Transformers: Rise of the Dark Spark

Ik moet eerlijk bekennen; ik ben een ouwe zeikerd die veelal geneigd is om dooddoeners als “vroeger was alles beter” in de mond te nemen. Dit is niet anders wanneer ik het heb over Transformers. Als kind was ik idolaat van de G1-tekenfilms, ook al waren het enkel twintig minuten durende promotiefilmpjes om de verkoop van het gelijknamige speelgoed te stimuleren. De vele tekenfilmseries en films die nog zouden volgen hadden op mij een uitwerking die je het beste kunt vergelijken met het moment waarop je bijvoorbeeld een nieuw merk ketchup onder ogen krijgt, nadat je al jaren hetzelfde merk hebt gegeten: ‘het is niet hetzelfde, dus dan lust ik het niet’. In sommige gevallen is dit jammer, maar in de meeste gevallen (Michael Bay!) is deze reactie gerechtvaardigd.

De strijd tussen de Autobots en Decepticons kende overwegend ongelukkige vertalingen richting video games, totdat High Moon Studios in 2010 met Transformers: War for Cybertron op de proppen kwam. Hoewel ik de game zelf nooit de tijd heb gegeven die het misschien verdiende, ken ik genoeg mensen die zich geweldig met de game hebben vermaakt en bovendien zeer te spreken waren over de vele referenties aan die goeie ouwe G1-tijd van weleer. Na miskleun Transformers: Dark of the Moon herhaalde de ontwikkelaar twee jaar terug het kunststukje met Transformers: Fall of Cybertron. Dit jaar mogen we aan de slag met Transformers: Rise of the Dark Spark, een game die het film- en game-universum met elkaar moet verbinden. Is dit nieuwste deel more than meets the eye?

Anti-matrix?

De verschillende verhaallijnen en de plek die ze innemen in de complexe Transformers-tijdlijn maken het geheel soms lastig te volgen. Rise of the Dark Spark speelt zich af vlak na de gebeurtenissen in de huidige bioscoopfilm Transformers: Age of Extinction, maar dient ook als prequel voor de game Fall of Cybertron. Het verhaal draait om de Dark Spark, een soort van anthithese voor de befaamde Autobot Matrix of Leadership. Dit gevaarlijke object zou in staat zijn om planeten en inwoners aan de wil van de drager te ondermijnen en is dus interessant voor de Decepticons die er wel raad mee zouden weten. Voor de Autobots zou een dergelijk verloop uiteraard catastrofale gevolgen met zich meebrengen, waardoor zij, onder leiding van de onvermoeibare Optimus Prime, proberen om de Dark Spark te vernietigen.
Het verhaal bestaat uit twee verschillende tijdsettings, waar tussen wordt afgewisseld. Hoewel het leuk had kunnen uitpakken, is het verhaal dermate slordig uitgewerkt, waardoor deze tijdsprongen het geheel een nogal rommelige ervaring maken. Dit is echter nog maar het begin.

Andere studio

Rise of the Dark Spark is niet ontwikkeld door High Moon, maar door Edge of Reality dat vooral bekend staat om gameports. Helaas is dit aan de kwaliteit van de game af te zien. Na twee minuten in de singleplayer te hebben rondgelopen valt vooral op hoe slecht de game er op visueel vlak voorstaat. Dat ik de game op een PlayStation 4 heb getest maakt dit gegeven alleen maar schrijnender, want zelfs op een PlayStation 3 had ik deze graphics als ‘onvoldoende’ beoordeeld. Het geheel ziet er grof en onafgewerkt uit. En hoewel ik niet lang met War for Cybertron heb gespeeld, kan ik me herinneren dat die er toch echt beter uitzag.

Ook op het audiovlak kunnen voldoende op- en aanmerkingen genoteerd worden. Het is leuk om bekende stemmen voorbij te horen komen. Uiteraard is Peter Cullen weer van de partij om zijn Optimus-teksten met meer bezieling voor te dragen dan Obama tijdens zijn inaugurele rede voor elkaar kreeg, maar ook Gregg Berger is zowaar van de partij om in de huid te kruipen van publieksfavoriet Grimlock. Nu is dit allemaal leuk en aardig, maar dan moet niet de helft van de dialogen wegvallen. Helaas is het wegvallen van de gesproken stukken bij Rise of the Dark Spark eerder regel dan uitzondering. Daarnaast valt soms het complete in-game geluid weg en kun je ten slotte na twee uur spelen de frase “let’s see what we’ve got” niet meer horen.

De AI van zowel je medespelers—de singleplayer kent geen coöperatieve modus—als tegenstanders is geregeld van bedroevend niveau. Ik kan me bijvoorbeeld nog herinneren dat ik tegen Ironhide moest vechten en dat hij op een gegeven moment stil bleef staan, waardoor ik al mijn clips in alle rust op hem kon legen. Daarnaast was er een moment, waarin ik om de haverklap te hulp moest schieten omdat Shockwave—normaal gesproken geen dommekracht—weer met verstand op nul de strijd in was gelopen.

Escalation

De singleplayer knalt verder op zich redelijk lekker weg, maar is uiteindelijk een nimmer verrassende lineaire trip van punt A naar punt B, omlijst door een rommelig en ongeïnspireerd verhaal. De reden om ‘m toch te doorlopen is om XP te verdienen en beloningen in de vorm van kistjes vrij te spelen. Deze kistjes bevatten karakters en diverse wapens en power-ups die je in de multiplayer kunt inzetten. Is er dan een multiplayer? Nou en of! Escalation, de modus die we kennen van War of Cybertron, maakt ook in deze game weer zijn opwachting. Escalation is een soort kruising tussen de Zombie-modus uit Call of Duty en tower defense. Samen met drie andere spelers moet je jezelf in deze coöperatieve modus door vijftien waves aan robotgespuis heen zien te knokken. Met het omleggen van vijandige robots verdien je geld, waarmee je verdere verdedigingslinies en upgrades kunt aanleggen. Je verdient bovendien ook hier XP, waardoor je er zelfs voor zou kunnen kiezen om de singleplayer links te laten liggen. Hoewel ik me heb laten vertellen dat de aanwezigheid van Escalation de game zou kunnen redden, ondervond ik helaas moeite in het vinden van medespelers. Omdat de host om de haverklap vertrok, was ik het grootste deel van mijn speelsessie enkel van server naar server aan het hoppen. Of dit in de toekomst nog goed gaat komen, hangt natuurlijk af van de mate waarin deze game daadwerkelijk door de fans opgepakt gaat worden.

Conclusie

“Now light our darkest hour”. Met deze woorden start Optimus Prime altijd het ritueel, waarin hij een oproep doet aan de opgeslagen wijsheid binnen de Autobot Matrix. Helaas heeft het deze keer niet mogen baten. Hoewel het an sich redelijk wegknalt, behaalt Transformers: Rise of the Dark Spark gedurende de rommelige singleplayer nergens het niveau van voorgangers War of Cybertron en Fall of Cybertron. Met de terugkeer van de eerder succesvolle Escalation-modus probeert Edge of Reality nog een klein beetje van de schamele eer te redden, maar het is gewoonweg niet genoeg. Laten we hopen dat High Moon Studios binnenkort het stokje weer overneemt om voor een waardige opvolger van Fall of Cybertron te kunnen zorgen, want deze game gaat de honger van de fans niet stillen. Het spijt me, Optimus, ik heb het echt geprobeerd. “Roll out!”