Sacred 3

Een game als Sacred 3 is typisch zo’n titel die lange tijden onder de radar van vele gamers rondzweeft. Niet gek ook, want nadat de licentie van de role-playing franchise van Atari aan Deep Silver werd overgedragen, bleef het een opvallend lange tijd stil rondom Sacred. Een handvol fans van weleer keek hoopvol uit naar een vervolg op Sacred 2 uit 2008, maar pas met ingang van deze zwoele zomermaand kwam de verlossing. Doet dit langverwachte vervolg de klassieke serie eer aan, of heeft de tand des tijds een deuk gelaten in het aanzien van Sacred?

Geen échte Sacred

Allereerst moet gezegd worden dat Sacred 3 op het gebied van gameplay haar voorgangers in de steek heeft gelaten. Waar de eerdere Sacred-games steevast een uitgebreide role-playing gameplay omarmden, is Sacred 3 vooral hack and slash-vermaak geworden. Het zal de angst zijn geweest om ‘uit te raken’, dat lijkt me het meest aannemelijk. Ontwikkelaar Keen Games moet gedacht hebben dat de wat langzamere role-playing-games niet meer van deze tijd zijn, aangezien de stap een vrij onlogische is als het aankomt op fanservice. Toegegeven, de simplistische hakkie-takkie-trap-in-zakkie formule is zeer vermakelijk (en makkelijk op te pakken), maar zal ongetwijfeld aankomen als een doorn in het oog bij de loyale liefhebbers van de Sacred-serie.

Hoewel de game grotendeels draait om simpele hack and slash-actie, zit er hier en daar wel een RPG-element in verstopt. Spelers verdienen Experience Points om te levellen en kunnen verzameld goud inzetten om gevonden wapens, spreuken en speciale aanvallen sterker te maken. Veel keuzes zijn er daarin echter niet en in de game ontbreekt ook nog eens aan echte loot. Spelers krijgen zo nu en dan een nieuw wapen aangereikt, maar nooit door ze te vinden in de omgevingen of door speciale opdrachten te voltooien. Ook van unieke bepantsering of kleding is geen sprake. De kistjes die zo nu en dan verstopt zitten in de levels bevatten enkel minieme hoeveelheden goud, waardoor ze niet echt overtuigend overkomen.

Weg vrijheid

Daar komt ook bij dat het derde deel van franchise afstand doet van een open wereld. Was het nog de bedoeling om je eigen routes te bewandelen in de voorgaande games, is dat bij Sacred 3 zeer beperkt gebleven. De gehele game bestaat uit losse, vrij lineaire levels die je als speler dient te doorlopen. Gewoon, van A naar B. De levels vormen samen een mooi uitgekiende route door het wonderlijke en uitgestrekte land van Ancaria, maar je zult ze wel één voor één in de goede volgorde moeten afleggen om alles van de wereld te kunnen zien. Hier en daar kun je er nog voor kiezen om een extra missie of opdracht mee te pakken, maar verder houdt het spel je stevig bij het handje. Tot dusver alle vrijheid die de eerste twee Sacred-games juist wisten te sieren.

Co-op tho

In ruil voor de aloude gameplay van de eerdere Sacred-games krijgen we wel een fatsoenlijke co-op mee. Sterker nog, de focus van de hele game ligt grotendeels op het coöperatieve aspect. In totaal kunnen vier spelers elkaar bijstaan in de hack and slash-lol via een verbinding over internet of, nog veel leuker, met z’n allen op de bank. Het isometrische perspectief van de game maakt het een groep van vier net genoeg overzicht kan behouden, zonder dat er gebruik wordt gemaakt van splitscreen. Het kan in totaliteit wat chaotisch zijn, maar dat siert juist de vlotte gameplay. De vijanden vliegen verslagen in het rond en spelers vuren hun kleurrijke aanvallen alle kanten op terwijl ze hun krachten bundelen. Het is net een kleine vuurwerkshow op je beeldscherm.

Voice-acting mede mogelijk gemaakt door Dora The Explorer en Backdoor Sluts 9

In je eentje is de game daarentegen weinig soeps. Er mist een vorm van motivatie. Met het gebrek aan loot en diepgaande RPG-elementen, blijven alleen jij als speler en het verhaal nog overeind. Dat narratief zou je nog enigszins kunnen boeien, maar door de belabberde voice-acting is het überhaupt al een opdracht om het geheel serieus te nemen. De eerste slechterik die Sacred 3 op je gooit is een uit de kluiten gewassen piratenbaas die klinkt als een boef uit Dora The Explorer. Het gros van de andere prominente personages weet ook niet echt te overtuigen en de speelbare personages slaken elk vreugdekreten als “Sexy!”, “Sexypants!” en “Threeway!” uit. Zo’n banaal momentje is leuk voor tussendoor, maar niet na praktisch elke aanvaring met een groep vijanden. Ik werd er na een uurtje al wild van.

Grafisch genotje

In alle chaos is het toch mooi om te zien dat Keen Games de moeite heeft genomen om Ancaria daadwerkelijk een uitgestrekt continent te maken. Het werelddeel is dan weliswaar enkel lineair te doorkruisen, maar het is fijn om te zien dat Sacred 3 je toch de verschillende aanzichten van de fictieve wereld wil laten zien. Elk level heeft weer een unieke stijl en een ander kleurenpalet, waardoor je toch het gevoel hebt dat je veel ziet in een paar uurtjes gamen. De pc-versie schittert uiteraard het scherpst, maar duidelijk is wel dat de console-versie een hoge framerate blijft ondersteunen. Wel zo handig als je beeld gevuld is met vier spelers, tientallen monsters en één clusterfuck aan chaotische combat.

Conclusie

Het zijn vooral de aardig ogende graphics, vlotte gameplay en simpele co-op die Sacred 3 bij elkaar houden. Met het gros van de role-playing-gameplay in de prullenbak, zal dit vervolg vele fans van de serie niet aanspreken, maar ik kon zeker vermaak vinden in alle coöperatieve lol. De game bevat veel levels, aardig wat felle kleuren en een heleboel simpele hack and slash-fun, maar van een echte topper is geen sprake.

Door het gebrek aan echt interessante loot of de mogelijkheid om jezelf daadwerkelijk sterker te zien worden, wordt de game toch wat snel een herhaling van zichzelf. Sommige animaties en de voice-acting kunnen gaan irriteren, alsmede het langzame tempo waarop je experience point, goud en wapens verdient. Voor de liefhebber is er echter toch nog een aardige kern van vermaak te vinden in Sacred 3. Mocht je die liefhebber zijn, dan raad ik je wel aan om toch zeker één tot drie vrienden op te trommelen om mee te doen. Dan heb je tenminste nog iemand om over de vreselijke one-liners te praten.