Normaliter ben ik hoofdredacteur van GamersNET en houd ik mij veel minder bezig met films. Er zijn echter franchises (zoals Star Wars!) waar ik enorm van blij van word. Niet dat ik een groot fan ben van de oude films van Planet of the Apes, maar Rise of the Planet of the Apes was voor mij dé verrassing van 2011. Hoe het verhaal werd neergezet, de band tussen het aapje Ceasar en zijn baasje James Franco en de algemene conclusie aan het einde van de film vond ik fantastisch. Ik denk nog altijd met liefde terug aan die fantastische film. Rede genoeg dus om me te melden bij Night of the Planet of the Apes bij Pathé de Kuip, om beide films achter elkaar te zien. Eerste Rise en daarna Dawn of the Planet of the Apes, het directe vervolg.
Niet Rise
Om maar direct met de deur in huis te vallen, Dawn of the Planet of the Apes is niet zo sterk als Rise. De film is zeer vermakelijk, maar de emotionele band tussen de fantastische Franco en zijn aapje was de geweldige basis van die film. Franco schittert niet meer in het vervolg en dat is een aderlating. Jason Clarke neemt het van hem over, tezamen met Gary Oldman (Dark Knight trilogy). Dit doen zij goed, maar het verhaal laat veel minder ruimte voor mooie momenten tussen mens en aap.
Wel actievol
Het is namelijk vooral hommeles in de film. De film begint tien jaar na de gebeurtenissen van Rise en die jaren zijn desastreus geweest voor de mensheid. Het virus wat de apen slim heeft gemaakt is namelijk extreem dodelijk voor mensen en dus is 90% van de bevolking inmiddels uitgeroeid. Ondertussen hebben de apen ver van de mensen een eigen beschaving opgebouwd onder de bezielende leiding van Ceasar. Dit alles is fantastisch neergezet met een levensechte grafische kracht. De apen communiceren met elkaar middels gebarentaal en dus zal je het eerste gedeelte vooral naar ondertitels kijken. Wel wordt duidelijk dat de apen in vrede met elkaar leven en een mooie samenleving hebben opgebouwd.
Na deze fantastische introductie wordt het verhaal echter wat zwakker, met mensen en apen die vrede met elkaar zoeken en een aantal die juist oorlog willen. Gigant Gary Oldman, die een fantastische Gordon speelde in Batman, speelt daarbij de meest ondiepe rol van “slechterik”, die de apen vooral haat.
Conclusie
Hoe dat allemaal afloopt zal ik niet verklappen, maar de actie is in ieder geval prachtig in beeld gebracht. Mensen die een lekkere popcornfilm willen zien krijgen dus wat ze willen. Echter, het was juist de emotie uit Rise of the Planet of the Apes die de film unieker en “echter” maakte dan de andere Apes-films. Dat is bij Dawn veel minder het geval, want hoewel het begin van de film sterk is, wordt het al snel een meer cliché-matige actiefilm. Als je daarvan houdt krijg je een lekkere actiefilm voorgeschoteld. Voor mij was dat echter een kleine teleurstelling.
