak maakt om de omgeving van tevoren goed te scouten en een gedetailleerde strategie uit te tekenen. Kortom: elk voordeel heb z’n nadeel en dus ben je constant bezig met het zoeken van de strategie die het beste bij jouw speelstijl past.
Mother Base
Ook werd voor het eerst aandacht besteed aan de multiplayer. Aanvankelijk was ik sceptisch toen ik hoorde dat The Phantom Pain een player-versus-player multiplayer zou krijgen – ik dacht dat dit niet bij de franchise zou passen – maar gelukkig pakt het verrassend vet uit.
De multiplayer-modus draait volledig om jouw Mother Base. Deze militaire basis is het kloppende hart van de game en in de singleplayer kun je zo’n beetje alle objecten die je tijdens missies tegenkomt – van soldaten tot vrachtwagens en van vrachtwagens tot geiten – met een Fulton Recovery Balloon naar je Mother Base sturen. Op deze manier maak je jouw basis steeds sterker en dat is nodig ook, want dankzij de naadloos geïntegreerde multiplayer hebben andere spelers de mogelijkheid om jouw basis aan te vallen. Als de tegenstander hierin slaagt en je basis over weet te nemen, zul je deze terug moeten veroveren. Hierbij neem je het niet alleen op tegen A.I.-vijanden, ook de speler van vlees en vloed loopt ergens rond – wachtend tot hij jou met één welgemikt schot uit kan schakelen.
Deze multiplayer zorgt voor een leuke dynamiek doordat de dreiging dit keer een stuk reëler is: het is al vervelend als computergestuurde vijanden je basis overnemen, maar wanneer één of andere snotneus van vlees en bloed met zijn fikken aan jouw mooie geitjes zit, is dat natuurlijk pas echt reden om boos te worden! Het enige waar ik me nog zorgen over maak, is de balans. Het zou vervelend zijn als je genoodzaakt bent om je basis te verdedigen wanneer je net aan de andere kant van de map bezig bent met een missie. Een optie om de multiplayer (tijdelijk) uit te schakelen zou dan bijvoorbeeld een mooie optie zijn.
Conclusie
De Gamescom-presentatie van The Phantom Pain was – zoals verwacht – ontzettend indrukwekkend en het is tof om te zien hoe Kojima na dertig jaar nog steeds weet te innoveren. De singleplayer krijgt een nieuwe dimensie door de toegenomen keuzevrijheid en de diepgaande omgevingseffecten, terwijl de multiplayer op verfrissende wijze speelt met de basiselementen uit de singleplayer. Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain wordt zonder twijfel één van de beste games van 2015. De vraag is niet of dit spel straks GOTY-awards gaat scoren; de vraag is hoeveel hij er in de wacht zal slepen.